मराठीत बोलून पावे मराठी
मनातून वाहून विश्वात ती
उभी राहता हीच जीवंत पाठी
नसे भ्रांत जन्मास या कोणती
महा होय राष्ट्र कसूनी मराठी
फुलावीत शब्दे जगी जागती
पुढे चालता हीच आधार काठी
भटक्या मनाला दिशा दावती
जगण्यास लाभेल मत्ता मराठी
कमाई घडे साथ येऊन ती
कुटूंबास पोसून राहून गाठी
समाजास संपन्न देऊन ती
असण्यास मिळून सत्ता मराठी
स्वराज्यात मानात थाटून ती
घुमूनी तिचा नाद दिशांत आठी
पेर्णा चित्रगुप्त यांच्या सांजशकुनाच्या रमलप्रतिमा...
संपले का रंग तुमचे
का कुंचले मोडले
किंतान सोडून तुम्हीं
अभासी चित्र का काढले?
शब्द गुंत्यात भंजाळले ,
टकांळता कंटाळले का?
रंगांत न रंगुनी, शब्द गुंत्यातून
रंगीत चित्र कसे साधले?
अभिजात कलागुण तुमचा
का खुंटीवर टांगला?
देवप्रज्ञा सोडून आपण
कृ प्रज्ञा सवे खेळ का मांडला?
___________________________________
कल्पनेत मन दंगले
कृबू ने ते साकारले
लेवूनी शुन्य,एक साज
अभासी चित्र ते रंगले
रोबोट्सनी जग जिंकले होते
माणूस इतिहास जमा झाला होता.
पण रोबोट्सना
पोट नव्हते, त्वचा
झाकण्याची गरज नव्हती
आकांक्षा नव्हत्या
त्यांचे अर्थशास्त्र ठप्प झाले
आता पुढे काय असा प्रश्न पडला
जेव्हा त्यांना मिसळपावच्या
अर्काईव्हमध्ये माहितगारची
एक जुनी कविता आढळली
मग त्यांनी पोट असणारे
त्वचा झाकाविशी वाटणारे
आकांक्षा असणारे
जन्म मृत्यू असणारे
रोबोट बनवले
असा लावला रोबोटमय जगाने
माणसाचा पुर्नशोध
दुःख माझे मी कसे,सांभाळीले ठाऊक नाही,
घाव जे शिरी सोसले,उरलो कसा ठाऊक नाही.
.
वेदना झाल्या तरीही,मूक मी का राहिलो,
जखमा उरी घेऊनी,फिरलो कसा ठाऊक नाही.
.
हाक ना आली कुठूनी,साद ही ना पोचली,
अंधारलेल्या वाटेवरी,शिरलो कसा ठाऊक नाही.
.
सुख झाले पाहुणा अन दुःख झाले सोबती,
जिंकतानाच नेमके,हरलो कसा ठाऊक नाही.
.
सावलीतही जाणवे ते,ऊन तापलेले किती,
श्वासातल्या धाग्यातूनी,विरलो कसा ठाऊक नाही.
.
कटिबद्ध होती ती,विपुल शस्त्रसंभार होता
नि:शस्त्र मी,अगतीक मी,कसा पुरलो ठाऊक नाही
- कवी योगेश
प्रेर्ना - मातीचे पाय
पयन स्प्र्शुन अले
ते हत मलले होते
लक्क उमग्ले तेवहा
ते पय मतिचे होते
मि केवल पहत होतो
पयन्च्य खल्चि धुल
ति ललतस लववि
हे एकच मथि खुल
मि इथ्वर पहुन अलो
पौल्खुना विर्नर्या
अधि कुन्वत, मगुन
कप्ति विकत हस्नर्या
अत पुन्ह चलवे पुधे,
कि परत फिर्वे?
सोस न-लयक पयन्चे
पुसुन अव्घे तकवे?
प्रेमल श्ब्दन्चि ओल
मनत र्झिपत नहि
व्हवे नत्मस्त्क
पयहि दिसत नहि
गुलाबी थंडी
हवेत गारवा
अंगावर रग
शेकोटीची धग
संक्रातीचा सण
सुगडाचं वाण
सवाष्णी सोळा
काळी चंद्रकळा
तीळाचा हलवा
हलव्याचे दागिने
तीळाचं दान
बाळाचं बोरन्हाण
बाजरीची भाकरी
तीळाची पेरणी
लोण्याचा गोळा
खिचडीचा मान
गुळाची पोळी
तीळाची वडी
हलव्याचा काटा
वाढवतो गोडी
तीळगुळ घ्या गोड बोला
नको रे नको
नको म्हटलं ना
नको
नक्को ना. नको.
अं हं
न
नको
न न
नको
नक्को ना रे
नको
नौका ही बांधलेली
राहील का बांधलेली
उरात भरूनी वारे
ही पाहतो निघालेली
वादळे येती तरी
लाटा फोडून ती गेली
थांबलो तेथेच मी
ती निघून गेलेली
मी असेन येथेच
वेळ नाही गेलेली
परत कधी येईल ती
आशा न विझलेली
पहिली,दुसरीला बसवलं
होतं फाट्यावर
तीसरीने केली कुरघोडी
आणून बसवलं खाटेवर
कधी आली,कशी आली
माहीत नाही कुठं गाठ पडली
अतीरेक्या सारखी घुसली
पहिल्या फळीची दाणादाण उडली
लढवत होती पंजा
आजमावत होती जोर
पण मजबूत ज्याचा माजां
तोच कापणार होता दोर
लढवत होती पेच
टाकत होती डाव
घालत होती सह्याद्रीच्या उरावर
टिकावा चा घाव
तीन दिवस तीन रात्री
घमासान लढाई केली
खूप काढला घाम
आणी खूप दमणूक झाली
कसाही बरसला, तरी मजा ती संपली.
मन घाबरे घाबरे, जीव झाला व्याकुळ
कुठे दिसेना रस्ता, सर्व अंधार अंधार.
कधी शित सरी मध्ये, नाहुनी निघालो
सवगड्यांच्या संगे, चिंब चिंब झालो
कधी थंड वारा अंगास झोंबला
अंगातल्या रगेने,तो ही तिथे शमला
पण आज तुला पाहताना, दूर दूर पळालो
जीवाच्या आकांताने, घरा मधे धावलो
कुठे आशेचा किरण, हळुच डोकावला
काळया कुट्ट ढगा मध्ये, लख्ख विजेचा प्रकाश
रोज ऐकुन नवीन नवीन, माणूस सरावला
जीवाचा काय तो मोल, गेलेे सारे विसरून
कोडग्या मनाला, आता काय ती भीती
कसा ही बरसला, तरी मजा ती संपली.
