मुंबई एअरपोर्टवर प्रितिका उतरली तेव्हा पहाटेचे अडीच वाजले होते. इमिग्रेशन, कस्टम्स या सगळ्या भानगडी निस्तरेपर्यंत तिला जवळजवळ तासभर लागला होता! एकदाची सगळ्यातून सुटका झाल्यावर ती बाहेर पडली. व्हेनिसहून निघण्यापूर्वी तिने सोनालीला फोन केला होता. कार घेऊन रोहीतला एअरपोर्टवर पाठवण्याची तिने सोनालीला सूचना दिली होती. पण बाहेर पडल्यावर समोर शलाकाला पाहून ती आश्चर्यचकीत झाली!

"शलाका! दॅट्स अ सरप्राईज आय मस्ट से! तू आता कशी काय आलीस एअरपोर्टवर?"

"जस्ट लाईक दॅट! विचार केला आठ-दहा दिवसांनी तू परत येते आहेस तर तुला सरप्राईज द्यावं!"

"ऑफकोर्स आय अ‍ॅम प्लेझंटली सरप्राईज्ड!"

आज सकाळी साळा.
कालच्याला अब्यास न्हौता, लई खेळ्ळो.
तीन पायाच्या शरयतीत नुस्ती पडापड.
तोंडात चम्चा अन चम्च्यात लिंबू ठिवून पळायचीबी येक शरयत.
सोपी नसतीय.
पन माजा पैला नंबर आला.

आज साळंत झेंडा उबारला. समदी झ्याक ‘जनगणमन’ बोल्ली.
कोणकी आजीबाई आलत्या, तेंनी कायबाय सांगितलं.
समजलं नाय काय मला, तरीबी म्या टाळया वाजिवल्या.

मंग बक्शीसं दिली. अंक्याला लब्बर, भान्याला पटटी.
गुर्जीन्नी मला बोलिवलं. म्या आज्जीबाईच्या जवळ ग्येली.
त्या म्हन्ल्या, “बाळ, तुला मोठेपणी काय व्हायचं आहे?”
“शरयतवाली” म्या बोल्ली.

काठमांडू इथल्या नेपाळ लष्कराच्या अधिकार्‍यांचा सकाळीच फोनवर निरोप आला होता! आदित्यचं काही सामान आणि अपघाताच्या खुणा त्यांना आढळून आल्या होत्या!

प्रितिकाने ताबडतोब काठमांडूला फोन लावला.

आपली ओळख करुन दिल्यावर पलीकडून बोलणार्‍या कॅप्टन थापांनी सांगितलं,

"आदित्य पाठक यांच्या काही पर्सनल गोष्टी असलेली एक बॅग एका क्रिव्हाईसजवळ आम्हाला मिळाली आहे! तुम्ही शक्य तितक्या लवकर काठमांडूला या!"

........

नेपाळी लष्कराच्या ऑफीसमध्ये कर्नल मदन चेत्री गुराँग यांच्यासमोर प्रितिका बसली होती.

आज्जी हे बघ मिकी काय म्हणतो आहे!
काय म्हणतोय? पोळ्यांची कणीक मळता मळता तिने स्वैपांकघरातून ओरडून विचारले.
टीवी लाव म्हणतो आहे। तेला कार्टून बगायचे आहे.
मिकीला की तुला?
नाय, मिकीला!
चल गप्पिष्ट कुठला.
असा आजीचा काहीना काही संवाद दिवाणखान्यात एकटाच खेळणा-या दीपशी स्वैपांकघरातून तार स्वरात ओरडून सुरू होता. ओरडून घसा दुखला तशी भराभरा हातातले काम संपवून ती दिवाणखान्यात आली.
आज्जी, हे बग, मी डंपर, डिगर सगळे बाहेर काढले.
आज्जी हा मानूसला आत बसव नां
ए आज्जी फ़ायर ईंजीन वी वौ वी वौ अस कां करतं?

सत्यमंगलमच्या जंगलातील त्या बिल्डींगमध्ये एक महत्वाची मिटींग सुरु होती.

या संशोधन केंद्रात काम करणारे सर्व वरिष्ठ अणुशास्त्रज्ञ या मिटींगला उपस्थित होते. डॉ. यादवेन्द्र अवस्थी. डॉ. हरिकृष्णन अय्यर, डॉ. अनुपम निलभ आणि या सर्वांचे वरिष्ठ आणि प्रमुख संशोधक डॉ. अमेय पंडीत!

त्यांच्याव्यतिरीक्त आणखीन एक व्यक्ती तिथे हजर होती.

मिलीटरी इंटेलिजन्सचे प्रमुख ब्रिगेडीयर परमिंदर त्रिपाठी!

"साला चहा प्यायचा म्हणले की माझ्या अंगावरचे सगळे केस अटेंशनमध्ये उभे राहतात.......!" मी तिसर्‍या वेळेस हे वाक्य उच्चारले तसे सगळे माझ्याकडे डोळे विस्फारुन पाहायला लागले.

"हे जोशी पण ने, साला एकदम घोचू हाये! चाय काय घाबरायचा गोष्ट हाये काय? जोशी तू पन ने साला काय पन गोष्टी करते, गपचुप कप उचल अँड खाली करुन टाक तुज्या पोटामंदी. स्टॉप युअर ड्रामा नाऊ! समजला....!" म्हातारा पारशी भडकला!

बँगलोर एअरपोर्टच्या व्ही आय पी लाऊंजमध्ये प्रितिका मुंबईला जाणार्‍या विमानाच्या प्रतिक्षेत होती.

सकाळी सकाळी मंदारकडून रोहीशाच्या आत्महत्येची बातमी कळल्यावर ती पार हादरली होती. प्रथमदर्शनी या बातमीवर तिचा विश्वासच बसेना. आदल्या दिवशी संध्याकाळीच तिने रोहीशाला बँगलोरला येण्याची सूचना दिली होती आणि सकाळी एकदम बातमी आली ती तिच्या आत्महत्येचीच! पोलीस ऑफीसर असलेल्या मंदारकडून कोणतीही चूक होण्याची शक्यता नाही हे तिला पक्कं ठाऊक होतं. तरी ऑफीसमध्ये फोन करुन तिने या बातमीची खातरजमा करुन घेतली होती.

आर्ट ऑफ द स्टेट भाग -०१ http://misalpav.com/node/29885

' हेम्या, आय अ‍ॅम व्हेरी सॉरी, मी खुप घाबरलो होतो, माझी फॅमिली, पोरी त्यांचं भविष्य, मी घाबरलो होतो रे खुप, माफ कर मला हेम्या माफ कर'

भाग -०२

भयकथांचे जे भोक्ते आहेत त्यांना नारायण धारप हे नाव माहीत नाही असे होणार नाही. मराठीत जे मोजके भयकथाकार आहेत त्यात नारायण धारप हे पितामह ठरावेत. अंगावर सरसरून काटा येईल अशी शैली आणि मांडणी हे धारपांचे वैशिष्ट्य. त्यांचीच "चंद्राची सावली " ही गोष्ट वाचतांना लहानपणी सर्वजण घरात असूनही अंगावर शहारे आले होते. स्वतः विज्ञानात पदवीधर असल्यामुळे त्यांची भीतीची मांडणीदेखील अतिशय शास्त्रोक्त अशी असावी. जवळपास सर्व पुस्तकात असलेला समान धागा म्हणजे चांगल्या शक्तींचा वाईटावर विजय. त्यामुळे भीतीदायक वातावरणनिर्मिती करूनही शेवटी एक दिलासा असायचा.

एक कथा काही दिवसांपासून डोक्यात घोळते आहे.
नेमकी हव्या त्या फॉर्म्याट मध्ये लिहिता येत नाहिये.
जशी आहे तशी ... आहे त्या रुपात इथे सादर करत आहे.
**********************कथा सुरु*****************************
जुनी आहे एक गोष्ट. झाली असतील काही शे वर्ष.
एक होतं गाव. खरं तर ते नव्हतं नुसतं गाव. ते होतं मोठं राजधानीचं गाव. मोठ्ठं गाव.
प्रसिद्ध गाव. प्रसिद्ध ठिकाणी वर्दळ.भरपूर प्रवाशी. देषोदेशीचे प्रवाशी. गावंही मोठ्ठं.
गावात होते भटजी.मोठ्ठ्या गावातले मोठ्ठे भटजी. पण हे आटपाट नगरातले नव्हते.