जे न देखे रवी...

इतक्या पाण्याचे शरीरमन बनवताना
विचार करायचा देवा,

पाण्याला इतके झोके देताना
उसंत घ्यायची देवा....

उसळून पुन्हा आदळते पाणी
खडक द्यायचा देवा...

दोन डोळे पुरत नाहीत
पाण्याचा संसार पेलताना...

देवा, आता पाण्याचे तीर्थ करा
अन् पाण्यातून मुक्ती द्या....

शिवकन्या

तू हमाल माझा

शांत , नेभळट , गरीब, बिचारा (?)

तुझी मारण्या , तुज मागे धावणारी

चंडिका , महामाया , तुझी कडक लक्ष्मी ....

येऊन कामावर तुझ्या

चोरून दुरून पाहावे

पकडावे रंगेहाथ तुजला

कि लाजावी मजसमोर बॉन्डपत्नी ...

===============================

तुझी आणि फक्त तुझीच

सातजन्म मारणारी चि सौ का ?

असतो दगड तर कदाचित
जमले असते कोरडे राहणे
हिरव्या पावसात देखील
आतून रुजून न उमलणे

निळ्या नभात ढग व्हावे
अमृताने पूर्ण भरलेला
द्यावे आणिक निघून जावे
इतकेच ठाऊक असलेला

बासरीतून संगीत जन्मते
रसिक मनांना भिजविते
श्वास थांबता फुंकलेला
पोकळ रिक्त शांत उरते

मला तुझी आठवण यायला कारण लागत नाही,
झोप लागावी म्हणून दिवसभर केलेल्या दगदगीचा शीण,
पाठ अंथरुणाला टेकताच वैरी होतो,
मी त्याला धरून ठेवायचं म्हटलं तरी निसटून जातो,
डोळ्यांच्या कडा ओल्या होणं,
मग जरा कमी कमी आवाजातले हुंदके,
मग उशीत डोकं खुपसून हमसाहमशी रडणं,
असे सगळे सोपस्कार पार पडल्यावर
गोठलेली बोटं लिहू लागतात..

पेरणा अर्थात

श्मश्रू

पाणावलेला ब्रश
खसाखसा साबणावर फिरवूनी

सुरुवात जाहली श्मश्रू ला
काय बेरहेमीने वस्तरा,
चालवला त्या न्हाव्यानी

रूळली अधरांवरती मिशी,
अन ओघळली दाढी गाली
काय मोल त्या केसांना ,
क्षणात साफ केले त्यानी

हेच ते जीवघेणे हळवे तळवे
ज्यावर तू तुझे काळीज काढून ठेवलेस!!

शक्य वा हिंमत असती तर
हे तळवे बाजूला काढून
फोटोत घडी घालून
पुरून टाकले असते...

ना ही असोशी असली असती...
ना अंधारात डोळे खुपसून
न उजळणार्या पूर्वेकडे
पहात राहिले असते....
ना रक्तातून तुझे भिरभिरणे ऐकत राहिले असते....

झिम झिम झिम्मड झिम्माड .खेळ खेळू रंगात
आज काय पानोळ्या पानोल्या, आल्या खेळुन करवल्या
पाने मांडीता मांडीता, साखर सांडून त्या गेल्या.
एक करवली हरवली , कोणी नाही देखीली.
तीची उरली सावली, माया सारी सम्पली.
आई बापाची पोर ती . नवर्‍याने चोरीली.
एक फुल चिमुकले. सासूरवाशीन झाले.
लगनाच्या होमात. बाळपणी करपले.

तहान

सरली सुरेख थंडी फोफावला ऊन्हाळा

संतप्त सूर्य आता ओकेल तप्त ज्वाळा

पक्षी दिशा दिशांना फीरतील ते थव्यांनी

सुकतील कंठ त्यांचे शोधतील ते पाणी

सुकली तळी जळांची पिण्यास नाही पाणी

लहान सानुल्या जीवांची होइल लाही लाही

त्यांच्या जीवाकरिता इतकी कराच सेवा

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा....!

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा.....!

एक वाचक कळफलकाबरोबर बघतो आहे मिपा
कसले मिपा ?
स्वत:च्या कक्षेत, जालजंजाळाच्या पार
जिथे हर एक लेखकू बसला आहे क्षुब्ध....
करत असेल का तो ही (कधीकधी)वाचकाचा विचार?
वाचत असेल का तो ही
इतरांचेही आहेर, विरोधाच्या (चष्म्या) पलीकडे?
वाचक त्याच्या वाचनदुनियेतून बाहेर येऊ शकत नाही...
मग तो त्याचे मूक प्रतिसाद पाठवतो,