स्पर्धा

"मला बाहेर काढा हो, मला बाहेर काढा." सहाव्या मजल्यावर अडकलेल्या लिफ्ट मध्ये फक्त तो एकटाच जीवाच्या आकांताने ओरडत होता.
"पहिल्यादाच लिफ्ट मध्ये चढलाय वाटत." अशा नजरेने त्याच्याकडे बघत उर्वरित सहा जण स्थितप्रज्ञाप्रमाणे उभे होते.
"जनरेटर पाच मिनिटात सुरु होईल," बाजूचा म्हातारा समजावत त्याला म्हणाला.

प्रसाद

"हॅलो..प्रदेशाध्यक्ष साहेब..तात्याराव बोलतो"

"हा बोला.."

"आमच्या तिकीटाचं सांगणार व्हते तुमी?"

"तिकीट कन्फर्म आहे तुमचं ह्यावेळी..खोके पाठवा आन तयारीला लागा निवडणुकीच्या"

"बरं...करतो व्यवस्था.."

काही दिवसांनी..
"प्रदेशाध्यक्ष..गेम खेळू नका आमच्यासोबत..आप्पासाहेबाकडून पन खोके मागवल्याची खबर लागली आम्हाला"

आठवणी उलगडून बसतो,
तुझे फोटो पाहताना
अन हात थरथरतात,
जुने मेसेजेस वाचताना

फोटोज डिलीट करताना,
उसवलेल्या जाणिवांना जपताना,
तुझा नंबर ब्लॉक करतो,
नंबर पाठ असताना

तुझ्या आठवणींच्या रोपट्याचा
वटवृक्ष झालेला असतो
मी त्या वटवृक्षाखाली
का बरं फुलं शोधत बसतो?

चानस

वनवास

जंगलापासून जवळच काही डोंगर होते. त्यापलीकडे माणसांची वस्ती होती. तो त्या बाजूला फारसा फिरकत नसे. जंगल त्याच्या गरजांसाठी पुरेसे होते.

एकदा तो पलीकडे गेला. माणसांच्या वस्तीत फिरून आला.

फिरून फिरून तो दमला.

त्याला भूक लागली. फार करकचून भूक लागली. पण ही नेहमीसारखी साध्यासुध्या मांसाची भूक नव्हती तर ही होती 'माणसाच्या' मांसाची भूक !

ते कसे मिळवावे? तो विचारात पडला.

रणरणत्या दुपारी, उन्हाच्या झळा बसत होत्या. फुफाटा आसमंतात उडाला होता.
"सुन्या अरे ये सुन्या चल लवकर, शाली वरल्या माळाकड चाललीये. आज नक्की गठल बघ"
ब्रश खाली ठेऊन सुनील वस्तराच हातात घेणार होता इतक्यात दिपकच्या हाळीने तो चमकला
"आँ "
"अरे आँ काय करतोय चल लवकर, काय फटाकडी दिसून ऱ्हायली आज शाली, कहरच "
"अरे संपत" सुनील चाचरत बोलला.

कितीतरी दिवस सोफिया सरळच पडून राहायची.
ऊन तिला सहन व्हायचं नाही आणि रात्री कधीकधी तर पायही वाकडे व्हायचे.

आज व्हॅलेंटाईन डे.
तो आज येणार अशी कुजबुज तिच्या कानी पडली होती.
याच दिवसाची वाट बघत तिनं कितीतरी रात्री एकटीनं काढल्या होत्या.
आज मात्र तो येऊच नये असं तिला मनोमन वाटत होतं.

अखेर तो आलाच.
लिलीची पांढरी फुलं घेऊन!!!