रतीबाच्या कविता

चहात इडली
चहात गुलाबजाम
चहात जिलेबी
आणि आमची चारोळी संपली

काठावरचे गुपित झेलता
अनु'मतीची महत्ता विशेष

वसंताचे मृगजळ खास
कटी बंधात उष्म निश्वास

नभी नाभी ताम्र गोल
चा'लते जातो तोल
आर्त कुंजन
आस पास

पर्ण विरहीत पुष्प तटी दाट
दिंगबर सुरेख मदन पाझरतो

.
.
.
.
.
.
.

स्वतःच्याच कवितेच्या विडंबनाचा विचार केला आणि कवितेतला(च) मदन अकस्मिक पाझरला. ;)

वनस्पति उद्यानातून फेरफटका मारताना
माहितीची पाटी नसलेले झाड पाहून
साहित्यिक राजूमधील चौकश्याने विचारले
हे झाड कोणते?

त्याचा वनस्पती वैज्ञानिक मित्र म्हणाला
उष्णकटिबंधीय म्हणजेच ट्रॉपीकल!
(राजूने वेळ मारून नेणे कंसात जोडले)

वनस्पती वैज्ञानिक मित्राने
राजूची वसंत ऋतूवरील कविता
ऐकुन झाल्यावर
मोबाईलवर मराठी विकिपीडियावरचे
वसंत ऋतूचे पान उघडत राजूला विचारले

रोज किती पाणी प्यावे?

शरीराची गरज असेल एवढे
आणि आधुनिक विज्ञानाने सुविद्य
डॉक्टर सुचवतील तेवढे

रोज किती पाणी प्यावे?
अन्न पिकविण्यासाठी
शेतीसाठी
शिल्लक राहील एवढे

रोज किती पाणी प्यावे?
शेती आणि शरीरांची गरज
यांचे गणित नाही जुळली तर
इतर अपव्यय टाळून
लोकसंख्या नियंत्रणाचे महत्व
ईतर चार जणांना पटवून
शरीराची गरज भागेल तेवढे

आङळे वाङळें साहित्य संमेलन

आङळे वाङळेंना म्हणाली
मराठी साहित्य संमेलनाला
नाही गेलात कसे ते?

वाङळें आङळेंना म्हणाला
तुमच्या आङळीकेचे साहित्याने
अजीर्ण झाल्यावर इतर साहित्याला
जागा आता उरलीच कुठे ?

मुळ आरती/ चाल : आरती सप्रेम जय जय https://www.youtube.com/watch?v=xvF50JQEZc8
________________________________________________________________________

आरती सखेद जय जय कोव्हिड व्हायरस ।
विश्वसंकटीं नानाSSSSSSSSS होSSSSSSSS रुपीं आम्हां देसीं त्रास ॥ ध्रु० ॥

पहिला अवतार वुहान प्रांती प्रकटसी।
चिल्लर फ्लु मानुनी तुज जग फाट्यावर मारी ।
आम्हीही आलो करुनी थायलंडची वारी*।
ईंगा तु दाविला , भयानक पॅन्डेमिक होसी ॥ आरती० ॥

झोप येईनाच आज
झोप हवी असताना
जांभयाच्या येती लाटा
वर तारे मोजताना

काय आणून वहावे
निद्रादेवीच्या चरणी
झोप येऊन निवांत
उद्या उजाडेल झणी

किती थकून भागून
देह दिला पसरून
डोळ्यात बाहुल्यांना
काय दिसते अजून?

दिसे कालचा प्रकाश
अन्, तम भेसूर उद्याचे
त्यांच्या मध्ये भांबावले
पाऊल हळव्या झोपेचे

एक मायेचा माथ्याला
हवा सांगणारा हात
सोड उद्यावर, नीज
खूप झाली आहे रात

- संदीप भानुदास चांदणे (मंगळवार, २१/१२/२१)

वेड असो वा प्रिती
वसंतात मने जुळती
पण, प्रणय उचंबळून येता
हा दोष कुणाचा साथी?

हरखुन सळसळणारे
हास्य आपुल्या गाली
अलवार सांगते तेव्हा
संगित नाचते ताली

नवनीत क्षण सरण्यापूर्वी
पाकळी पाकळी मखमली
रूतलेल्या हुंकारांना
अंधारात सुलगव खुशाली

खुलती सुगंध कायेचे
कोवळी फुले सु'मनाची
स्वप्नांचे पंख पांखरुनी
सजणूक दे फुलोर्‍याची

* येथून सु'डंबण प्रेर्ना

शब्दांची कर्णफुले

प्रसन्न सुंदर सुगंधी सकाळी
प्रेम बरसले अवचीत अवकाळी
नाहत्या ओलेत्या भोर केशांतून
थेंब तयाचे अवतरले भाळी

ओठी शब्द फुलून आले
शब्दांचे मग मोती झाले
तु ते हळूवार उचलूनी घेत
कर्णफुलांसम कानी ल्याले

शून्यातून​ पाय फुटल्यासारखे
आकडा भराभर धावतात...
खुप खुप दमल्यावर
शुन्याच्या मागे सामावतात...

भोपळा भोपळा हिणवले
पहिल्यांदा हाच तर गिरवला...
डोळ्यांची भाषा झाली क्लिष्ट
जेव्हा शून्य नजरेने गोंधळ घातले...

कधी असंच पुढं आल्यावर
तो 'पूज्य' राहत नाही
कुठल्याशा वळणावर अचानक
शून्याशी गाठ सुटत नाही...

त्याला पाठीवर घेऊन चालतांना
छातीवरल्या आकड्यांंच ओझ
कधी जाणवत नाही की
अनायसे कुबड भासत नाही...

-भक्ती