संस्कृती

सर्वांन्न दिवाळीच्या हार्दिक शुभेच्छा, दिवाळीच्या मुहुर्तावर आमचा पहिलावहीला लेख.कृपया चुकलं माकलं सांगा.

“आज तर तुझ्या सवेंदनहीनतेचा कळसच झालायं!” आदिती तणतणत समोरच्या हॉलमधे आली. अक्षय फेसबुक आणि ट्वीटर वर आजकाल रोजच मिळणारे असहिष्णुतेचे पोस्टस चघळत होता. खरतरं असल्या पोस्टस विषयी त्याचीच सहिष्णुता आता संपुष्टात आली होती. त्यामुळे फेसबुकाने केव्हाच्या जाहीर केलेल्या सात भावचित्रांची तो आतुरतेने वाट पहात होता.

“जानू, काय झालं?” त्याने शंभर लाईक्सने ओथंबलेल्या आवाजात विचारले.

“मी किचनमध्ये मरमर मरतेय, आणि तू मजेत फेसबुक-फेसबुक खेळत बसलाय!”

“अग मी माझी मेल चेक करत होतो. बॉसचा एक अर्जंट इमेल यायचाय नां!”

राजाइतका विनोद आवडणारा माणूस सापडणे कठीण.राजा जणू जगतच विनोदासाठी होता. एखादा विनोद रंगवून सांगणे म्हणजे राजाच्या मर्जीत येण्याचा हमखास उपाय होता. म्हणूनचकी काय त्याचे सातही मंत्री गमत्ये म्हणून प्रसिद्ध होते.ते मंत्रीपण राजासारखेच गलेलठ्ठ होते.त्यांच्याकडे पाहणार्याला हमखास वाटायचेच की विनोदी असणे आणि लठ्ठ असणे यात नक्कीच परस्परसंबंध असणार !
  राजा दरबाराच्या कामांचा क्वचितच स्वतःला त्रास करून घेई.राजाला गमत्या आणि विदूषकांच्या विविध प्रकारात खूप रस होता.अति शिष्ठाचार त्याला कंटाळा आणत आणि शाब्दिक विनोद त्याला लवकर समजत नसत . राजाचा कल चावट आणि द्रुष्य विनोदांकडे असे.

“माझी आजी किचनमधे माझ्या जवळ बसल्याचा मला भास होणार.आणि डायनींग-टेबलाच्या पलिकडे माझ्या दोन्ही मुली एकाग्र होऊन मला पहात असणार”
सुलभा मला म्हणाली.

परवा बायको आमच्या छोट्या बाळाला घेऊन शेजारच्या घरी काही कामानिमित्त गेली होती. त्यावेळी तिथल्या आजींनी हिला सहज विचारले, "अगं याची दृष्ट वैगेरे काढतेस की नाही? मला वाटतंय ह्याला जबरी दृष्ट लागली आहे." तेव्हा बायकोनी त्यांना उत्तर दिले की आम्हाला यातलं काही कळत नाही, त्यामुळे आम्ही हे दृष्ट उतरवणे वैगेरे प्रकार करत नाही. तेव्हा त्या आजींनी एक अनुभव सांगितला, तो अक्षरशः चकरावणारा होता....

मला आठवतात ते दिवस.

"गै वयनी,कालचां काय शिळांपाक्यां असलां तर वाढ गे!"