जे न देखे रवी...

एका उदास संध्याकाली अचानक मोडक्या तोडक्या हिंदीत शब्द सुचायला लागलेत.. तसेच लिहून काढलेत.
मराठीकरण करायची गरज वाटली नाही. अर्थात् मिपाच्या धोरणांत बसत नसेल तर बेलाशक धागा उडवावा.

उनके आनेंकी हसरत में हम ग़ली सजाते चलें गये..
वो घरसे, हमारे जानें की, तारीख बता कर चलें गये.

वाजे लडिवाळ घुंगूरवाळा
चरितसे गोजिरी कपिला |

धरती गळा फुलांच्या माळा
फुलपाखरांनी श्वास रंगला |

वाहे धीरगंभीर निर्झर निळा
नाद ,सृष्टी मंदिरा घुमला |

स्पर्शाचा भोवरा, दाटे उमाळा
पाकळ्यांची बरसात रान सजला|

अवचित पावा वाजला सावळा
समाधी मनीची ,हरी हसला |

-भक्ती

https://www.misalpav.com/node/51686पेर्णा

पैजारबुवां.... माफी,माफी,माफी.....

मुलगा शिकला विकास झाला
आला लग्नाला...
मुलगी शोधा विनवू लागला
बाजीराव नानाला...

हृदयात गुंफूनी हृदय होई एक जीव
ही प्रीतमाळ ओवूनी मांडू नवा डाव

आले सर्व सोडूनी उरली न भीती
युगायुगांचा आता तूच रे सोबती

रूप तुझे मी डोळ्यांत गोंदले 
नक्षीदार सावल्यानी ऊन झाकून गेले

घेऊनी हाती तू माझ्या हातांना
ओंजळीत भरल्या मोगऱ्याच्या गंधखुणा

सांज फुलून येता जावू फुलांच्या गावी  
चालता चालता वाट नक्षत्रांची व्हावी

प्रेरणा - सर्वज्ञात

चालु होते माझे
रोजचेच काम
रोजचाच घाम
गॅसपाशी

एकीकडे होते
तांदुळ शिजत
दुधही तापत
दुजीकडे

लाटून कणिक
पोळ्या मऊसुत
गंध सुगंधित
खरपुस

इतक्यात येई
सख्याची ती साद
भलतीच याद
भलत्या वेळी

काय करावे ते
सुचेना काहीच
भर दुपारीच
चांदणे ते

रानात आली कुणाची हाक
डोळ्यांत उतरली माझ्या रूपेरी झाक

वळूनी बघता दिसे न कोणी
पाखरांच्या मुखी आली कशी गाणी

कसा होतो कळेना हा भास
प्राणावर माझ्या फिरवीत जातो मोरपीस

दूर-दूर मी भांबावूनी पाहते
नजरत माझ्या चांदण्यांचे आभाळ जुळते

आला शिवारी दरवळत रानगंध
वेडावले मी झाली ही काया धुंद

चांद्रयान

देखणे ते चेहरे पंडितांचे, हिरमुसले
स्वप्न चांद्रयान, जेव्हां विखुरले
हसले फिदीफिदी, छद्मवेषी
म्हणती
नऊशे कोटी मातीत घातले.

धर्म, पंथ, वंश, जात भेदभाव मालवू
एक सूर, एक ताल, एक राग आळवू ॥ ध्रु ॥

सावळे कुणी जरी, कुणास रूप गोरटे
रक्त आमुच्या नसानसांत लाल वाहते
कुंचले जरी विभिन्न, एक चित्र रंगवू ॥१॥
एक सूर...

द्रौपदी, तुझी इथे युगेयुगे विटंबना
हात रोखणार मात्र यापुढे, नराधमा
बद्ध या पणात नित्य पौरुषास चेतवू ॥२॥
एक सूर...

चांद माझा हांसरा, उधाण येई सागरा
चंद्र उगवला नभी, लाजली वसुंधरा
स्मरणातील रुप तुझे जे कवीने रेखले
चांदभरल्या रातीतले स्वप्न आज भंगले

चंद्रमुखी तू मेघसावळी कसे म्हणू मी....
क्षण एक पुरे प्रेमाचा, वर्षाव पडो मरणाचा
कसे म्हणू मी.....