मातीचे पाय

काय सुंदर लिहिलेत संदीपशेठ, जियो...!

मी देव समजलो ज्याला
तो निरा दानव निघाला
हे सर्व कळावयास
खुप वेळ मला झाला

हे जग असचं असतं. वेळ निघून गेल्यावर खरे खोटे समजते.

वाह!

व्वा, खुप सुंदर रचना !
💖

ते सारेच निघून गेले
जे पाय धरावे सुचले
मातीचे पाय मातकट
मागे माझ्यासह उरले

क्या बात हैं !

सुंदर रचना !

मस्त!! या कवितेचे मोकलाया वर्जन पाडतो :-)

अनेकदा केवळ पायच नव्हे तर अख्खा पुतळा मातीचा निघतो.

कविता आवडली

मस्त

चांगल्या कल्पना. थोडं मीटरमधे बसवलं तर बहारदार होईल! पुलेशु! :-)

प्रेमळ शब्दांची ओल
मनात झिरपत नाही
व्हावे नतमस्तक ऐसे
पायही दिसत नाही

एकूण कविता आणि विशेषत: हा भाग आवडला.

कविता आवडली. आता एकच करण्याजोगे आहे:

आता एकचि करावे -
आपल्या पायीची धूळ
ललाटी लावू वाटावी -
ऐसे काही करावे...

प्रेमळ स्वप्नांची ओल -
आपणचि झिरपवावी
व्हावे नतमस्तक ऐसे-
पाय आपुलेचि असावे...

गेले ते गेले
जे उरले त्यांसि
आपणचि वंदनीय व्हावे...