स्पर्धा

"मला बाहेर काढा हो, मला बाहेर काढा." सहाव्या मजल्यावर अडकलेल्या लिफ्ट मध्ये फक्त तो एकटाच जीवाच्या आकांताने ओरडत होता.
"पहिल्यादाच लिफ्ट मध्ये चढलाय वाटत." अशा नजरेने त्याच्याकडे बघत उर्वरित सहा जण स्थितप्रज्ञाप्रमाणे उभे होते.
"जनरेटर पाच मिनिटात सुरु होईल," बाजूचा म्हातारा समजावत त्याला म्हणाला.

"हॅलो..प्रदेशाध्यक्ष साहेब..तात्याराव बोलतो"

"हा बोला.."

"आमच्या तिकीटाचं सांगणार व्हते तुमी?"

"तिकीट कन्फर्म आहे तुमचं ह्यावेळी..खोके पाठवा आन तयारीला लागा निवडणुकीच्या"

"बरं...करतो व्यवस्था.."

काही दिवसांनी..
"प्रदेशाध्यक्ष..गेम खेळू नका आमच्यासोबत..आप्पासाहेबाकडून पन खोके मागवल्याची खबर लागली आम्हाला"

आठवणी उलगडून बसतो,
तुझे फोटो पाहताना
अन हात थरथरतात,
जुने मेसेजेस वाचताना

फोटोज डिलीट करताना,
उसवलेल्या जाणिवांना जपताना,
तुझा नंबर ब्लॉक करतो,
नंबर पाठ असताना

तुझ्या आठवणींच्या रोपट्याचा
वटवृक्ष झालेला असतो
मी त्या वटवृक्षाखाली
का बरं फुलं शोधत बसतो?

"मी आई होणार हे समजल्यावर तुला आनंद नाही झाला? मख्खासारखा जेवणावरुन उठून गेलास? किती विचित्र वाटले? आई बघ किती आनंदात आहेत, त्यांचे प्लॅनही सुरु झाले"

चालत्या ट्रेनच्या प्रथम श्रेणीमध्ये बाकावर बसून तो जीनीच्या साडी नेसण्याच्या धडपडीकडे बघत तिला न्याहाळत होता...

"जीनी... आपण पुन्हा भेटणार ना?"
"नाही...."
"काल पहिल्यांदयाच भेटलेल्या मला... तू तुझं सर्वस्व दिलंस मग आता का लाजतेस?"

तिने फक्त जालीम कटाक्ष टाकला आणि आपली बॅग आवरायला लागली

कितीतरी दिवस सोफिया सरळच पडून राहायची.
ऊन तिला सहन व्हायचं नाही आणि रात्री कधीकधी तर पायही वाकडे व्हायचे.

आज व्हॅलेंटाईन डे.
तो आज येणार अशी कुजबुज तिच्या कानी पडली होती.
याच दिवसाची वाट बघत तिनं कितीतरी रात्री एकटीनं काढल्या होत्या.
आज मात्र तो येऊच नये असं तिला मनोमन वाटत होतं.

अखेर तो आलाच.
लिलीची पांढरी फुलं घेऊन!!!

नेहमी वेंधळेपणा करतो म्हणे! एखाद्या वेळेस चावी किंवा ग्रोसरी गाडीत राहिली म्हणुन लगेच?

त्याने आठवणीने गाडी रिवर्स लावली, वायपर्स उभे करुन ठेवले. शॉवेल आणि ब्रश ट्रंकमधुन घेताना त्याला मागच्या वेळची फजिती आठवली. दोन फुट बर्फ आणि हत्यारं सगळी गाडीच्या ट्रंकेत!

रात्रभरात गुडघ्याइतका बर्फ पडला होता. अर्धा तास आधीच उठुन समीर खाली गेला.

नित्यनेमाप्रमाणे उमाजीशेठ दर्शनाला देवळात घुसला. हनुमानाच्या मुर्तीकडे त्याने डोळे विस्फारुन पाहीले. मुर्तीचा चेहरा काळवंडलेला. गालावरुन थेंब ओघळत होते.
”मारुतराया, का घाम फुटला तुला? नको कोपू रे गावावर.” तो ढसढसा रडायला लागला.
गावात वार्‍यासारखी बातमी पसरली. सगळे गावकरी देवळासमोर जमले. लोक कुजबुजू लागले.
“अनाचार माजलाय. त्या येडीला कॉणीतरी पोटुशी ठिवलंय.”

"आई माझ्याकडून कपबशी फुटली. . उठताना चुकून धक्का लागला. मला शिक्षा दे." सात वर्षाचा मोगु आईला सांगत होता.
समजूतदार आई मनाशी हसली. " बाळा चूक झालीये ना. त्याची शिक्षा हवीच. तूच ठरव शिक्षा काय घ्यायची ते. तू शहाणा आहेस"
" मी दहा मिनीटे कोपर्‍यात अंगठे धरून उभा रहातो"
"ठीक आहे. तुला योग्य वाटतय ना " मोगु अंगठे धरुन उभा राहिला. आई अभिमानाने स्वतःशीच हसली.