चमचमणारी चांदणी
मला व्हायचीच नाही,
काळ्याकुट्ट रात्री
ती चंद्राशिवाय
एकटीच झुरत राहते...
पहाटेची उषा
मला व्हायचीच नाही
विखुरलेल्या किरणांनी
सूर्य हट्टाने
तिला होरपळतो...
रंगीत फुलपाखरू
मला व्हायचेच नाही
कोमल फुलाला
नकळतही टोचून
बढेजाव मिरवायचा नाही...
मला व्हायचंय नदी...सरिता...
खळखळ मधूर नादात
अस्तित्व माझं जपतं
तुझ्या कुशीत शिरणार आहे
नदी-समुद्राच्या मिलनात
तू माझा समुद्र होशील ना..
तिथे तृषा विरेल
बहरेल अंतरंग गहिरे
-भक्ती
अर्धोन्मीलित डोळे, स्वप्नांची गर्दी झाली
"ती",येत आहे याची अवचित वर्दी आली
हृदयात प्रेम वारू, फुरफूरू लागला होता
मनात प्रेम ज्वर माझ्या,दाटू लागला होता
वाजे डोक्यात प्रेमघंटा,फुटती प्रितीचे धुमारे
पडे मन अंगणात,आठवांचा प्राजक्त सडा रे
झाले तप्त श्वास माझे,गात्रे सुखावून गेली
पहाटफुटणी मनीचा,अंधार विझवून गेली
नयनात श्रावण धारां,अंगी कडाडते विज
उरी दाटल्या प्रमादांचे सांगीन तीला मी गुज
नाद पैजंणाचा कानी येता,जागला प्रेम दर्दी
उघडता नयन, तया कळाले ,
दोन प्राध्यापक
बांधकाम व्यावसायिकाच्या
कार्यालयात.
पहिल्या प्राध्यापकाने
दुसर्‍या प्राध्यापकास
कानात कुजबुजत विचारले
नव्या ईमारतीच्या अवारातील
जुने वड, पिंपळ, पारीजात, .......
समृद्धतेचे प्रतिक की अडगळ?
दुसरा प्राध्यापक उत्तरला
अर्थात अडगळ!
हृदयात गुंफूनी हृदय होई एक जीव
ही प्रीतमाळ ओवूनी मांडू नवा डाव
आले सर्व सोडूनी उरली न भीती
युगायुगांचा आता तूच रे सोबती
रूप तुझे मी डोळ्यांत गोंदले
नक्षीदार सावल्यानी ऊन झाकून गेले
घेऊनी हाती तू माझ्या हातांना
ओंजळीत भरल्या मोगऱ्याच्या गंधखुणा
सांज फुलून येता जावू फुलांच्या गावी
चालता चालता वाट नक्षत्रांची व्हावी
किती ते मेसेज लिहितो अन् मला छळतोस तू
कर जरा कंट्रोल बाबा का उगा जळतोस तू
मित्र मज असले जरी पैशास येथे पासरी
तुज नको कसलीच चिंता तू मला सर्वोपरी
राग का यावा तुला हे गूढ मजला नाकळे
लिस्टातला तो एकजण, नाही कुणी रे आगळे
फक्त कॉफीचे निमंत्रण एक मी स्वीकारले
चार घटका हास्य, गप्पा यामधे वाहावले
ठेवला मी फोन होता मूक सारा वेळ तो
एवढीशी चूक झाली, मजवरी का उखडतो
नाहि जमला घ्यायला रे फोन तव तेथे मला
बिल कुणी भरणार माझे, मित्र जर रागावला?
शंका नको घेऊ जरा तू निखळ मैत्री ही असे
माझिया डीपीवरी तो फक्त 'लाईक' देतसे
प्रेर्ना - मातीचे पाय
पयन स्प्र्शुन अले
ते हत मलले होते
लक्क उमग्ले तेवहा
ते पय मतिचे होते
मि केवल पहत होतो
पयन्च्य खल्चि धुल
ति ललतस लववि
हे एकच मथि खुल
मि इथ्वर पहुन अलो
पौल्खुना विर्नर्या
अधि कुन्वत, मगुन
कप्ति विकत हस्नर्या
अत पुन्ह चलवे पुधे,
कि परत फिर्वे?
सोस न-लयक पयन्चे
पुसुन अव्घे तकवे?
प्रेमल श्ब्दन्चि ओल
मनत र्झिपत नहि
व्हवे नत्मस्त्क
पयहि दिसत नहि
रस्त्यावरून या तू
चालू नकोस आता
निक्षून ती म्हणाली
हातात हात होता
(आला सुवास तोच
ती बैसता समीप
पण साठवू कसा तो
मन क्षुब्ध, हात कंप)
हळवे जुने तमाम
तू आठवू नको ते
कसलाच अर्थ नाही
उरला न जीव तेथे
नाही मी राहिले ती
तूही आता निराळा
वेड्या मनास लागे
वेडा निरर्थ चाळा
मैत्री असेल अपुली
भेटू अधूमधून
नजरेस मात्र ठेव
अपुल्या जरा जपून
नजरेत ना दिसू दे
ती ओल पावसाची
एकांत तो मनस्वी
ती रात्र मीलनाची
प्रेरणा : ओळखा पाहू
गावोगाव हिंडून
दारोदार भिक्षा मागतांना
कुणी दान दिलेल्या
कुणी फेकून दिलेल्या
कुठून कुठून मिळवलेल्या
गोळा केलेल्या
सुती, टेरीलीन, टेरीकोट, खादी अन् रेशमी
छाट्या
आज वाटून मोकळे होऊ
उद्या मोकळे होऊ
म्हणता म्हणता
दिवस सरता सरता
अजुन एक भर पडून
नीट घडी करुन,
जपून ट्रंकेत ठेवलेल्या
याने दिलेली
त्याने दिलेली अन
ती छाटी तर...
आठवणींची मोरपिसे
हळुवार उलगडून
हुळहुळत निश्वास
सोडायला लावणा-या
छाट्या
न्हाऊ कशी सख्या रे
तनु चंद्र जाहलेली
काया अजून आहे
स्पर्शात माखलेली..
न्हाऊ कशी सख्या रे
आताच फूल झाली,
कळी काल मोग-याची
केसांत माळलेली.
न्हाऊ कशी सख्या रे
अंगांग पेटलेले,
ते तेवतात अजुनी
तू दीप लावलेले.
न्हाऊ कशी सख्या रे
मृद्गंध आसपास,
जो कोसळून गेला
पाऊस काल खास.
न्हाऊ कशी सख्या रे
देही चितारलेले,
जे शब्द जाफरानी
ओठी तुझ्या न आले..
चांदणचुरा !
प्रेम एकदाच होतं आयुष्यात !
त्या नंतर उरते ती
फक्त जिवंत राहण्यासाठीची धडपड, बस्स !
भरती ओहोटी ने कोरडे झालेले
ते डोळे पुसून घ्यायचे ,
उसवलेलं पुन्हा विणून घ्यायचं ,
तू नाहीयेस इथे म्हणून
चंद्राची समजूत काढायची ,
झोंबणाऱ्या गार वार्याला
मिठीमध्ये सामावून घ्यायचं ,
बरंच काही सांडलेले
पुन्हा गोळा करून चालत राहायचं !
हूर हूर लावणारी ती रोजची निःसंग संघ्याकाळ
एकदा पार पडली, कि मग सारं आलबेलच !
