तुम्ही कशाला जाताय, मीच आणते ना. यांनाही बरोबर नेते म्हणजे बोलणंही होईल" मी बाबाच्या बहाण्याचा धागा पकडते. मलाही तसं घरात अवघडल्यासारखं झालंय. बाहेर पळावसं वाततंय. पण या शिर्‍यालाही सोडायचं नाहिय्ये. " चालेल ना हो तुम्हाला" माझ्या त्या प्रश्नावर परिक्षेत एकवीस अपेक्षीत मधला घोकून घोकून पाठ करुन ठेवलेला प्रश्नच पेपरात आल्यावर व्हावा तसा आनंद शिर्‍याच्या चेहेर्‍यावर गणपतीत लाईटच्या माळा चमकाव्यात तसा चमचमला.
त्यालाही तेच हवे असावे.
डिंग डाँग…" बेलचा आवाज आला. वाजले वाटते पाच. इतकी पक्की वेळ पाळणारा शिर्‍या ग्रेटच म्हणायला हवा. मी कानोसा घेते. " या या या" बाबाचा आवाज " घर सापडायला काही त्रास तर झाला नाही ना" हे वाक्य मी म्हणायचं ठरवलं होतं. बाबा का म्हणतोय! प्रोजेक्ट कॉऑर्डिनेशन नीट व्हायला हवं." विनायकराव नाही आले" बाबा कोणाला तरी विचारतोय.
"नाही त्यांना अचानक...…" एक मस्त हरीश भीमाणी सारखा घनगंभीर आवाज उत्तर देतो. पोटात गुदगुल्या होतात या आवाजाने.
मागील दुवा: http://misalpav.com/node/45328
ठाकठोक
---------
मी तसा ओके आहे .
फक्त एक गोष्ट सोडता . मला जास्त आवाज आवडत नाही . सहनच होत नाही.
पण वरच्या मजल्यावरची ती जीवघेणी ठाकठोक ! ती बाई हे सारं मुद्दाम करते .
मला त्रास द्यायला. छळायला.
यावर काहीतरी उपाय काढायलाच हवा; नाहीतर मी मरून जाईन असं वाटतं.
"अगं मुलाला भेट. बोला दोघे. कसं वाटतंय ते फील करा मग पुढे पाहू काय करायचं ते." गांगरलेल्या बॉलरला कॅप्टनने येवून पाठीवर हात ठेवत दिलासा द्यावा तस्सा बाबाने मला दिलासा दिला. "तु भेट एकदा श्री ला .भेटेल ग ती " बाबाने आईला परस्परच सांगुन टाकले. बाबाला नाही म्हणणं अवघड जातं. पक्का सेल्स्मन आहे.
निदान भेटीसाठी तरी मी तयार झाले या आनंदात आईने चहात तिसर्‍यांदा साखर घातली आणि तोंड गोड करा म्हणून तो कप बाबापुढे ठेवला.
लेमन यलो ,अबोली किंचीत पोपटी असे फिरते रंग दाखवणारी मैसूर सिल्क ची साडी. निळसर पोपटी फिरते रंगवाले फूल स्लीव्ज वालं ब्लाऊज , केस मागे नेत घट्ट बांधलेली सागर वेणी, , कानाच्या मागे केसात माळलेला मोगर्‍याचा गजरा कपाळावर छान अबोली रंगाची मॅचिंग टिकली त्याच लाईट कलरची लिपस्टीक…
डावा हात जमीनीला समांतर धरून नव्वद अंशात काटकोनात कोपर वाकवत पदर फडकावत स्वतःला आरशात न्याहाळतेय.
तुझा नंबर unknown म्हणून सेव्ह केलाय.
तू स्त्री की पुरुष काहीच माहीत नाही मला. वय माहित नाही, कुठे मुक्काम माहित नाही. काम काय करतोस/ करतेस ते माहीत नाही. तू म्हणावं की तुम्ही? माहीत नाही. आणि एकदम extreme बोलायचं झालं तर तू जिवंत आहेस नाहीस, हेही माहीत नाही.
गेल्या आठ वर्षांत किती मोबाईल बदलले, किती नंबर डिलिट केले. किती माणसांना आयुष्यातून वजा केलं. पण तुझा नंबर अजूनही आहे. कधी हिंमत केली नाही मेसेज किंवा फोन करायची. आणि केला फोन तर काय सांगणार? आपण कधीच भेटलो नाही, एकमेकांना ओळखत नाही असं?
पुन्हा एकदा आलेली खोकल्याची उबळ त्याने महत्प्रयासाने दाबली. त्या खोकल्याचा आवाज रात्रीच्या त्या भयानक वातावरणात घुमला की, अघोरी शक्ति पाहून एखादे घुबड चित्कारले आहे का? असा भास होत होता. तोंडावरचा हात त्याने बाजूला केला. बिड्या ओढून ओढून छातीचा पिंजरा झालेला होता. जुना पंखा सुरू केला की जशी घरघर होते, तशी घरघर त्या छातीच्या पिंजर्‍यातून सारखी बाहेर यायची. अधून मधून खोकल्याची उबळ उफाळून वर यायची. एरव्ही तो मनसोक्तपणे खोकलला असता. पण या वेळची परिस्थिती वेगळी होती. या अशा काळ्याकभिन्न परिसरात तो एकटाच चालत होता. सोबतीला या काळोखाशिवाय चिटपाखरूही नव्हते.
राजकारणात पीए नावाची जमात म्हणजे जरा अवघड जागेचं दुखणं असतं. कारण त्यांना नेत्याच्या सगळ्या भानगडी माहीत असतात. त्याचा पैसा कुठून येतो, कधीपर्यंत टिकणार आहे ते कोणाच्या कोण सोबत त्याची सेटिंग आहे. अनेक ठिकाणी नेत्यांचा अर्धा कारभार हे पीए लोकंच निभावून नेतात. लोकसत्तेतलं दोन फुल एक हाफ किंवा महाराष्ट्र टाइम्स मधलं दिड दमडी मध्ये तंबी दुराई ने राजकारणावर केलेलं खुसखुशीत भाष्य तुम्ही कधी ना कधीतरी वाचलंच असेल, त्याच तंबी दुराई म्हणजे श्रीकांत बोजेवार यांची पावणेदोन पायांचा माणूस हि कादंबरी सुद्धा तशीच चिमटे काढणारी आहे.
हो, मी खोटं बोलते. काय करणार, पांढऱ्या वस्त्रावर काळे आवरण घालण्याची आमची प्रथाच आहे. कोर्टातून बाहेर निघाल्यावर नेहा भेटली. नोटा मोजून घ्यायची गरज नव्हती कारण दिलेल पाकिट जड होतं आणि नेहा प्रामाणिक!
अजूनही आठवते आहे..... समीरच प्रेत....तिचे रक्ताने माखलेले हात.... खूनाचा आरोप.... अटक झाली तेव्हा केवढी सैरभैर झाली ती! मी केस घेतली. शेवटी फॅमिली फ्रेंड. कोर्टाला पटले - कुंडीवर डोके आपटून अपघाती मृत्यू.
मनिषा आता तिकडे सासरी नांदत होती. इकडे माझ्यावर एक संकट कोसळलं. मी कामानिमित्त बाहेरगावी गेलो होतो आणि माझ्या बायकोने माझी पुस्तकं, व इतर गोष्टी ठेवलेलं कपाट उघडून पाहिले. त्यात मनिषाने लिहिलेले पत्रं तिला सापडली. तिने ती वाचली. मी घरी आलो तर माझी बायको एक शब्दही बोलेना. रुसून बसली. समजूत काढायला गेलो तर तीने "आधी ती पत्रं जाळून टाका. मला तुम्ही फसवलं आहे, लग्नाआधी प्रेमप्रकरण करायची लाज वाटली नाही का, तुम्ही मला व तिलासुध्दा फसवलं आहे." असं बोलून भांडायला लागली. "अजून पत्रं जपून ठेवलीय म्हणजे तीच तुमच्या मनात आहे" असं म्हणून ती तुटक वागायला लागली. तिच्या माहेरी सुध्दा तिनं सांगितलं.
