जे न देखे रवी...

प्रवास

कुठे पायवाटा, कुठे मार्ग मोठा
प्रवासाकडे लक्ष होते कुठे
अशी झिंग होती "तिथे" पोहचण्याची
कशाला फुका वेळ दवडा कुठे

आता पोहचल्यावर असे वाटते की
कुठे चाललो अन् पोहचलो कुठे ?
कुठे मार्ग हा स्पष्ट दृष्टीसी आला ?
अन् कुठे रांगता चालू झालो कुठे ?

चप्पलच्या दुकानातंही आत
चपला काढून शिरावं लागतं .
धर्म नावाचं मूल्य मनात,
असं खो Sssलपर्यंत जिरावं लागतं

नुसतच," हे असं कसं !? "
असं म्हणून भागत नाही .
एकट्यानीच जगायचं . . ?,
तर मग
यापेक्षा काहीच लागत नाही .

पण टोळीत जगणार ना तुम्ही ?
मग द्यायला हवी हमी .
पत्ते आवडत नसले खेळायला,
तरी जमवावी लागेल रम्मी !

कवितेत भेटती डोह कधी
कधी कोडे सहज न सुटणारे
कधी आभासी जगतामधले
अस्पर्श्य, अलख, मोहविणारे

कधी लाट विप्लवी, विकराळ,
फेसाळ, किनारी फुटणारी,
शोषून उषेचे सर्व रंग,
नि:संग निळीशी उरणारी

कधी व्याधविद्ध मृगशीर्षासम
मिथकांशी पाऊल अडखळते
कधी चंद्रधगीच्या वणव्यातून
नक्षत्र वितळणारे दिसते

अहत पेशावर , तहत तंजावूर
एक उत्साहपूर्वक गाणे ( हे पाठ कारेन किती अवघड आहे आणि सुरत / चाळीत गाणे )
नक्की बघा

https://www.youtube.com/watch?v=OaYxZ1sDh_I

या शिवाय एक मालवणी गाणे !

https://www.youtube.com/watch?v=GKGwZQ6m9lw

घोट घे रे यार काही होत नाही
जीव जातो फार काही होत नाही.

एकदा रक्ताळली बेधुंद झाली.
म्यान ही तलवार काही होत नाही.

बांधता घर एकदा कळले उन्हाला
सावली मग पार काही होत नाही.

भूत नसते सिध्द करण्या ठार मेला.
भूत त्याचे ठार काही होत नाही.

गंजलेल्या जिंदगीला धार देतो
आणि मी भंगार काही होत नाही.

आठवती ओले पायठसे
मृद्गंध भारली सांज
नभी मेघमृदंगा साथ करी
रिमझिमती पाऊसझांज

नभ तोलून धरल्या क्षितिजाला
झगमगत दुभंगे वीज
ढग पापण्यात दडण्याआधी
अनिमिष जागतसे नीज

सृजनाची हिरवी हाक जरी
भवतालातून दुमदुमते
ओथंबून येता नभ अवघे
अवचितसे दाटून येते

प्रपाताने थेंबुट्यास
कमी कधी लेखू नये
पिंडी वसते ब्रह्मांड
कदापि विसरू नये

महापुरात लव्हाळी
वाचतील? खात्री नाही
लवचिकतेचा ताठा
लव्हाळ्याने धरू नये

आरशाने आरशात
प्रतिबिंब पाहू नये
अनंताने कोंदटसे
सान्तपण लेवू नये

कवितेचा शब्द शब्द
ओळ बनण्याच्या आधी
दोन ओळींच्या मधल्या
अनाघ्राता स्पर्शू नये

जटिलाच्या दारावरती
दुर्बोध देतसे थाप
भेटीत उमजले दोघा,
"उभयतांस एकच शाप

सद्दीत सुमारांच्या ह्या
उ:शाप नसे शापाला
अस्वस्थ उद्याची हाक
ऐकू ना येई कुणाला"

दुर्बोध जटिलसे हसले
दुर्बोधून जटिलही गेले
अन् विषण्ण होऊनी दोघे
आश्रयी कवीच्या गेले :)

देशद्रोहींच्या उड्या आणि देशप्रेमींनाच सात्विक संतापाची चोरी?

देशद्रोही दरोडेखोर
भारतदेशाचे तुकडे करण्याचे
भाषण स्वातंत्र्य मागत
उड्या मारत मिरवून घेताना

असे कुणि देशद्रोही दरोडेखोर
माझा मुलगा मुलगी निघाले तरी
उभ्या चितेवर चढवण्याची शिक्षा असावी
एवढेही म्हणावयची
देशप्रेमींनाच चोरी?