म्हया बिलंदर - हेल्लो एम. एस. ई. बी.?
पलीकडून - हं बॉला?
म्हया बिलंदर - अहो, *** ईथे वीज गेलीये.
पलीकडून- बरं .
म्हया बिलंदर - अहो, बरं काय? कोणाला तरी पाठवून बिघाड दुरुस्त करून घ्या.
पलीकडून - हं, येईल १५ मिनटात .
म्हया बिलंदर - कोण?
पलीकडून - कोण म्हणजे?
म्हया बिलंदर - कोण म्हणजे, वीज की तुमचा माणूस?
पलीकडून - माणूस.
म्हया बिलंदर - मग वीज?
पलीकडून - तिथून पुढं १५ मिनटात.
म्हया बिलंदर - अहो, संध्याकाळ झालीये पूर्ण काळोख पडलाय. मुलांचा आभ्यास जेवण सगळं राहिलंय आणि…
(पलीकडून खड्याक. फोन ठेवला)

सुरुवातीला एक चेंडू घरंगळत येतो आणि एका कश्यातरी बांधलेल्या पट्टीवरून धडपडत जाऊन दुसर्‍या चेंडूवर आपटतो..की तो दुसरा चेंडू वरुन खाली टूणकन उडी मारतो आणि एक चाक गरागरा फिरायला लागते. मग त्यामुळे पुढे बरेचसे चेंडू पळापळ करून चाके फिरवतात आणि शेवटी अचानक एक म्हातारा दोरांसकट एका बोटीच्या नाळेवर हवेत उचलला जातो. आपली रोझ आणि जॅक जसे टायटॅनिकवर उडण्याची अ‍ॅक्शन करतात ना तसं, फक्त हा जरा जास्त हवेत दाखवलाय. हा सीन पुढे पिक्चरमधे किमान चारवेळा येतो आणि उत्तरोत्तर तो तितकाच अनकन्विन्सिंग होत जातो....सीनही आणि साहजिकच सिनेमाही!

"कस होणार या पोराच !." पार्थचे बाबा ,पार्थाच्या आईकडे पहात म्हणाले.
"जाऊ द्या हो, अजुन लहान आहे आणी काही वाईट तर करत नाही ना!." पार्थची आई.

पार्थ मात्र स्वतः मध्येच मग्न होता.पार्थ लहान असताना हातात उदबत्ती घेऊन बोबड्या भाषेत देवापुढे..जय..जय..करायचा
तेंव्हा सगळ्यांना त्याचे कौतुक वाटायच, पण पार्थ आता आठ वर्षाचा झालता.सुट्टीच्या दिवशी त्याच आवडत काम
म्हणजे,देवाची पुजा करणे..देवपुजे मध्ये तो तास-दोन तास सहज रमुन जायचा.देवांना स्नान घालणे,वस्त्रानीं पुसणे.
त्यांना गंध लावुन जागे वर ठेवणे हे मन लावुन करायचा.नंतर पाच-दहा मिनीट हात जोडुन प्रार्थना करायचा.

सर्वत्र अगरबत्तीचा मंद दरवळ पसरत होता.स्वयंसेवकांची लगबग चालू होती. मुवी जातीने सारी तयारी व्यवस्थीत झाली का नाही हे पहात होतेच तरी सुद्धा मधून अधून आप्ल्या खास सेवाकर्‍यांना सांगून आलेल्या पाहुण्यांची आसनव्यवस्था पहायला सांगत होते.आपण लढवलेली शक्कल इतकी यशस्वी होइल या बद्दल ते स्वतः पण साशंक होते परंतु पुरेसी गर्दी झाली आहे हे पाहून "बाबांच्या " मनात आपल्याबद्दलचा आदर नक्कीच दुणावेल यात काही शंका नाही असेही वाटत होते.