कविता

अस्थीर घरांच्या ओळी
नदीच्या हिरव्या काठी.
कुणी धरून बसते ओंजळ
पाऊस पडण्यासाठी.

पाऊस प्राचीन इथला
आकांत केवढा करतो.
नदीच्या पैलतीरावर
काळ जसा गहीवरतो.

काळ उभारून गेला
घरांच्या उदिग्न भिंती.
अशात पाऊसवेळा
आधार कुणाचा स्मरती?

-कौस्तुभ

प्रेरणा: पोहे मात्र सुरेख झाले https://misalpav.com/node/46836

आहेत शब्द साधे, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

उसने घेतले शब्द, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

वाचले नाही कोणी, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

नाही केली वाहवा, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

असतील चार कडवे, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

पहिलीच माझी कविता, म्हणून काय झालं
कविता मात्र सुरेख झाली

क्षितिजाच्या पुसती रेषा
अंधार जसा दरवळतो.
काळीज कुणाचे रडते
चंद्र कुणाचा विव्हळतो.

काळाकडे घ्याव्या मागून
त्या हळव्या प्राक्तनवेळा.
विस्मृतीस कराव्या अर्पण
सुगंधी दुःखांच्या माळा.

रंगीत करावे डोळे
श्वासांना यावी भरती.
उगवून पुन्हा जन्मावे
पाऊस पडल्यावरती.

-कौस्तुभ

हसण्या उसंत नाही
रडण्यास अंत नाही.

निळे सावळे जगणे
मजला पसंत नाही.

बहरली जरी झाडे
हा तो वसंत नाही.

दिले टाकुन जरी तू
मी नाशवंत नाही.

सांगुन थकलो मी, पण
दुनिया ज्वलंत नाही.

-कौस्तुभ
शुद्धसती मात्रावृत्त

प्रेरणा:
https://www.misalpav.com/node/46836

रवा होता खमंग भाजला
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

फोडणीत मोहरी तडतडली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

उडीद डाळ त्यातच परतली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

आधणातल्या रव्याला दणकून वाफ आणली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

डिशमधल्या उप्पीटावर खोबरे-कोथिंबीर सजली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

मीठ, साखर, लिंबू सगळी भट्टी पर्फेक्ट जमली
तरीही
उप्पीट मात्र बरे झाले

कसा काय देवराया, हा कहर झाला कोरोनाचा
न भूतो न भविष्यती,असा खेळ पाहिला आयुष्याचा

किड्यामुंग्यांसारखी माणसं मरू लागली जिकडेतिकडे
यातून लवकर सुटका कर देवा, एवढ़े कळकळीचे साकडे

कधी नव्हे ती आता,सर्वांना नाती कळू लागली आयुष्यभराची देवा, अद्दल घडवलीस चांगली

माझ्यासारखं कुणीच नाही, असं "माणूस" मिरवीत होता
फुकटच्या "हुशारया" आणि नुसता "गुर्मीत" होता

आणलंस थोडं शुद्धीत,फिरवलीस तुझी काठी
व्याकूळ झाला माणूस, आपल्याच माणसांसाठी

चांगलाच धडा शिकवलास, आम्हाला असंच हवं होतं
"मी"पणाच्या अहंकारात,विसरून गेलो नातंगोतं

ती अन् पाऊस..

खूप दिवस झाले
आता पावसात
चिंब चिंब भिजून
भरलेलं सावळ ते आभाळ
नजरेत सामावणारी ती

भिजावं का थोडतरी?
ह्या येत्या पावसात
चिंब चिंब घेऊ न्हाऊन
असा विचार करणारी ती

गेले कित्येक दिवस
दिवस? छे! कित्येक वर्ष
छत्रीबाहेर हात काढुन
भिजण्याचा प्रयत्न करतीये

हा पाऊस मात्र
द्वाडच फार
भिजवले मलाच फक्त
मन मात्र तसेच कोरडे

कोण जमूरा कोण मदारी

तीन पायांची शर्यत न्यारी
कोण जमूरा कोण मदारी

बुद्धिबळाच्या या पटावर
इथे नांदते घराणेशाही
लोकशाही टांगून खुंटीवर
प्रजेस बोलायची चोरी

लोण्यावरती ठेवूनि डोळा
इमानाच्या खोट्या शपथा
सरड्यासंही वाटावा हेवा
वजीराची तर बातचं न्यारी

हत्ती, घोडे आणि उंटही
फिरता वारे चाल बदलती
मोह-मायेचे हे पुजारी
कसली निष्ठा अन कसली भक्ती

प्याद्यांची पण कथा निराळी
निसुगपणाची दाट काजळी
'संकटाच्या' तव्यावर देखील
शेकती स्वार्थाची पोळी

माझा कातर स्वर आज गातो भेसूर लयीत
वाट चालतो घरची काटा-काचा तुडवीत.

स्वप्न पाहून मोठाली सोडला मायेचा मी गाव
आलो शहराच्या खुराड्यात घालून पंखावर घाव.

राब राब राबलो आटवून रक्त आणि पाणी
सटवाईने लिहिली भाळी जिंदगी दीनवाणी.

हात राठ झाले आणि तळव्याची चप्पल
पिलं मोठी झाली त्यांना देऊ कोणती अक्कल.

जग वैरी आपलं आपण जगाचे पोशिंदे
गाड्या-माड्या घडवून आपल्या जगण्याचेही वांदे.

कामाचं दाम फक्त जीवाचं मोल शून्य
माणसासारखं जगायला काय वेगळं लागतं पुण्य?

(स्थलांतर करणाऱ्या कष्टकऱ्यांना समर्पित)