कविता माझी

रेखीव भृकुटी तुझ्या ललाटी
मी चंद्रकोर सुबक नेटकी
वसतो तुझ्या मृगनयनी
मी गोड आनंदाश्रू मिलनी
रसरशीत तुज गोड ओठात
मी ऐन मोरपिशी यौवनात
रेशमी तुझ्या धुंद श्वासात
मी जन्मतो नव्याने सतत
शिंपूनी लाली तुझ्या गाली
मी विणतो तारूण्य मलमली
मन माझे तुझ्या पावली
जसा नाद नाजूक पैंजणी
गुंफूनी गजरा तव कुंतलात
मी रंगवितो बेधुंद रात
गुंतूनी तुझ्या मादक यौवनी
मी चेतवतो प्रणय अनादी
पोर्णिमेचा चन्द्र मी आणि
शुक्राची तू ग चांदणी

चप्पलच्या दुकानातंही आत
चपला काढून शिरावं लागतं .
धर्म नावाचं मूल्य मनात,
असं खो Sssलपर्यंत जिरावं लागतं

नुसतच," हे असं कसं !? "
असं म्हणून भागत नाही .
एकट्यानीच जगायचं . . ?,
तर मग
यापेक्षा काहीच लागत नाही .

पण टोळीत जगणार ना तुम्ही ?
मग द्यायला हवी हमी .
पत्ते आवडत नसले खेळायला,
तरी जमवावी लागेल रम्मी !

जिंदगीचा डाव शिकायला
मनाविरुद्ध वागावं लागतं .
चप्पलच्या दुकानातंही आत
चपला काढून शिरावं लागतं .

पाऊस-कविता झाली पाडून
विठुलाही वेठिस धरिले
जशी मागणी तसा पुरवठा
ब्रीदवाक्य कवि-झोळीतले

जरा स्वस्थ बैसेन तोवरी
दिन येईल स्वातंत्र्याचा
हस्तिदंती मम मनोऱ्यातुनी
शब्द तिरंगी लिहिण्याचा

दुरून मग खुणवेल दिवाळी
शब्दांची आतषबाजी-
-करण्यासाठी सज्ज होऊनी
लावीन "प्रतिभेची(?)" बाजी

"स्वांत:सुखाय लिहितो बिहितो"
धूळफेक जरि करितो मी
शब्दांच्या पलिकडे वसे ते
सांग कधी का पाहीन मी? :)

देशद्रोहींच्या उड्या आणि देशप्रेमींनाच सात्विक संतापाची चोरी?

देशद्रोही दरोडेखोर
भारतदेशाचे तुकडे करण्याचे
भाषण स्वातंत्र्य मागत
उड्या मारत मिरवून घेताना

असे कुणि देशद्रोही दरोडेखोर
माझा मुलगा मुलगी निघाले तरी
उभ्या चितेवर चढवण्याची शिक्षा असावी
एवढेही म्हणावयची
देशप्रेमींनाच चोरी?

देशद्रोहींच्या उड्या आणि देशप्रेमींनाच सात्विक संतापाचीही चोरी?

- सात्विक संतत्प्त माहितगार

रोबोट्सनी जग जिंकले होते
माणूस इतिहास जमा झाला होता.
पण रोबोट्सना
पोट नव्हते, त्वचा
झाकण्याची गरज नव्हती
आकांक्षा नव्हत्या
त्यांचे अर्थशास्त्र ठप्प झाले
आता पुढे काय असा प्रश्न पडला
जेव्हा त्यांना मिसळपावच्या
अर्काईव्हमध्ये माहितगारची
एक जुनी कविता आढळली
मग त्यांनी पोट असणारे
त्वचा झाकाविशी वाटणारे
आकांक्षा असणारे
जन्म मृत्यू असणारे
रोबोट बनवले
असा लावला रोबोटमय जगाने
माणसाचा पुर्नशोध

माणसाला शिकण्यासाठी
शिकवणारा गुरू लागतो
म्हणून मीच बनवला हा
एआय रोबोट प्रोफेसर
अपल्याला शिकवण्यासाठी

यापुढे त्याचे विद्यार्थी
रोबोट असतील ?

हृदयात गुंफूनी हृदय होई एक जीव
ही प्रीतमाळ ओवूनी मांडू नवा डाव

आले सर्व सोडूनी उरली न भीती
युगायुगांचा आता तूच रे सोबती

रूप तुझे मी डोळ्यांत गोंदले 
नक्षीदार सावल्यानी ऊन झाकून गेले

घेऊनी हाती तू माझ्या हातांना
ओंजळीत भरल्या मोगऱ्याच्या गंधखुणा

सांज फुलून येता जावू फुलांच्या गावी  
चालता चालता वाट नक्षत्रांची व्हावी

चांद माझा हांसरा, उधाण येई सागरा
चंद्र उगवला नभी, लाजली वसुंधरा
स्मरणातील रुप तुझे जे कवीने रेखले
चांदभरल्या रातीतले स्वप्न आज भंगले

चंद्रमुखी तू मेघसावळी कसे म्हणू मी....
क्षण एक पुरे प्रेमाचा, वर्षाव पडो मरणाचा
कसे म्हणू मी.....

आता कसे म्हणू मी चंद्र उगवले दोन
एक चंद्र अंबरी,एक मंचकावरी
कसे म्हणू मी.....
......
......
होईल वर्षाव लाटण्यांचा.

जेव्हां तुझ्या नजीक चांद्रयान तीन पोहचले
अन् नव रुप तुझे यान चक्षुंनी पाहिले
यान चक्षुंनी जे दाविले,ते मी ही पाहिले....

स्वतःचे स्वरूप ,पाहू दे मज डोळा
नाही मी भोळा , कळेल मज .

जाऊ दे मला , माझीया आत्म्याकडे
अन्य कुणीकडे , कळेल निजरूप???

पहीला मी खादाड , नंतरचा आसक्त
त्यानंतर अजून काही (?), भ्रम हा गेला !

आसक्ती हे मूळ , त्यावरी अनंत बांडगूळ
वेगवेगळे खूळ , पोशिले मी आवडीने .

ऐश्या निरंतराची , आहे मज गाठी
याशिवाय पाठी , नाही काही !

आत्मा म्हणे आता , पाहूनी मूळ रुप
होऊ नको तद्रूप , पुन्हा एकदा .

मूळ रुप खरे , जन्मांतरीचे बरे
. साफ करुनी त्याला , घडव पुन्हा .

पायांना स्पर्शून आले
ते हात मळाले होते
लख्ख उमगले तेव्हा
ते पाय मातीचे होते

मी केवळ पाहत होतो
पायांच्या खालची धूळ
ती ललाटास लावावी
हे एकच माथी खूळ

मी इथवर पाहून आलो
पाऊलखुणा विरणाऱ्या
आधी खुणावत, मागून
कपटी विकट हसणाऱ्या

आता, पुन्हा चालावे
पुढे, की परत फिरावे?
सोस ना-लायक पायांचे
पुसून अवघे टाकावे?

प्रेमळ शब्दांची ओल
मनात झिरपत नाही
व्हावे नतमस्तक ऐसे
पायही दिसत नाही

ते सारेच निघून गेले
जे पाय धरावे सुचले
मातीचे पाय मातकट
मागे माझ्यासह उरले