स्पर्धा

एकमेकांशी कधीही पटवून न घेणारे आज्जी-आजोबा बऱ्याच वर्षांनी दोघेच तिरुपतीला गेले होते.
दर्शनानंतर मंदिरातून कॉटेजला परतताना दमलेल्या आजोबांना जायचे होते रिक्षाने. तरीपण आज्जी चढल्या भरलेल्या बसमधे. आजोबांनाही मग चढावे लागले पाठोपाठ.
"दहा रुपयांसाठी मला पळवलेस! दळभद्री कुठली..."
आजोबांची वटवट जी सुरु झाली ती काही थांबेना. वैतागून आज्जी दुसऱ्या सीटवर जाऊन बसल्या.

तिचं कुणाशीच जास्त पटायचं नाही, पण पहिल्याच नजरेत आमच्या दोघांची गट्टी जमली.
मी लिहीत असताना ती मला खिडकीतून पाहायची. मी काय लिहितोय याची तिला खूप उत्सुकता असायची. मला उशीर झाला की तिचे डोळे दरवाजाकडे लागलेले असायचे.
कॉलेजला गेल्यावर मात्र आमचं भेटणं आणि लहानपणीचा खेळकरपणा कमी होत गेला. पण नात्यातली ओढ मात्र अगदी निरागस, पहिल्या भेटीसारखी.

तो जितक्या वेळा समोरून जाईल तितक्या वेळा अपेक्षेने त्याच्याकडे बघणारी ती. ओळख वाढवण्यासाठी कळेल ना कळेल असा प्रयत्न करणारी.
जगातल्या घडामोडींची काडीचीही फिकीर न करता कायम स्वतःमध्ये रमलेला तो.
तरीही प्रत्येक वेळी आज काहीतरी प्रगती होईल अशी आशा करत राहणारी ती.

चालत्या ट्रेनच्या प्रथम श्रेणीमध्ये बाकावर बसून तो जीनीच्या साडी नेसण्याच्या धडपडीकडे बघत तिला न्याहाळत होता...

"जीनी... आपण पुन्हा भेटणार ना?"
"नाही...."
"काल पहिल्यांदयाच भेटलेल्या मला... तू तुझं सर्वस्व दिलंस मग आता का लाजतेस?"

तिने फक्त जालीम कटाक्ष टाकला आणि आपली बॅग आवरायला लागली

" शेसुकाका लवकर चला, आमच्या कोकराला कायतरी चावलंय, तोंडातून फेस येतोय".
मागच्या मळ्यात घर असलेला छोटा युवराज काकुळतीला येऊन सांगत होता, युवराजचा त्या कोकरावर खूप जीव.
दारुडा असला तरी शेसुला झाडपाल्याचे बऱ्यापैकी ज्ञान होते.

"हॅलो पप्पा, बीपीच्या गोळ्या संपल्या होत्या ना? कृष्णा आहे ना ड्रायव्हिंगला? "
"हो सूरजबेटा, सेशन आटोपले कि निघतो"
"रात्री जागु नका. उद्याचा युवामेळावा करतो हॅन्डल मी. डोन्ट वरी. बाय"
..........
"कृष्णा, किति लांबय फार्महाऊस? त्या टॅब्लेट कुठायत? हाय ना सगळे मॅनेज? उद्या सकाळी मिटिंगय कॅबिनेटची. थांब तू.
"हा सर, भईर हाव. गोळ्या ह्या घ्या"
.........

हातातली तीन नाणी सावरत तिने होस्टेलच्या सार्वजनिक फोनवरून एक नंबर फिरवला. चक्क रॉंङ्ग नंबर! दोनदा!! आपल्या खंद्या स्मरणशक्तीने दगा दिल्याचे दुःख पचवून १९८ फिरवला. नाव पत्ता सांगून नंबर मिळवला. नाणं परत आलं. मैत्रिणीच्या शेजारच्यांनी तत्परतेने तिच्या घराची बेल वाजवली. फोन घेतला तिच्या नवऱ्याने. सांगितला निरोप - तिच्या गाइडनी आज दुपारी साडेबारा वाजता बोलावलंय. तीनही नाणी गेली.

देवपूजा झाली. माईंनी देव्हाऱ्यात निरांजन ठेवला. वाटीतले कुंकू कपाळावर लावले. डोक्यावरून पदर घेवून दोन्ही हात जोडून नमस्कार केला.
सर्व आटोपून त्या इस्पितळात पोचल्या. मुलगा ICU बाहेर ताटकळत उभा होता. डॉक्टर नुकतेच भेटून गेल्याचे कळाले.
"काय रे, काय म्हटले डॉक्टर?" त्यांनी मुलाला विचारले.

सर्वांनी डबे उघडले आणि त्यातले जिन्नस चवीपुरते वाटून घेतले. त्याच्या डब्यात चपातीच्या घडीत लोणच्यातल्या चार मिरच्या होत्या. मित्र म्हणाला, ‘लोणच्यानं मजा आणली! उद्याही घेऊन येना थोडं.’ त्याचा घास घश्यातच अडकला. भरून आलेले डोळे कुणाला न दिसेलसे पुसत म्हणाला, ‘माफ करा मित्रहो! हे लोणचं मी पुन्हा कधीही आणू शकणार नाही.’