लघुकथा 1
महापुरात घर आणि दुकान दोन्ही उध्वस्त झालेल्या त्याचा जीव गणेश चतुर्थी जवळ आल्यावर तळमळू लागला. कर्ज काढून कसाबसा व्यवसाय नि घराची गाडी मार्गावर आणत होता तो. त्यात या लॉक डाऊन ने सगळं महाग करून ठेवलेलं. गणपतीच्या मूर्तीच्या किमतीत दोन दिवसांचा आपला घरखर्च भागेल असा विचार करून नाखुषीनेच त्याने सण साजरा न करायचे ठरवले. चतुर्थी च्या आदल्या दिवशी तर त्याची घालमेल होऊ लागली पण परिस्थितीने तो गप्प बसला.
नमस्कार मिपाकरहो...
मिसळपाव या 'मराठी अंतरंग-मराठी अभिव्यक्ती'ला वाहिलेल्या संकेतस्थळाच्या दिवाळी अंकासाठी आम्ही लेख मागवत आहोत.
यंदाचा दिवाळी अंक मुक्त स्वरुपात असेल, म्हणजे दिवाळी अंकाला काही विषय, थीम नाही. 'सकस आणि / किंवा रोचक लिखाण' हे दोनच मापदंड आहेत. कथा, कविता, लेख, प्रवासवर्णन, पाककृती, अर्कचित्रं - सर्वांचं स्वागतच आहे.
कुमारने मला संध्याकाळी सात वाजता यायला सांगितले होते. जेव्हा मी त्याच्या घरी पोहोचलो तेव्हा सात वाजून गेलेले होते. घरांत फक्त वाहिनी होत्या. टीवी वरची कुठलीतरी सीरिअल बघत होत्या.
“या, कुमारने मला सांगितले होते की तुम्ही येणार आहात म्हणून. पण त्याला थोडा उशीर होणार आहे, मिटिंग मध्ये बिझी आहे. आत्ता निघेलच तो . तुम्हाला थांबायला सांगितले आहे.”
“सॉरी हं. तुम्ही सीरिअल बघत होता. मी तुम्हाला डिस्टर्ब केले.” मी अपराधी भावनेने बोललो.
जगात देव आहे! निश्चितच आहे. हा पहा माझा स्वतःचा अनुभव!
माझे बाबा असतील सत्तर – पंचाहत्तरीचे. त्यांचे खरं वय काय ते त्यांनाही माहीत नाही मग आम्हाला कसं माहीत असणार. आमच्या आजोबांनी बाबांचा पहिलीत प्रवेश घेताना त्यांची जन्मतारीख अशीच ठोकून दिली होती. बाबा नेहमी मला सांगायचे, “मी पहिलीत होतो तेव्हा भारताला स्वातंत्र्य मिळाले.” अश्या थाटात सांगायचे की बाबांनी शिकायचे मनावर घेतले त्यामुळे गदगदित होऊन राणीने हिंदुस्थानला स्वातंत्र्य बहाल केले.
मी दहावी पास झाल्यावर माझ्या बाबांच्या माझ्याबद्दलच्या अपेक्षा फार वाढल्या. आपला मुलगा कमीत कमी इंजिनिअर होणारच होणार आणि लगेच पहिले विमान पकडून अमेरिकेला जाणार अशी दिवास्वप्ने त्यांना पडू लागली. ती स्वप्ने खरी झाली आहेत अश्या थाटांत कॉलर ताठ करून ते कॉलनीत फिरू लागले. तरी बरं मला फक्त एकोणसाठ टक्के गुण मिळाले होते. गणितात माझी अवस्था वादळांत सापडून वाताहात झालेल्या जहाजावरील खलाशासारखी होती. एखाद्या फळकुटाला पकडून, वादळ आणि लाटांनी अस्त व्यस्त मार खाऊन अर्धमेला झालेला खलाशी शेवटी देवाच्या दयेने किनाऱ्याला पोहोचतो तसा मी गणिताच्या पस्तीस गुणांच्या काठाला येऊन थडकलो होतो.
थाड थाड आवाज करून आचके देत अखेर गाडी बंद पडली. डॉक्टरांना अंदेशा आलाच होता. गाडी म्हणावा तसा वेग पकडत नव्हती.
पांडुरंग स्वतःवरच भनकला होता. शेजारचा श्रीरंग तो किती हुशार होता. ते काय म्हणतात न हां स्मार्ट! सगळेजण त्याची स्तुति करतात. पोरीबाळींशी बोलताना तर विचारायला नको. असा लाळघोटेपणा करतो. पण कामात मात्र चुकार. साधी बेरीज वजाबाकी करण्यात हजार चुका. वाण्याकडे सामान आणायला गेला तर वाणी त्याला हमेशा चुकीची मोड देणार! त्याचा मालक दहादा त्याच्याकडून हिशेब करून घेणार, मालक बिचारा म्हातारा झालेला, पहिल्या तारखेला येणाऱ्या पेन्शनवर सगळा महिना काढायाचा . त्याला पै न पैची काळजी असणारच. आता ह्या वयात रंग्याला काढून दुसऱ्या कुणाला ठेवायचे म्हणजे जीवाला केव्हढा घोर.
वरदान
ऑनसाईट चे आकर्षण कोणाला नसते? मलाही होते. पण अमेरिका , यूरोप, सिंगापुर, यूएई येथे अनेकदा प्रयत्न करूनही मला कधी संधी मिळाली नाही. मी हताश झालो होतो आणि ऑनसाईट हे आपल्या नशिबात नाही असे मानून आहे ती नोकरी करत होतो. पण ६ महिन्यांपूर्वी अचानक एका दुपारी मला युगांडा मधून एक फोन आला. तिथल्या एका बँकेत त्यांना माहिती सुरक्षा सल्लागार म्हणून माणूस हवा होता. प्रथम आफ्रिकेत जायला मी नाखुषच होतो. पण जो पगार मला ऑफर केला होता तो नाकारण्यासारखा नव्हता.
श्रीपाद रात्री धावतच माझ्या कडे आला. "ती आता बोलते आहे, "आई आलीये, मला बोलावते आहे" असं म्हणत हसते आहे." असं तो धापा टाकत सांगत होता. मी थोडा हादरलोच.
माझ्या डोळ्यासमोर जवळपास ३७ वर्षांपूर्वीचा प्रसंग आला.....
यातील, ती म्हणजे सुलेखा, जन्माला आली तेव्हा तरी नॉर्मलच वाटत होती . ती पुढे "अशी" होईल अशी कोणालाच कल्पना आली नाही. अशी म्हणजे मतिमंद, किंवा हल्लीच्या सोफिस्टिकेटेड भाषेत विशेष मूल!
