मुक्तक

जरी तुटले आतून काही, तरी नकोस ओळख देऊ
जाताना थांबून थोडे, तू नकोस मागे पाहू

दिसतील अनाहूत इथल्या, सावल्या गडद होणाऱ्या
हुरहुरत्या संध्याप्रहरी, पावलांत घुटमळणाऱ्या

खोरणात तेवत असता, फडफडेल इथली दिवली
मग उरेल काजळमाया, शोषून स्निग्धता सगळी

ते वादळ येईल फिरुनी, पण सावर तोल जरासा
ओठींचे स्मित लपवूदे, श्वासातील खोल उसासा

ते विसर उमाळे इथले, पुसताना प्राक्तनरेषा
उलगडेल अवचित अवघी, मग रमलखुणांची भाषा.....

प्रिय,

सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!

आधाशी आणि नालायक लोकांची होर्डिंग्स शहराला विद्रुप करतात
सणांच्या नावाखाली थिल्लर गाणी वाजतात
स्पीकरच्या भिंती कानाचे पडदे फाडतात
पण सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!

बेकायदेशीर बांधकामं आणि अतिक्रमणं शहराला विळखा घालतात
कचऱ्याचे ढीग ठिकठिकाणी ओसंडून वाहतात
खड्ड्यांमध्ये अधूनमधून दिसणारे रस्ते दुर्मिळ होतात
पण सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!

उपोषण

(कविता कालावधी 1996)

घुसमटणारी वेदना
धुमसणार छत
दाबायला जातो मी
होत ज्वालामुखीच तोंड

ज्वालानदी ही चिरडत वाहते
सर्व घर ती वाहुन नेते
बसतो मी मग उपोषणास
एकटा सदैव एकटा

तीन मंत्री घेऊन येतात
हातात ग्लास त्यात रस
तीन संत्रांचा असतो
पण वाटत नाही

मी तो नाकारतो
कारण त्याच्यावर माझा
विश्वासच नसतो

येतात तसे जातात
तीन मंत्री
धूळ चढते गर्दी हटते
राहते उजाड स्थळ

त्या ठिकाणी दिसते एक
निराश खिन्न वीराण शव

ते असते माझे
सतत पेटणार्याचे

समोरंच एका मुलीनी मुलाला मारलेली निर्व्याज मिठी बघून वाटलं
"सालं, आपल्यावेळी नव्हतं असं काही"

आताही ती असती अन तिन हे बघितलं असतं तर
हळूच हसंत म्हणाली असती
"आपल्यावेळी नव्हतं बाई असं काही"

मी उगाचंच आठवणींच्या गर्तेत..
दूर उडून चाललेल्या सावरीच्या कापसाच्या म्हातार्‍या पकडू पाहतोय मनांत
पूर्वीच्याच अल्लडपणे.