भयानक

अतृप्त यांच्या वाटतं असं… की ह्या सुंदर कवितेचे वाईट विडंबन करीत असल्याबद्दल अतृप्त आणि सर्व थोरा मोठ्यांची क्षमा मागते.

वाटतं असं… की
तुझ्या घोरण्याचे सगळे नमुने रेकॉर्ड करून ठेवावे,
आणि एक दिवस तू झोपल्यावर ते चालू करावे,
नक्की माझी झोपमोड करणारा खर्ज कुठला ते शोधण्यासाठी!

वाटतं असं… की
तुझे मळलेले सगळे मोजे गोळा करून तुलाच धुवायला लावावे,
तू बूट काढल्यावर पसरणारा दुर्गंध,
तुला कळण्यासाठी

वाटतं असं… की
तुझ्या हाताशी एकरूप झालेल्या त्या फोनचा चक्काचूर करावा,
भावना आणि यंत्र यातला फरक,
तुला समजण्यासाठी

खर्‍या आयडीने बोलता येईना

मनातले गरळ ओकता येईना...

डुआयडीने आता सगळे....

"स्कोअर सेटल" करू.....!!

उपद्र्व हा अनंत काळचा...

मिपाबरोबर कायम रहायचा...

घरात चारच माणसे आणि...

दारात चारशे चपला सारू.....

नव्या आयडीच्या बाटलीत भरली

शिळ्या विचारांची जुनीच दारु....

त्यांना वाटतं आतातरी भपकारा येणार नाही...

मिपाकरांच्या नाकाचं किती कौतुक करू !!

आडून आडून सगळे करिती हल्ला...

भुरट्यांचा ठाऊक असे मोहल्ला....

एकटा दुकटा कोणी लागता हाती....

चला त्याला आडवे करू !!

येता जाता शरसंधान.....

माझ्यासाठी ठेवलेल्या पिंडाकडे पहात, मी हटवाद्या सारखा बसलो होतो,
जाताजाता तिला अडकवल्या शिवाय, मी पिंडाला मुळी शिवणारच नव्हतो,

तिच्या एका निर्दय नकारा मूळे, मी हे जग सोडले, हे सर्वांना ठाउक होते,
तेव्हा मी अगतिक होतो, आता तिलाही तसेच झालेले मला पहायचे होते,

बर्‍याच शपथा घेतल्या आणि घालल्या गेल्या, मी कशालाही बधलो नाही,
आजूबाजूचे कावळेही प्रचंड दबाव टाकत होते, पण मी जागचा हललो नाही,

मला खात्री वाटत होती, अजुन थोडेसे ताणले, की ती नक्की येईल,
या जन्मी जरी नाही जमले, तरी पुढच्या जन्मीचे वचन नक्की देईल,

सैतानाच्या भात्यामधले
चार बाण धारदार
उपहास, चरित्र-हनन
हत्या व जयजयकार

होता त्यांचा वार संहार
न ज्ञानामाउली वाचणार
ना महात्मा वा घटनाकार

प्रथम उपहासे यथाशक्ती दुर्लक्षीणार
लोकामुखी गाथा इंद्रायणी बुडविणार
नंतर इतिहासे चारित्र्य डागाळनार
बाई वा बाटलीशी नाळ जोडवणार
तरीही न खचला महामानव जर
हत्या त्याची निश्चित ही होणार
जर कीर्तीरूपी तो उरला
तर समाधी स्थळी माथा टेकवून
मुखे जयजयकार करणार

लहानपणापासून पहात होतो मी तिला
लोक सांगायचे कि ती वेडी आहे
खायला काळ आणि भुईला भार अशी
एक बिन अकलेची घोडी आहे

मेंदूने असहकार पुकारला असला
तरी शरिराने आपल कर्तव्य बजावलं होतं
तिच्या निरागस मनाला न जुमानता
तिला ज्वानीच्या बाजारात आणलं होतं

एका ओल्या काळरात्री गावाच्या वेशीवर
ती भांबावलेली सैरभैर रडवेली दिसली
मला पहाताच " आई गर्दीत हरवली"
निरागसपणे सांगुन दात विचकून हसली

प्रेरणा
जेपी म्हणे' गा मिपादेशी | या लिखाणाची ऐशीतेशी,
बेहतर आहे एका लेखाशी| पण लिहीणार नाही.

खड्यात जावो ही लिखाई| आपल्याच्याने होणार नाही.
समोर सारे हुशार बेणे|विजींनीयर डागटर ऐणे,

काखे वही,हाती पेन| डायरी माझ्या लिहीण.
पण हा कुठला कंपुपणा| आपसात चर्चा कुदवती.

या लोकांना नाही उद्योग |गायब झाले सगळे लोग.
लेंकानो लिहाना रोज |वाचुन तेच तेच बोर झालो.

लिखाई का असते सोपी| रोज कळफळक बडवती ,
कित्येक लेकाचे आयटी | मेगाबायटी प्रतिसाद देती,

वैभवशाली अस्तित्वाच्या उध्वस्त खुणा,
पदोपदी सांगत असतो तो वाडा जुना,

ढासळलेल्या भिंती अन ओसाड जोतं,
गवताच्या पातीशी आता जडलंय नातं,

दरवाजांच्या बिजागरांचे ते भयाण किरकिरणं,
अन वाळवीच्या रांगांनी ते वासे पोखरणं,

कोळयांची जळमटं अन धुळिचे साम्राज्य,
असाह्य कुरकरणं, जिन्यातल्या पायर्‍यांचं

कित्येक आप्तांची वंशावळ अंगावर खेळवली यानं,
डावपेच, शिकार, फितुरी सगळं पाहिलंय यानं,

आत्मक्लेषाच्या खुणा झेलत जगतोय जिणं,
मातीशी संग होताच, शेष ते ना राहील भग्न,

बंधन पद स्वीकृति त्वरे त्वरण
परित्याग कर्तव्यार्थ असे शोषण

प्लावन हे सहाधिकारी ते प्रवण
समयसारणी हे निकट हे स्तरण

पोतनिहाय नव्हे संवृत वर्गीकरण
आकाशग मग कुंडल तंतु भारण

पेशीभारण अभ्यंतर सयंत्र रोपण
बंधन हे मूक कुंडलित अनुकूलन

प्रतिपिंड ऋणाग्र भाव का अकरण
ग्राभित विदरण का विरुप निःशोण

रक्त विलयक नि प्रवाह प्रतिरुपण
संमीलनीत स्फुल्लिंग निग रोपण

विद्रधि युद्ध-संरूपणात हो संपादन
वेदन प्रतितलीत बिंदुचे साक्षांकन

कंकोळ असे कंप्रता नियंत्री धारण
अभिनति दे अर्धपद्धति दे दणादण

कविवर्य "विकु" यांची मापी मागून…आणखी येक जिल्बी :D
पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/29907

---------------------------------------------------------------------------------

मी बारच्या टेबलावर (जुना) संत आहे रेखिला

मित्रालाच सांगतो, (थोडी) पीत जा... असा मी बेवडा
दांभिकांची छुपी जागा, जातिवंतांस सोहळा

ढेकूण नामे किटक डसतो, बारवाल्याचा वायझेडपणा
"पक्षी" देतो प्राण येथे, आणे वेटर बावळा

भाव न जाणता (जो) सोनेरी रंगा भुले
वर्ण असो गोरटा मग होई काळा सावळा

वि.कुं ची क्षमा मागून्.आणि खरे काकांना दंडवत घालून (शीर्षकात खरे शब्द वापरू दिल्याबद्दल)
वाचनापूर्वी (गर्भीत) सूचना :काव्यरस व लेखन विषय नजरेखालून घालावा नंतर पश्चाताप नको.
नेहमी प्रमाणे यावरील खुलाश्यास वा स्पष्टीकरणास आम्ही बिलकुल बांधील नाहीत तेव्हा अपेक्षा करून मुखभंग करून घेऊ नये. :-| :| =| :-|
वि.सू. आम्ही स्वयंभू असल्याने नो प्रेरणा-बिरणा
=================================================================
धाग्याच्या पुढती उभे अजुनही आशाळभुत चोर १ ते
भाषा कृद्ध, तिची अनेक शकले, चर्चेतुनी सांडते
स्व आरतीत मने समस्त नीजली मिपा झाले खुजे