काहीच्या काही कविता

तू जीव माझा -
तू प्राण माझा -
घ्यावया
नच होतीस आली
मालूम होते मला

शौच्यालयात घुसता
मग सावरून बसता
मोबाइलात रमता
आलीस तू अवचिता

जवळि जवळ येता
मग कडकडून डसता
मम उष्ण रक्त प्रशिता
मेरा चैन-वैन सब लुटिता

वाजवून टाळिका
मी जीव तुझा - मी प्राण तुझा
- हरिला -
अल्विदा मच्छरिनी -
अल्विदा.

राहिलेल्या टोल्यांना मुलाखतीची फोडणी
प्रसिद्धीसाठी आसुसलेले हावरे मन काही न चिंती
आयुष्य हे चुलीवरल्या फोडणीतले दडपे पोहे

राजकारणी या बाजारातून उमेदवारांची दाटी
आणि म्हणे कुणि संपादक तो कुरकुरणाऱ्या खाटी
रोज फसवावे रोज भुलवावे धरून आशा खोटी
आले फिरूनी निलाजऱ्यापरि पुन्हा बनवण्यासाठी
आयुष्य हे चुलीवरल्या फोडणीतले दडपे पोहे

सांजेच्या व्याकुळ वेळी
का गोकुळ बाधा होते?
आभाळ दाटते तेव्हा
मन राधा राधा होते..

साहवे मला ना जेव्हा
काहिली तनूची उष्ण,
आवेग असा वा-याचा
भासतो जणू की कृष्ण..

मिटताना डोळे माझे
कुशीत मजला घेतो,
रोज मला उठवाया
पाऊस होउनी येतो..

घनघोर बरसतो वेडा
दिवस असो वा रात्र,
रुजवात सुखांची नवथर
भिजवुनी सारी गात्रं..

(ही राधा खास रातराणीसाठी....:))

1 आकाशातून खिडकीत, खिडकीतून फोटोत उतरलेला चंद्र,
तुला WhatsApp वर पाठवला की मग कुठे माझी पौर्णिमा सुरू होते.
अन तुझा त्यावर reply आला की ती शारदीय होते.

2माहीत असतं, "छान, ओके किंवा तूच माझा चंद्र"
याहून दुसरा तुझा reply येणार नाही.
पण तरी मी खूष असते कारण मला कळतं
याहून अधिक तुला खरंच काही सुचणार नाही.

3 आठवतं? एका रात्री एअरपोर्टवरवरून तू मला कॉल केला होतास.
तू घरी पोचेपर्यंत आपण बोलत होतो. .
तेव्हा चंद्रसुद्धा खिडकीपाशी थांबून राहिला होता.

कोरोना गीत

पुरोगामी प्रतिगामी आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

भक्त द्वेष्टे आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

सश्रद्ध अश्रद्ध आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

ईश्वर अल्ला आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

फेकु पप्पू आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

भारत पाक आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

इटली चीन आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

अम्रिका युरोप आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

(विडंबनच आहे, ह. घ्या. हे.वे.सा.न.ल.)
.
.
.
.
महापुरुष आणि तीर्थस्थाने
बाप आणि आई
डोळ्या समोर आली नसतील तर नसू देत

कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला
असा तो व्हायरस पुचाट
गेला घाबरून साहेबांना ||ध्रू||

आले आले ते परदेशी
घेवून आले व्हायरसला
खोकून शिंकून झाले बेजार
त्यांनीच आजार पसरवला
खटाखट देवूनी मुस्कटात त्याच्या
एकदा व्हायरसचा आवळा गळा
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||१||

कसला हा विषाणू व्हायरस
कोरोना नावाचा चायनाचा
थुंकू नका, हात तोंड धुवा
मास्क बांधा तुमच्या तोंडाला
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||२||

चाळीशी ओलांडली की जगण्याचं गणित थोडं सोपं होतं.
करिअरचा दुभाजक पार केलेला असतो.
बायकोमुळे अपूर्णांकाचा पूर्णांक झालेला असतो.
घरातले लसावि, मसावि होत असतात.
नाकावर चाळिशी आणि नाकासमोर सरssळ रस्ता असं एकरेषीय समीकरण असताना अचानक ..
प्रमेय बनून ती येते.
सुरवातीचं अवघडलेलं अनोळखीपण गेलं की जाणवतं ते "मी"पणा दशांशानेही नसलेलं तिचं निर्मळपण.
खाचाखोचा नसलेलं निरागस, प्रसन्न हास्य.. वाहता दहाचा पाढा जणू!
रुढार्थाने ती सुंदर असेलच असं नाही; पण तिच्याबरोबर घालवलेला प्रत्येक क्षण अमर्याद सुंदर ... प्रतलच..

"गंमत केली" म्हणालास तू
"कळले मजला" मीही म्हटले.
तुलाही ठाऊक मलाही ठाऊक
खरे काय अन् खोटे कुठले.

लाईक होते असंख्य त्यावर
डीपी जेव्हा नवा ठेवला
पाठवले तू smile जेव्हा
इथे खुशीचे तरंग उठले.

नुसते smile, ठाक कोरडे
तरी पोचते ओल त्यातली.
एक इमोजी सांगून जातो
शब्दांना जे नसते जमले.

म्हणो कुणी हा सोशल मीडिया
नाही शाश्वत फक्त दिखावा.
तुलाही ठाऊक मलाही ठाऊक
खरे काय अन् खोटे कुठले.

एक बारडान्स गर्ल दुसरीला विचारी
का ग तर्रन्नूम, तु घरी दिसत होती दिवसा दुपारी

गेल्या आठवड्यापासून आता तर ते ही नाही
काही आजारी आहे का? का इतर काही?

"क्या बोलू निलूराणी तुझे, - बोले तर्रन्नूम
आजकल मै हू बडी बिज्जी," - गाली गोड हासून

रात भर सोनेच नै देते लोगां, निस्ती डुटी करती
वहाँ से मै आती और दिन में ओवरटाईम करती

निलू बोले, "मजा है बै तुझी काम मे बिज्जी
माझा तर धंदा नै कै, मी घरातच फसी"

तर्रन्नूमने सांगितले सिक्रेट धंद्याचे
आधी होते तिचे वांधे खायचे