जे न देखे रवी...
अश्वत्थामा
।। अश्वत्थामा ।।
क्षितिजावर थबके रवि,
पोर्णिमेत रेंगाळे शशि,
एक न जाई ओटी,
दुजा रातीच्या कंठी,
एक तेजोमय गर्भ,
दुजा शांतीतच गर्क,
पूर्वेस वाजता शंख,
पृथ्वीस वाटते दुःख,
अवचित संध्याकाळी,
अवनीही होई हळवी,
कधी उजळें प्रकाशहाती,
कधी निथळें चांदणराती,
विधाताही निष्ठुर होई,
मग निर्णय कोण घेई?
(रगेल पावट्याचे मनोगत)
मूळ कवीता आशयसंपन्न आहे,हा फक्त साचा तिथून उचलला आहे...
*******
नेहमीच मुदलातून वाचण्याची नाही हौस
अफवा मूळ शोधण्याचा मज नाही सोस
मूळ बातमी शोधण्यात कसली आलीय (?) मौज
भरपेट मीठ मसाला सुद्धा मिळत नाही रोज
सोसायटीत (मला)ओळखीत कुणीच नाही
जालात तर नाव सुद्धा घ्यायचे नाही
विधायक पाहण्यात तर मला रस नाही
दिप पणती भेटण्याचा मला आनंद नाही
राखी.
ओळखीतल्या सगळ्या मुलांना राखी बांधणारी छोट्टीशी बाला,
काॅलेजमध्ये ज्याला टाळायचं त्यांनाच राखी बांधणारी मुग्धा.
रक्षाबंधनाचे मेसेज फक्त कझिन्स ग्रुपमध्ये टाकणारी प्रगल्भा..
आणि तो सरसकट सगळ्यांनाच फाॅरवर्ड करणारी प्रौढा..
"तिच्या" या चारही रुपांना एकत्र ओवणारी तरीही अलगद विलगणारी पण खुलवणारी,
ती राखी!
आसिंधू
स्वार्थापायी त्यांनी देशाचे केले तुकडे
नशिबी भूमातेच्या लिहिले केवळ दुखडे
मानाचा तो भगवा.... नि हक्काची भूमाता
आसिंधू अखंड आमुचा, आरक्त जाहला होता
काळ्या मातीच्या पायी लाली रक्ताची होती....
ते दृष्य शवांचे होते, ती जमीन केशरी होती....
ना धीर सोडला आम्ही, ना त्यांनी केली पर्वा
कष्ट उपसले कोणी, कोणाची झाली चर्चा!
कविता: बिबट्याचे मनोगत
सिमेंटच्या जंगलात येण्याची नाही हौस
भरपूर पर्यटनाची मज नाही सोस
माणसा सोबत संघर्षात नाही मौज
भरपेट भोजन सुद्धा मिळत नाही रोज
सोसायटीत ओळखीचे कुणीच नाही
म्हाडात तर घर सुद्धा घ्यायचे नाही
नाशिक पाहण्यात तर मला रस नाही
माणसं भेटण्याचा मला आनंद नाही
३३ कोटींची मुक्ती
मित्रांबरोबर हॉटेलात मनसोक्त हादडंपट्टी करताना, रस्त्यात उभी अतिशय कृश अशी सवत्स धेनु, आमच्याकडे, आमच्या खाण्याकडे बघताना दिसली. मग पुढे ती मनात बोलली अन् मी थोडं, तो हा सगळा शब्दपसारा .
" मुक्ती "
लज्जत न्यारी, पदार्थांची जत्रा,
सुटला ताबा, विचार न करता,
सळसळे जिव्हा, भुरके मारता,
रसा रसांना, वदनी स्मरता,
हसता खेळता, ब्रह्म जाणता,
धुरंधर
पेटता पेटता विझलो कधी
माझे मलाच कळले नाही
दिला होता शब्द खरा
पण काय ते नीट आठवलेच नाही
या स्मृतीला कोण जाणे
कुणाचा विखारी दंश झाला
जो तो ओळखीचा असूनही
इथे मलाच परका झाला
कोणता हात धरू मी ?
कोणता सोडून देऊ ?
या हातांच्या विळख्यातच
माझा नक्की कोणता ? तोच कळेनासा झाला
समजत होतो धुरंधर स्वतःला
वाळूचे विरहगीत
।। वाळूचे विरहगीत ।।
उन्हात चमके साज रुपेरी,
खेचत नेई ओढ ना टळे।
पसरुनी चमचम धरतीवरती,
पाहुनी रात्री चांदही चळे।
उधाण घेऊनी नायक येई,
भिजवुनी जाई अंगही बळे।
राग न यावा यात तिलाही,
सरसर लाटेमागुनी पळे ।
अर्ध्यामुर्ध्या खुणांत रुतवी,
निरोपांचे शंखशिंपले ।
जीव मोहरे येता भरती,
युगायुगांचा नवस फळे।
सुंदरसा तो पाऊस यावा
सुंदरसा तो पाऊस यावा
--------------------------
सुंदरसा तो पाऊस यावा
भिजून जावी सारी धरती
या मातीचा दरवळ व्हावा
इंद्रधनु उमटावे वरती
अशा धुंद त्या वातावरणी
तुझी नि माझी भेट व्हावी
त्या समयाची होऊन करणी
नजर हृद्गते थेट व्हावी
गुपित काही नच उरावे
पण ते दोघांनाच कळावे
मिटवून मग सारे पुरावे
जगापासून दूर पळावे
चार थेंब
चार थेंबांत संपेल
मग पाऊस तो काय,
चार शब्दांत मावेल,
मग माणसाचं मन ते काय,
संपलाही असता तो,
जर
प्रत्येक थेंबाला आभाळ मिळालं असतं,
मावलेही असते ते,
जर
प्रत्येक शब्दाला आयुष्य लाभलं असतं,
पण मग उरल्या थेंबांचं आणि शब्दांचं काय ?
-अभिजीत
श्रावण आला गं सखे
श्रावण आला गं सखे
----------------------------
श्रावण आला गं सखे
माहेराची सय आली
हाती जरी किती कामं
त्या साऱ्याला लय आली
परसात एक आड
अंगणात किती झाडं
त्या झोक्यांची याद आली
प्रेमळ गं भाऊराया
वहिनी करिते माया
भेटायची इच्छा झाली
देवासमान गं पिता
देवासमान गं माता
पानं गळायला आली
कृष्णछबी
कृष्णास एकदा कृष्ण सापडेना,
दर्पणी पाहता छबी दिसेना,
प्रकाशी चालता सावली दिसेना,
उरला फक्त शरीराचा भास,
मनाचाही थांग लागेना,
"पाहिले का मज कोणी?"
पुसे असा तो भक्तांना,
"देवा, नित नवी लीला आपली,
आम्हांस काही कळेना."
बसला मग ध्यानास तो,
वृत्तींचा लय काही होईना,
तिन्ही लोकी निरोप धाडियेलें,
मिळता नजरेस नजर
मिळता नजरेस नजर
मिळता नजरेस नजर
श्वास थांबून गेला
मनात मन मोराचा
पिसारा फुलू लागला
*
कशी चुकवू नजर
जीव गोंधळून गेला
त्या हस~या छबीच
ध्यास काळजाने घेतला
*
पुजले प्रेम दैवताला
कौमार्य नैवेद्य वाहिला
विश्वासू सखा होता तो
जिव्हारी घाव देवुन गेला
*
उतरता धुंदी प्रेमाची
जगाचा व्यवहार कळला
तू मी अन पाऊस
पाऊस! पाऊस!!
पाऊस! पाऊस!! झाला सारा
भणाणलेला त्यासवे आला वारा
वारा उडवीतो माझे मन
मनामध्ये तू आहेस खरा
चिंब मी भिजलेली
माझ्यासवे तुझे भिजले तन
हिरव्या रानात घेवूनी कवेत
मीच हरवले माझे मन
पाणी आले पानोपानी
झाडे भिजली रानोरानी
मिठीत तुझ्या मी आलंगूनी
विसरले मी, गेले हरवूनी
सरसर सरसर आली सर
सरसर सरसर आली सर
------------------------------------
सरसर सरसर आली सर
सरसर सरसर आली सर
सरसर सरसर आली सर
भरभर भरभर छत्री धर
धरू कशी ? सुटलाय वारा
छत्री उलटी झाली तर ?
सरसर सरसर आली सर
लवकर रेनकोट अंगावर
घालू कसा ? घालूनही जर
आतून सगळा भिजलो तर ?
वारी
त्यागाने धजलेले, भक्तीत चूर,
देह हे सजलेले ।
धुळीने नटलेले, समर्पणां आतुर
पाय हे वळलेले ।
नामाने माखलेले, वारीचे काहूर
हृदयीं ह्या उठलेले ।
मातीने रंगलेले, भजनांचे सूर
नभीं या दंगलेले ।
माऊलीने भारलेले, भक्तांचे ऊर
कीर्तनीं या न्हालेले ।
पंथ भिजलेले, भक्तीने महामुर,
जीव हे चिंबओले ।
ध्यास ल्यालेले, जरी क्षणभंगुर
दुष्ट दुष्ट बायको!
पारंपरिक बायकांच्यात,
एक गोष्ट कॉमन असते.
आई झाल्यावर त्यांच्यातली,
बायको बरीचशी मरते.
सगळ लक्ष मुलांकडे,
त्यांचं सुख पहिलं!
नवरा म्हणजे शंकराची पिंडी,
वाटीभर दूध.., वाहिलं..न वाहिलं!
कावळा..
बैसला फांदीवरी हा चिंब भिजुनी कावळा
मेघांपरी आभाळीच्या, रंग त्याचा सावळा.
तीक्ष्ण त्याची नजर आणि बुद्धी तर तिच्याहुनी,
ना धजे कोणी म्हणाया पक्षी दिसतो बावळा.
व्यर्थ शोधी भक्ष्य अपुले, ना फळेही दृष्टीला
निवडले जे झाड त्याने ते निघावे आवळा?
कर्ण जरी नसती, शिरी...आर्त काही घुमतसे
थांबला जो थेंब नयनी, काक अश्रू सावळा?
कविता: आज्जी माझी…
आभाळभर माया, आठवणींच्या सुरकुत्या
प्रखर बुद्धीची प्रभा, अंगी विशिष्ट कला
आज्जी माझी...
मायेची पाखर, उडून गेली दूरवर
परी आठवण नाही पुसली कदापि
आज्जी माझी...
संवादातून प्रेमाचे ऋणानुबंध जोडले
भेटीत स्नेहच जपले, हेच संचित साधले
आज्जी माझी...
- 1 of 417
- next ›