कविता

घनतमात पसरला ऐसा
कभिन्न काळा देही
आ वासून गगना पाही ...
डोहकाळीमा
डोहकाळिमा

श्रांत क्लांत पांथस्थाला
दो घोट जलाचे देई
आयुष्य मागुनि घेई .....
डोहकाळीमा
डोहकाळिमा

किती प्रश्न चिरंतन साचे
घेऊन उरावर जगणे
निरखत हा तगमगणे...
डोहकाळीमा
डोहकाळीमा

पैलतीर ना माहित
कुठून कैसा दिसतो
फुटता होडी गिळतो ....
डोहकाळीमा
डोहकाळीमा

चिरंतन काजळ काळे
सत्य भयाण कि भास
हा वेटाळी सर्वांस .....
डोहकाळीमा
डोहकाळीमा

©सागरलहरी

पल्याड-
एखादा कभिन्नकाळा राक्षस निवांत पहुडलेला असावा
आणि केवळ त्याच्या अस्तित्वाच्या भीतीने कुणीही त्याच्या आसपास फिरकू नये
असा तो गूढगर्भ डोह निवांत पसरला होता.
वाटसरू ... वाटसरूच तो अनंत अंतर पायदळी तुडवून श्रांत झालेला
पुढे तोडायच्या अंतराची कितिक गणती असेल या विचाराने विद्धसा, हळू-हळू डोहाच्या काठी आला.
वाटसरू पाणी घ्यायला झुकणार इतक्यात गहन गंभीर आवाज निनादला ...
ये, राजा... ये.
सगळी राज्यश्री सोडून गेली, सगे सोयरेही सोडून गेले आता तुला माझी आठवण झाली ना ?
ये ... बस इथे शांतसा ..
वाटसरू हताशपणे डोहाच्या काठी बसला.

कुरबुर झाली

(काल रात्री साडे तीन वाजता पाणी बचतीवर एक पथनाट्य लिहीले. एका व्हाट्सअ‍ॅप गृपमध्ये येथील सदस्य दुर्गविहारी अन दीपक११७७ यांनी झोप घेत चला अन काही कुरबुर झाली असेल असे विनोदाने लिहीले. सकाळी मी ते वाचले अन मग त्यांना देण्याचे उत्तर या गीतलेखनातून लिहीले.)

तुझ्यासंग माझ्यावाली
कुरबुर झाली ग कुरबुर झाली
त्यानेच माझी झोपायाची
ग झोपायाची पंचाईत झाली ||धृ||

कुठेतरि बरच दाटलेलं असतं
आणि खरच हमसुन बरसायचं असतं
उगाच नाहि , तर अगदि मनापासुन
डोळ्यातलं पाणि न लपवता
जमेल तितकं सांडायचं असतं
आत दाटलेलं , मळभ साठलेलं
कुठेतरि हमसुन बरसायचच असतं
किती विचार करुन प्रत्येकवेळी
आलच जरी भरुन भलत्यावेळी
सारखं सारखं बाजुला सारायचं नसतं
परक्याजवळ नाहि तर आपल्याच कुशीत
हळुवार डोक खुपसायचं असतं
आत दाटलेलं , मळभ साठलेलं
कुठेतरि हमसुन बरसायचं असतं ..
कुठेतरि हमसुन बरसायचच असतं ...

बर्‍याच दिवसांपासून घोळत असलेल्या काही ओळी, पूर्ण होऊनही आता महिना उलटत आला.. आणिक काही सुचतंय का हे बघत होतो.. पण नाही सुचले. म्हणून मग आता प्रकाशित करतोय.

=======

कुत्र्यांसाठी कपडे आले.
फार काय,
बो, टाय, टीशर्ट घालुन
बड्डे पार्टीसाठी श्वान सजले.

कुत्र्यांसाठी न्हावी आले,
तसेच ॲण्ड्रोईड गेम्स आले.
फार काय;
"जुजबी" प्रियराधनासाठी
पेट्स-पार्क्स आले.

कुत्री कोडी सोडवु लागली
बेरजा वजाबाक्या करू लागली
मालकाला खूश करण्यासाठी
I love you सुद्धा म्हणुन लागली.
फार काय,
सुंदर मालकीणीशी संभोगाचा
आनंद पण लुटु लागली!

अज्ञाताच्या काठावर
शब्द होताना धूसर
अर्थ निरर्थाचे द्वैत
कल्लोळून झाले शांत

अदृष्टाच्या नजरेला
दिठी भिडविण्या आलो
अज्ञेयाच्या अनुल्लंघ्य
उंबर्‍याशी थबकलो

अथांगाच्या डोहावर
अनाहताचे तरंग
नश्वराच्या ओठावर
चिरंतनाचे अभंग

सिग्नल ......

आज लाल दिव्याने नाममात्र
थांबलेत काही गोंगाट ,
नाहीतर कोण इथे थांबतं ......
सगळेच घाईच्या लयीत !

इतक्यात .......
धुळीने माखलेल्या
चाळीस वर्षांच्या
रखरखीत पायाच्या बोटांवर
चार वर्षांच एक डोकं ठेवलं गेलं ..!
अन्
त्या कोमल गालांचा स्पर्श होताच ......
झटकन पाय मागे घेऊन
तो ओरडला " ए हट ...... "

त्याच्या डोळ्यातली लाचारी
पाहायला वेळ नसेल पण,
त्या स्पर्शाने काळीज
गलबलले असणार नक्कीच !

तरीपण ....

का म्हणून दिवसेंदिवस जिलब्या टाकत राहावे ?

का म्हणून आपणच समूहा पाकमय करावे ?

थोडं जागं होऊन बघा , मोठ्ठी कढई नि झारा दिसेल

तो हातात घेऊन बसलेला एक साधा खादाड दिसेल

एक दिवस तरी बुभुक्षित बनून बघावे

भुभुकार करून पाहावे

न पटेल तिथे फाट्यावर मारून बसावे

रुसेल त्याचे फुगवे निपटावे

शांत निवांत राहून जिलब्या धागे वाचावे

वाचता वाचता वाचकाने लेखकाचे पेन घेऊ नये

साधा वाचक जे जे करतो ते ते मनापासून करावे

खदखदून खदखदून हसावे

विरोधकांनी पण तोंडात बोट घालावे

इतके साऱ्या धाग्यावर मौनावे