कथा

एमपीएसीच्या क्लासच्या बाहेरच्या आवारात तरुण मुला-मुलीचा घोळका नेहमीसारखाच. दुपारचे तीन वाजायला दहा मिनिटं होती, सतिश आणि बाकी जण तिथं कधीचेच येऊन तिथल्या घोळक्यात सामील होत वेगवेगळ्या विषयावर गप्पा मारत होते, बरोबर तीनच्या ठोक्याला चालू बॅच संपून यांना आत प्रवेश मिळणार होता, त्याला आता या येणा-या खेपेला काही करुन एमपीएसी पास होत सरकारी नोकरी पक्की करायची होती, अगोदरचे दोन प्रयत्न काहीश्या गुणांमुळे हुकले होते, त्यामुळे यावेळी निर्धार पक्का होता.

व्यक्त करणे की अव्यक्त राहणे?

व्यक्त होत असतानाच अभिव्यक्ती खरी की...
अव्यक्ताची अभिव्यक्ती खरी....,जी डोळ्यांनी साधली जाते,की कधी कशाने च नाही!
व्यक्त जर सत्य तर

अव्यक्त हे
हे असत्य?
की
अव्यक्त हे जास्त सकस,समृद्ध,सर्जनशील,शुभंकर?
सगळेच अव्यक्त हे व्यक्त करण्याच्या पलीकडले
की
वपु म्हणातत,तसे ते सर्वकष?

*एक प्रवास- असाही*

(पार्श्वभूमी: मिपासदस्य अतृप्त आत्मा यांनी नुकतीच खडकवाडी, खडकवासला गावाला भेट दिली. त्या अनुषंगाने तेथील खासदार खासेराव खडके खासेपाटील यांची साहसकथा त्यांना ऐकवावी असे वाटले. )

खडकवासल्याच्या खडकवाडी खुर्द खेड्यातील खडकेवाड्यातील खासदार खासेराव खडके खासेपाटलांनी खडकसिंगची खोड मोडली

खुंखार खासदार खासेराव खडके खासेपाटील यांचा खाजगी खडकेवाडा खडकवासला धरणाच्या खालच्या खडकाळ अंगाला खडकवाडी खुर्द खेड्यात होता.

मला लहाणपणी पिक्चर पहायला खूप आवडायचं! टिव्ही समोरून मी हलत नसे. खेडेगावातलं बालपण माझं! मी आजूबाजूला पहायची ती दुनिया अन् टिव्हीतली दुनिया यांत जमिनअस्मानाचा फरक. माझा इवला जीव त्यांत फार रमायचा. घरीदारी या वेडाची फार चेष्टा केली जाई. मला वाटे, आपल्या आयुष्यातपण काहितरी पिक्चरसारखं व्हावं! उन्हात पाऊस पडावा, आपल्याकडे बोलणारा पोपट असावा, पळत असताना आपले केस हिरोईनसारखे उडावे, विस्कटू नयेत, शाळेत वर्गात बसले असताना, वारा आला तरी नेमकी एकच बट गालावर यावी, सगळे केस पिंजारू नयेत, नंतर मोठी झाल्यावर ओढणी वार्याने उडून गेली तर वाटे, आता एखाद्या मुलाच्या तोंडावर जाऊन अडकते की काय?

यशवंतच्या बाकावर तो एकटाच होता. समोरच्या बाकावर एक तरुणी होती. रेखीव चेहरा. बांधेसूद व्यक्तिमत्व. गळ्यात मंगळसूत्र. संपूर्ण रुममध्ये ते दोघेच होते. पार्टीशनच्या पलीकडे रिसेप्शनिस्ट मुलगी होती. त्या पलीकडे डॉक्टरांची खोली. तिघेही डॉक्टरांची वाट पाहात होते.
डॉक्टर मेडिकल रिप्रेझेंटेटिव्हला पेशंट झाल्यावर बोलावत असत. समोरच्या तरूणीला बोलावल्याशिवाय त्याला बोलावणे जाणार नव्हते म्हणून पुरेसा वेळ यशवंतकडे होता. यशवंत ब्रीफकेसमधून स्वतःची फाईल काढून चाळू लागला. आज डॉक्टरांना कोणती औषधे प्रेझेंट करायची आहेत, याचा एकदा आढावा घेऊ लागला. तेवढ्यात समोर हालचाल झाली.

सत्यमेव जयते.

विजयादशमी...!!

बैलगाडी संथगतीने गावाच्या दिशेने जात होती. सूर्य मावळतीला जात होता. मावळतीची शांतता, सूर्याचा तांबूस प्रकाश आजूबाजूला पसरला होता. सगळे अवतीभोवतीचे वातावरण  एका लयीत शांत शांत भासत होते. परतीचे पाखरे अधून मधून नजरेस पडत होते. बैलगाडीचा तो खडs खडss आवाज, या अशा वातावरणात मजेशीर वाटत होता. ते तिघेजण गाडीत शांतपणे बसून, त्या आजूबाजूच्या वातावरणाची शांतता कायम ठेवत होते. गाव साधारणता अजून, सहा मैल बाकी असेल. खरंतर त्यांनी गावात पोहोचायला घाई करायला हवी होती. कारण रात्र लवकर सुरू होणार होती. रात्रीचा तो काळाकुट्ट अंधार, आजूबाजूला पसरणार होता. पण त्यांची ती संथ चाल आहेत तशीच कायम होती.