कविता

गावाकडच्या मावळतीचे
…….रंग बिलोरी
प्रसन्न पिवळे, गडद गुलाबी
निवांत निळसर, कबरे करडे
पाहून निवती माझे डोळे
…....निब्बर शहरी

प्रसन्न पिवळ्या संध्याकाळी
खेळ अ॑गणी रंगुनी जावा
दावण तोडुन, आचळ सोडुन
....अचपळ गोऱ्हा
.....पिऊन वारा....
उधळत जावा

गडद गुलाबी संध्याकाळी
शुक्र जरासा तेजाळावा
उडता उडता पुन्हा थव्याची
.........नक्षी मोडुन......
.........चुकार पक्षी......
उतरून यावा

माराल काय तुम्ही तयांना
हाती त्यांच्या समशेर आहे
हात तुमचे बांधलेले
क्षमा याचनेची आर्जव आहे

निः शब्द मौनता तुमची
कमाल आहे भ्याडपणाची
त्यांनी किती कुरापती काढल्या
परी षंढ तुमचा जागा आहे

लाज असे तुमची तुम्हाला
सभ्यतेतही भीड भरली
काय तुम्ही कराल सामना
अशा जनांचा वा मनाचा

स्वर्गातला प्राजक्त त्याने रुजवला म्हणे इथे..

आता तो कृष्णरात्रीत फुलवतो,
आणि रात्र संपताच ढाळतो,
ती फक्त फुलं?-
का त्याच रात्रीत कृष्ण शोधणाऱ्या
कुणा वेदनेची आसवं?

हे त्याला-तिलाच माहीत ना?

अथांग धूसर भविष्य उडवी
तुषार अविरत अधुनाचे(*)
क्षणजीवी वर्तमान घडवी
स्फटिक अहर्निश अतिताचे (**)

उत्पत्ती अन स्थिती,लयाचे
रहाट अविरत चालतसे
स्थूल, सूक्ष्म, चेतन नि जडाचे
पोहोरे माळुनी फिरत असे

ताणे-बाणे स्थल-कालाचे
तोलुनी धरिती विश्वाला
जटिल,चतुर्मित रूप तयांचे
गोचर केवळ गणिताला
===============================
(*) अधुनाचे = वर्तमान कालाचे
(**) अतिताचे = भूत काळाचे

"जपून टाक पाउल ...
इथे प्रत्येक वाट आपली नसते
जपून ठेव विश्वास
इथे प्रत्येक माणुस आपला नसतो
जपून घे निर्णय
इथे प्रत्येक पर्याय आपला नसतो
जे भांडल्यावर आधी क्षमा
मागतात,
त्यांची चुक असते म्हणून नव्हे,
तर त्यांना आपल्या माणसांची पर्वा
असते म्हणून..
जे तुम्हाला मदत करायला पुढे
सरसावतात
ते तुमचे काही देणे लागतात म्हणून
नव्हे,
तर ते तुम्हाला आपलं मानतात
म्हणुन......!

सगळ्यांच्या जखमा भरणारी हळद,
तिला मात्र जखमी करून जाते...
आजही ती कोणाच्या हळदीला जायचं
अट्टाहासाने टाळते...

जखमेवर हळद भरायची म्हटलं की
तिचे डोळे येतात भरून...
आजही.. हरितालिका पुजताना,
वटपौर्णिमेला मागणं मागताना,
कातर होते ती...

अंगाला लागलेली हळद
कोणाची..
कळेनासं होतं..
वेडावून जाते ती..

त्याने विनोद पाठवला
जखम होण्याआधी फक्त लग्नातच हळद लागते

तिचे डोळे भरून आले...
हळदीच्या विनोदानेच
जखमेवरची खपली काढली...
हळदीनेच होणाऱ्या जखमेवर उपाय काय.....

सांज मुकी आक्रंदताना
ह्रदयाची उदास वाणी
पाखरांची हरवून वाट
सांजकीनारी ना साजणी

ओढून आसवांत रात्र
अंबरात केविलवाणे दिवे
या चिरेबंदी अंधारात
अवचित मिटून जावे

सर्वस्व उधळून तरीही
झेलीत शापांचे चांदणे
आयुष्याचा दाटून काळोख
धूसर पडसाद जुने

असुरी अनाहत दिशा
गहिवरला अंतरी गुंजारव
हेलावतो अतूट बंध
दिठीत तेवतो जन्म तुझ्यास्तव

बंधने झुगारणे माझ्याच हाती
मानणे ना मानणे माझ्याच हाती

कापलेले पंख किती उडणार सांगा
प्रगतीची वाटचाल कशी करणार सांगा

दूर चाललेले ध्येय कधी गाठणार सांगा
वेग मोकळा कसा मी सोडणार सांगा

छत्र पित्याचे हरवले कसे सांगणार सांगा
रांगणाऱ्या बालकाला कशी समजावणार सांगा

जीवनाला ऊत आला , भोवताली काळ माजला
हरवलेले सर्वस्व तिला कसे मिळणार सांगा

आम्ही बरे भोगी
योग नको तुमचा
चौकट ज्याची असे
अध्यात्माची

योग, अध्यात्माचा जगी
नित्य असे दणका
देह भोगणारा
तळमळतसे

अजूनही शमली
नाही वासनाही
अध्यात्माची शाल का
पांघरावी ?

अध्यात्म अवघे
बजबजले अनंती
उपयोग शून्य त्याचा
व्यवहारामधी

कुणी म्हणे शांतीसाठी
कुणी म्हणे साठीसाठी
अद्यात्माचा दवा
अतिउत्तम

तुम्हा सांगतो ऐका गोष्ट
अध्यात्माची नशा
नाही उतरत
सर्वदाही

मदिरेच्या नशेला
काळाचे बंधन
अध्यात्माची नशा नुतरे
कधीही

येताच तू, किनारा
शब्दात व्यक्त होतो
बेभान लाट होते
वारा अनर्थ करतो

पदरावरी तुझ्या ग
फुलती फुले अनेक
संध्येस धुंदी येते
गंधात स्पर्श फिरतो

डोळ्यातले तुझे ते
निः शब्द भाव भोळे
उर्मीत भावनांच्या
ओठात शब्द घसरे

चढतो असाच कैफ
जाणीव भ्रष्ट होते
लहरीत भावनांच्या
मजसी भुरळ पडते

तो काळही थबकतो
अंधार पेट घेतो
लाजूनी सागरही
ओहोटीत मंद हसतो.