कविता माझी

अस्तित्व माझे
ओळख कुणाची,
नाव माझे
दिले कुणी ?
कुठला पत्ता सांगू मी
गंतव्य माझे
मलाच अनिश्चित !
कुणास ठाऊक
कारण माझे
कुणास ठाऊक
स्वप्न सारे
पहिले कुणी
माझ्या साठी
अपेक्षा पूर्ती
कुणास कुणाची,
असंख्य वेढे
घेतले कुणी
वडास त्या
अपरिचित मी !

रात्रीच्या निळ्याशार डोहात डुंबताना

विसरते मी दिवसभराचे सर्व कष्ट

तुझ्या सर्व आठवणींची लक्तरे फेकुन द्यावीशी वाटतात

पण तुझ्या आठवणीच त्या तुझ्यासारख्याच निर्लज्ज

सारख्या येतच राहतात दु:खाच्या डागण्या देतच राहतात

जिथे तु अहंकारापायी बाई म्हणुन स्वत:च्या आईचाही तिरस्कार करु शकतोस

तिथे दुसर्‍या बायकांची काय बिशाद

तरीही तुझ्याकडुन सन्मानाची वेडी आशा केलीच मी

आणि तुझ्या मुळ स्वभावापायी ती पायदळी तुडवलीच तु

तरीही जा तुला माफ केले

कारण एक आई दुसर्‍या आईच्या कुसेचा अवमान करुच शकत नाही..

दुष्काळाचा पडला वेढा
रूष्ट जाहले पाऊसपाणी
मात्र भूमीच्या राजपुत्रा तू
नकोस राहु खचल्यावाणी

दुर्दैवाने आजघडीला
आभाळाचा रोष इथे
जिथे डोलली हिरवी राने
उजाड आता शेत तिथे

जिंकायाची आहे लढाई
आपणास ही आज पुन्हा
दुर्भाग्याचे जरी उन्हाळे
तरी न भितो आम्ही उन्हा

जरी कोपली अवघी सृष्टि
समस्त बांधव तुझ्यासवे
लाख हातांनी लढत राहु
घडवाया सुखस्वप्न नवे

संपुन जातील दिवस हेही
इथे बरसतील पाऊसधारा
पुनश्च येईल जुनी सुबत्ता
दुःखाला ना उरेल थारा

माझ्या जिवनी कसला हा लपंडाव
कधी सुख सारे कधी दु:खाचे हे डाव

तुझे असणे नसणे ही वेड लावी मनाला
तुझ्या नसण्यात ही तुझे भास जिवाला
हे असले कसले धुके दाटले या मनी
सरले दिवस सारे उरल्या आठवणी
सारे असुन ही सलतो प्रीये तुझा अभाव
असा माझ्या जिवनी कसला हा लपंडाव..

श्वास जरी हा माझा त्यात मी न कधी दिसलेला
जीव हा माझा सारा फक्त तुझ्यातच गुंतलेला
मन फिरते तुझ्याच मागे कसे सांगांवे कुणाला
विसरून जावे म्हणता कसे आवरावे मनाला
धडपडते अन् सावरते साराच तुझा प्रभाव
असा माझ्या जिवनी कसला हा लपंडाव..

कलत्या उन्हात, कोण अंगणात?
तुळस एकटी, तिची सावली, बाकी मग कुणी नाही!

कलत्या उन्हात, कोण आकाशात?
फिरती घार, उडती धूळ, बाकी तसे कुणी नाही!

कलत्या उन्हात, कोण झाडात?
झुलता वारा, हलते पान, बाकी मग कुणी नाही!

कलत्या उन्हात, कोण घरात?
चार भिंती, एक खिडकी, बाकी तसे कुणी नाही!

कलत्या उन्हात, कोण उरात?
एका वेळी एक श्वास, बाकी मग कुणी नाही!

कलत्या उन्हात, कोण गॅलरीत?
असेल कुणी, नसेल कुणी, बाकी मग मी पण नाही!

लिहित गेलो मी
वेचत गेलो
प्रश्न अनेक
अनुत्तरीत
अनेक पाने विखुरलेली
गुरफटलेली… शब्दांत !

लागते कोठे झोप हल्ली
रात्रच रात्र आहे वेशी वर
अंधार ही
आवाज मुके
मोर पंख सुके
रात्रीस जणु कापून डोळ्यात
स्वप्न सारे
भिजले आसवात

वेदना असंख्य
रक्त वाहते
लिहित अविरत
बोरू न थांबे

मावळत्या या संध्याकाळी ....

मावळत्या या संध्याकाळी, पुन्हा फिरून पहाताना....
क्षितिजावरती दिसते ती अंधाराची दाट कड़ा.

मावळत्या या संध्याकाळी, सूर्य बिम्ब ते लाल गुलाबी,
क्षणभर ते रंग उधली आण हळूच होई क्षितीजाखाली.

मावळत्या या संध्याकाळी, पुन्हा फिरून पहाताना...
क्षितिजावरती दिसते ती अंधाराची दाट कड़ा.

मावळत्या या संध्याकाळी, काय वाटे त्या सुर्याला,
उगावत्यास नमस्कार मावळत्यास पाठ करी हीच जगाची रित खरी.

मावळत्या या संध्याकाळी, पुन्हा फिरून पहाताना...
क्षितिजावरती दिसते ती अंधाराची दाट कड़ा.

प्रेरणा १ प्रेरणा २ प्रेरणा ३ आणि कदाचित अत्यल्प प्रभाव अशा चार चार कवि आणि कवितांची माफी मागून हि भूछत्री विडंबन जिलबी वाचक सेवेत सादर.

लंगोट तुझा ना राहिला ना अस्थीही तुझ्या राहिल्या
ना याद तुझी राहिली, ना कर्म तुझे राहिले

चरत होतास तू या जगी पोट आणि पोपटी वासना
स्वप्नांचा खेळ ठेऊनी पोपट मैना उडाले ततक्षणा

आकाशगंगेत पसरलेल्या चांदण्यांच्या गराड्यात चाळणीतून चंद्र शोधणारी,
तू कशी दिसत होतीस गं ,
अताशा आठवायचा प्रयत्न करतोय ???

डी.डी.एल.जे मधल्या काजोल सारखी तर नक्कीच नाही...

आठवतोय फक्त एक अस्पष्टसा चेहरा.
कोकणकड्यावर बसुन नवलाइने डोळ्यात चंद्र सामावून घेणारा.

आतशा दोघांचेही चंद्र वेगवेगळे आहे म्हणा
फक्त तुझा उपवास 'करवाचौथ'चा असतो,
आणि
माझा 'संकष्टी चतुर्थी' चा.

जिप्सी

स्वप्नातल्या फुलांची स्वप्नात भेट झाली,
 हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.

रातराणीचा गंध वेडावून गेला
मना जीवनाला नवा रंग आला
खुलावल्या कळ्यांना आशा नवी मिळाली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.

धुके हे अनामिक मनी साठलेले
स्वच्छंद स्वप्न हे उरी दाटलेले
ओलावल्या क्षणांना छेडून आस गेली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.

पहाट ही ओली सुखावून जाते
बावरे मन हे मग शहारून जाते
गोड त्या स्वप्नांनी मने भारावून गेली
अन्
हलकेच पापणीला हळूवार जाग आली.