जे न देखे रवी...

माझ्या वडिलांची ५० वर्षांपूर्वीची कवितांची डायरी सांभाळून ठेवली आहे. वडील पत्रकार, कवी, संपादक होते. तरुण असतानाच गेले. त्या डायरीतील कविता खाली टंकत आहे. कवितेतला मला फारसा गंध नाही. मिपाकरांकडून जर काही रसग्रहण झाले वा प्रकाश पडला तर बरे ह्या उद्देशाने मिपावर टाकत आहे.

"शर"

माझी ही एक कविता . त्यानंतर काही मास्तर घरी येऊन मला फुकट गणित शिकवू लागले आणि ती संधी साधून या कवितेचा सूड म्हणून त्यांनी मला सडकून चोपले!!!

(वैयक्तिक सुखांपुढे इतर सगळं तुच्छ वाटणाऱ्या जोडप्यांना समर्पित)

सुखांची बिलकुल कमी नाही, मस्तच चाललंय आमचं
स्पेस मात्र मिळत नाही, काय बरं आता करायचं

येता जाता सिनेमे बघून, खुशालचेंडू जिणं जगतोय
महिन्याकाठी पोशाखांवर भरमसाठ खर्च करतोय
चंगळवादी मन झालंय, आयुष्य झालाय बाजार
स्पेस मात्र मिळत नाही, दाखल करू का तक्रार?

सांगू कशी मी खुळी प्रीत
मोडू कशी उभ्या जगाची रीत

तुझ्या वाटेवर धावते ही नजर
येशील का शोधीत माझे घर
अनोळखी सुरांचे उमलून आले गीत

लागली तुझीच रे काळीजओढ
ह्रदयाला झाला वेदनेचा स्पर्श गोड
चंद्रसावल्यांनी मोहरली काळोख्या मिठीत रात

हळूच आली तुझी चांदण चाहूल
स्वप्नातल्या पाखराची पडली वेडी भूल
दडवू कसे हसऱ्या ओठांतले गुपित

दात नाही
यावे दिसून
हसतो आम्ही
हातचं राखून

सर्वांपासून
लपून छपून
रडतो आम्ही
हातचं राखून

वजनावर
डोळा ठेऊन
जेवतो आम्ही
हातचं राखून

पहाटेचा गजर
लावून
झोपतो आम्ही
हातचं राखून

करत नाही
मनापासून
मदत करतो
हातचं राखून

गवत ह्वा डोंगरा खाली
घराला मोघरा ह्वा
दगड ह्वा कष्टांचा पाऊस पडला तरी
गुळ साखर ह्वा दीन दलिताला
सर्वांत मिसळून जा मंकु तिम्मा
- कन्नडा मूल 'डी वि गुंडप्पा'

फिटेल का हे ऋण माझे

विवंचना आत दाटली

याच काळजीने मीच माझी

वर जागा शोधली

रोप मीच लावले

बघून स्वप्न उद्याचे

काय ठावं , याच जागी

इथेच सुळी चढायचे

रोज रोज तोच सूर्य

तीच आग ओकतो

रोज रोज मीच का पण ?

तेच तेच भोगतो

मीच जर का अन्नदाता

रिक्त का रे चूल माझी ?

घेतला नांगर हाती

दिसतील ती झाडे, कापीत चाललो मी
होऊन मेघ काळा, शापित चाललो मी

श्रुंगार झडून गेला, गर्भगळीत निस्तेज वृक्ष
पानगळीत श्वास गुंतलेला शोधीत चाललो मी

झाले उन्हाळे अनेक, ओसाड उदास राने
ओले अधीर अश्रू, कुरवाळीत चाललो मी

पसरला गहिरा अंधार, झाकोळला आसमंत
दिशाहीन प्रवासात, ऐटीत चाललो मी

ते विस्मृत गाणे
धूसर होऊन
विरून जाते

पण नेणीवेच्या
अथांग डोही
अवचित दिसते

मग पुन्हा गीत ते
शब्दांच्याही
पल्याड नेते

अन् नकळत अश्रु
झरताना
ओठांवर येते

मग पुन्हा पुन्हा मी
घाव सोसुनी
लढत राहतो

अन् कितीही हरलो
तरी खळाळून
प्रसन्न हसतो