नक्कीच, पर्शियन आणि उर्दू भाषेतील प्रेमाची भावना दर्शवणारी कविता खालीलप्रमाणे:
**पर्शियन आणि अरेबिक प्रेम:**
पर्शियन भाषा, जणू सुंदर युवती,
अरेबिक तरुणावर तिचे मन मोहित.
मोहक अदा, नजाकत खास,
प्रेमाचा रंग, जणू गुलाबाचा सुवास.
**उर्दू, पर्शियन आणि अरेबिकची सुंदर कन्या:**
उर्दू भाषा, नाजूक लाजरी,
पर्शियन आणि अरेबिकची ती सुंदर कन्या.
शब्दांची जादू, भावनांचा खेळ,
सौंदर्याची खाण, जणू मोत्यांचा मेळ.
**उर्दू आणि हिंदी प्रेम:**
नक्कीच, दिलेल्या तीन लिंकमधील माहितीच्या आधारे एक कविता तयार करण्याचा प्रयत्न मी करत आहे.
**कविता:**
**शीर्षक: 'मिसळपाव' चा गदारोळ**
चार भिडू डावे, उजवेही चार,
कुंपणाच्या वर, दोन भिडू फार.
भिडू भिडतात, त्वेषे परस्परा,
मौज ही इतरा, फुकटची जरा.
राजकारणाच्या व्यतिरिक्त काही,
घडतची नाही, देशात ह्याही.
ऐसा आविर्भाव, भिडू बाळगती,
आता झाले अती, हौस फिटे किती.
अवांछित मजकूर, डोळे फिरवतो,
दुर्लक्ष करणे, उपाय ठरतो.
मिसळपाव चा रस्ता, वळणावळणाचा,
वाद-विवाद, विषय नानाच.
जटिलाच्या दारावरती
दुर्बोध देतसे थाप
भेटीत उमजले दोघा,
"उभयतांस एकच शाप
सद्दीत सुमारांच्या ह्या
उ:शाप नसे शापाला
अस्वस्थ उद्याची हाक
ऐकू ना येई कुणाला"
दुर्बोध जटिलसे हसले
दुर्बोधून जटिलही गेले
अन् विषण्ण होऊनी दोघे
आश्रयी कवीच्या गेले :)
जंग जंग पछाडले
शब्द नाही फुटला
सरकारी यंत्रणांना
दरदरून घाम सुटला
मीच करणार राज
मीच रहाणार चिफ
माझाच पट, माझीच चीत
मज द्या न द्या रिलीफ
मला नाही माहीत
नाही मला आठवत
सरकारी यंत्रणांना
हे का नाही कळत
मी नाही काही केलं
ज्यांनी केलं त्यांना बोला
सरकारी यंत्रणेला
आम आदमीचा टोला
बघू आता पुढं काय होतय
कोण दळण दळतयं
आणी कोण पिठ खातयं
https://www.misalpav.com/node/51686पेर्णा
पैजारबुवां.... माफी,माफी,माफी.....
मुलगा शिकला विकास झाला
आला लग्नाला...
मुलगी शोधा विनवू लागला
बाजीराव नानाला...
काय अपेक्षा, कशी पाहीजे
विचारले नानाने....
चाटगपटला विचारून सांगतो
म्हंटले, (अर्ध्या) शहाण्याने....
आखूड शिंगी,बहुदूधी,
पण काळी सावळी........
नाना विचारता झाला
मॅच होत नाही रे भौ,ही तर जाफ्राबादी
चाटगपट म्हणाला.....
प्रेर्ना - मातीचे पाय
पयन स्प्र्शुन अले
ते हत मलले होते
लक्क उमग्ले तेवहा
ते पय मतिचे होते
मि केवल पहत होतो
पयन्च्य खल्चि धुल
ति ललतस लववि
हे एकच मथि खुल
मि इथ्वर पहुन अलो
पौल्खुना विर्नर्या
अधि कुन्वत, मगुन
कप्ति विकत हस्नर्या
अत पुन्ह चलवे पुधे,
कि परत फिर्वे?
सोस न-लयक पयन्चे
पुसुन अव्घे तकवे?
प्रेमल श्ब्दन्चि ओल
मनत र्झिपत नहि
व्हवे नत्मस्त्क
पयहि दिसत नहि
मुळ कवी दिपक पवारांची क्षमा मागून....
(आली जरी रात सजणी...)
झाली किती रात सजणी, नावडे मजला "थांब जरा येते", सांगणे.
अधिरला जीव माझा, असे कसे तुझे हे वागणे.
खडबड, खडबड आवाजास, ताल देती तुझी काकणे.
बरे वाटते का असे, सारखे सारखे वाकून माझे पाहणे.
झोपले चंद्र तारे,निद्रिस्त झाल्या उषा निशा.
मोकळ्या झाल्या आता, कुजबूजण्यास दाही दिशा.
पेर्णा पाभे सरांची तू
http://misalpav.com/node/50075
थू -१
तू चालते अशी वटवृक्षाचे जणू खोड ग
अंगावरती भले दांडगे ओंडके जणू ल्याले ग
तू हसते अशी छाती माझी धडधडे ग
गडगडाटाने त्या माझ हासणं सारें लोपते ग
तुझ्या नुसत्या हालचालीनेही वारा वादळी वाहतो ग
येता येता तुझ्या घामाचा गंधही संगे आणतो ग
तू बघते तेव्हा अंगावरती शहारा माझ्या येतो ग
बघून तुला मीच कधीकधी थिजल्यासारखा होतो ग
आङळे वाङळें साहित्य संमेलन
आङळे वाङळेंना म्हणाली
मराठी साहित्य संमेलनाला
नाही गेलात कसे ते?
वाङळें आङळेंना म्हणाला
तुमच्या आङळीकेचे साहित्याने
अजीर्ण झाल्यावर इतर साहित्याला
जागा आता उरलीच कुठे ?
कुणाला चांदण्यांच्या सहवासात रमावेसे वाटते तर कुणाला अजून कोणाच्या, आमची एक इच्छा अपूर्ण आहे ती म्हणजे एकदिवस तरी वल्लीदांच्या सहवासात रमण्याची
बघू केव्हा पूर्ण होते ती? तोपर्यंत ह्या कवितेवरच समाधान मानावे...
(वल्लीदांच्या सहवासात)
