कथा

(सत्य घटनेवर आधारित)

तारीख : 2 नोव्हेंबर
माणसं : एकूण आठ
अवस्था : प्रचंड दमलेली
व्यवस्था : एक क्वार्टर फ्युएल, दोन बाटल्या सिग्नेचर
तयारी : वेफर्स, शेंगदाणे, थोडसं चिकन, थोडे मासे, (गरीब शाकाहारी माणसांसाठी) थोडंस पनीर, चार ग्लास, कोल्ड्रिंक्स
वेळ : रात्रीचे अकरा वाजून तीस मिनिटे

अंक 1 : सुरुवात

एका ओळीत ठेवलेले चार ग्लास
एकात 10 मिली आणि दुसर्यात 30 मिली फ्युएल
तिसर्यात आणि चौथ्यात 30 मिली सिग्नेचर प्रत्येकी
कोल्ड्रिंक्स स्वादानुसार

"" चांगभलं ""

चर्चा : दमलेल्या आई बापाची कहाणी

बाळकृष्ण वारजे आणि सुमती वारजे हे दांपत्य आज जीवन हॉस्पिटलमध्ये आले होते. आज सुमती वारजे यांच्या चेकअपचा रिपोर्ट येणार होता. नर्सने बोलावलं तेव्हा ते दोघं डॉक्टरांच्या केबीनमध्ये गेले.
"नमस्कार. बसा." डॉक्टरांनी त्यांना बसावयास सांगितले.
"डॉक्टर रिपोर्टस् चं काय झालं??" बाळकृष्ण यांनी विचारलं
"थोडं मन घट्ट करा सर." डॉक्टर म्हणाले.
"काही प्रॉब्लेम आहे का??" सुमती वारजे म्हणाल्या.

मी ज्या सोसायटीत रहातो तिथे "आप्पा कुलकर्णी" नावाचा एक सदस्य रहातो..आमचे ३५-४० वर्षाचे संबंध आहेत
आप्पा व त्याचे मित्र गेली अनेक वर्षे एक उपक्रम दिवाळीत राबवतात..
तो म्हणजे
स्मशानात काम करणारे जे कर्मचारी आहेत त्याना "दिवाळी फराळ" वाटप
मृत्यु काळ वेळ दिवाळी दसरा पहात नाहि..
कर्मचा-याना ना दिवाळी ना दसरा...
आप्पा व मित्र हे काम वर्षानु वर्षे करत आहेत..
ना गवगवा ना चमकेगीरी...
सलाम

मला नोकरी लागेपर्यंत घरची परिस्थिती बेताची होती
आई खूप सुगरण होती -तिने "भरली वांग्याची भाजी केली -मस्त झाली होती
पुन्हा आईला म्हणालो ते तसली वांग्याची भाजी कर ना
तिने केली पण चव ठीक नव्हती -मी आईला म्हणालो भाजी पहिल्या सारखी नाही झाली
आई म्हणाले अरे महिना अखेर आहे तेल संम्पत आले आहे त्या मुळे तेल कमी वापरले
मी काहीच बोललो नाही
नोकरी लागली पहिला पगार झाला अन तिला त्या काळातला फेमस ब्रॅंड पोस्टमन रिफाईंड तेला चा डबा आणून दिला
तिला खूप भरून आले -व तिने जवळ घेऊन केसावरुन मायेनं हात फिरवला

आज सकाळी जाग आल्या आल्या पुन्हा तिने फेसबुक, व्हॉट्सअप चालू केलं. फेसबुकवर त्याचं नाव शोधलं पण ते दिसत नव्हतं म्हणजे अजूनही ब्लॉक लिस्ट मधेच आहे मी. तिने विचार केला आणि हसली मनात. काही मोठा इश्यू किंवा मोठं भांडण नव्हतं झालं. तरीपण त्याने तिला ब्लॉक केलं होतं. खुप रागवला होता तिच्यावर कारण पण तसंच होतं तिने मेसेज केला नव्हता त्याला. आता मेसेज नाही केला म्हणून इतकं काय रागवायचं?

आज बँकमध्ये खुप गर्दी होती. महीन्यातला शेवटचा आठवडा असला की गर्दी ठरलेलीच. मिताली विंडोवर बसून आपलं काम करत होती. स्लिपवर लिहलेली रक्कम मोजून समोरच्या ग्राहकांना देणं आणि घेणं मोठं जोखमीचं काम. म्हणजेच विड्रॉवल आणि डिपॉझिट दोन्ही मितालीकडेच होतं. त्यामुळे मान वर करून इकडे तिकडे बघणं अशक्य. दोन नंतर जेव्हा गर्दी कमी झाली तेव्हा मिताली लंचसाठी गेली. आल्यावर काम होतंच. चारला बँक बंद होत असे.

विनित ने कंप्लेंट केल्यानंतर त्याची केस मी वरिष्ठांना सांगून माझ्याकडेच घेतली. आता मला त्या आय पी ॲड्रेस चा शोध लावायचा होता. ते आय पी ॲड्रेस आत्ता तरी ॲक्टीव्ह दाखवत नव्हते. मी सिस्टीम वरून सर्च केलं तर त्यांचं लोकेशन मुंबईपासून खूप लांब एका घनदाट जंगलात दाखवत होतं. असेलही त्यांची एखादी गुप्त जागा किंवा एखादं घर. न जाणो ते आय पी ॲड्रेस आता अस्तित्वात असतील की नाही. या केसचं सारं काम मी घरूनच करत होतो. विनितला मी स्वतः सांगितलं होतं. केस सोडविली की मी स्वतःहून भेटेन तोपर्यंत लॅपटॉप वापरू नको असंही सांगितलं.

"आपूनने बोला ना एक बार..... आपूनको नै पता."
"तेच तर विचारतोय मी. क्या नही पता?"
"यही की खून कैसे हुआ!"
"कैसे हुआ?"
"अब्बे घोंचू, जो नही पता वो कैसे बताएगा आपून?" एकदम टपोरी स्टाईल मध्ये उत्तर आले आणि केदारनी कमरेचा बेल्टच काढला.
सटाकंsss! सटाकंsss!
"अबे तेरी.....कितना जोरसे मारता है बे!"
"बोल.... का केलास खून? कसा केलास?"
"आपून बोला ना..... आपूनने नै कियेलाए मर्डर! नै कियेलाए!" शेकाटलेलं बूड चोळत तो भिंतीला चिकटून उभा राहिला.
"अच्छा? मग काय करत होतास तू तिकडे?"
"आपून अपने पेट का वास्ते गएला था साब!"

बालकथा १

आजीची वामकुक्षी झाली होती आणि कडेला चार वर्षाच्या अनिशची चुळबुळ चालू होती.

आजी.....कधी उठायचं?

ही बघ उठलेच ....असे म्हणत आजी उठली.

आजी...आजोबा पण उठले...

हो रे बाळा....चल मी तुला आता दुध देते....असे म्हणत आजीने चहासाठी आधण ठेवले.

हे तू काय करतेस?? अनिश चिवचिवतच होता ...

चहा करतेय रे बाळा .....

आजी ..मला पण चहा ....

लहान मुलांनी चहा नसतो प्यायचा.....आजीने डोळे वटारले ..

मग मोठी माणसे का पितात?

हं....आजीबाई द्या आता उत्तर ...असे म्हणत आजोबा स्वयंपाकघरात आले...

आज कथा पूर्ण झाली. एक महिना या कथेवर काम करत  होतो. तसं पाहिलं तर मी पुर्ण वेळ लेखक नाही. पण मला कथा लिहायला आवडतात. लघुकथा. सुचेल तशी लिहितो आणि शनिवारी रविवार त्या व्यवस्थित संकलित करून ठेवतो लॅपटॉपवर. माझं नाव विनित सदानंद राऊत. मी पुर्ण वेळ अकाऊंटंट आहे. आज मी या कथांबद्दलच एक कथा सांगणार आहे. कथा सुचली की मी मोबाईलमध्ये टाईप करून नंतर लॅपटॉपवर कॉपी करत होतो. अशा वीस पंचवीस कथा लिहिल्या होत्या मी. पण त्या फक्त माझ्या लॅपटॉपवर होत्या.