कविता माझी

था॑ब, आलोच
आतले कढ आवरून सावरून
ठसठसणार॑ मेमरी कार्ड फॉरमॅट करून
शहाणा मुखवटा चपखल बसवून
आलोच.

येतो- झाकून तू दिलेल्या भळभळत्या जखमा
येतो- क्षणभर विसरून की मी चिर॑जीव अश्वत्थामा

उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....

भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....

चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....

मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!

(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद

अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.

अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....

ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली

एकट असण्याचा संबंध दु:खाशी का लावतात?
त्यातही काहींना सुख मिळत हे का न मानतात?

एखादी कविता, छानशी गाणी,
एखाद्या कादंबरीतली मोहक कहाणी...
हे सगळ एकट्यानेही अनुभवायच असत
सारख गर्दीतच का हरवायच असत?

एकटेपणात स्वत:ला शोधता येत..
झालेल्या चुकांना समजुन घेता येत..
अपल्याशिच खुपस बोलता येत..
भविष्यातल्या चुकांना टाळता येत..

एकटेपणात कोणतही बंधन नसत!
'हव ते कर' कोणी बघतही नसत!
मात्र... धमाल एन्जॉय करून परतायच असत!
सगळ्यांच्या बरोबरीने हसायच असत!

जखमात यौवनाच्या झाले किती दिवाणे
असती कुणी विलासी कोणी उदासवाणे

असतात काळजाचे गुंते जुने-पुराणे
शून्यात जाई कोणी घेतो कुणी धीराने

लाखो तऱ्हा तयांच्या नि शेकडो ठिकाणे
बाजार काळजाचा लाखो इथे दुकाने

मदिरा कुणा सुखावी कोणास आर्त गाणे
भासे आयुष्य कोणा ती पेटली स्मशाने

ते दुःख झाकण्याला करती किती बहाणे
ओठात गोड हासु कोणा नटाप्रमाणे

ती आग अंतरीची जाळी कणाकणाने
ना सांगता कुणा ये हे मोकळेपणाने

होती अबोल का हो? ना बोलती कशाने
हळुवार त्या स्मृतींना कि त्यागती अशाने?

मातीचं मडकं किंवा सोन्याचा हार
घडवणारा कधीच दिसत नाही
पण घडवणाराचं अस्तित्व आणि अभिरुची
काळसुद्धा कधी पुसत नाही

बाप्पाला आणायचात तुम्ही
भक्तीनं अन् हौसेनं
तुम्ही देखणे आणि बाप्पाही
आम्ही पळायचो मस्तीनं
आताच्यासारखी तेंव्हा
सजावट नसायची खूप
जुन्याच मोत्याच्या माळेने
बाप्पांचं खुलायचं रूप
एक रंगीत लाईटचा दिवा
तुम्ही सांभाळून लावलेला
बाप्पांपुरताच कोनाडा
डिस्टेम्परने सजलेला
मोठमोठ्यानं म्हणायची
तुमच्यासोबत आरती
शब्द विसरायचा एखादा
नजर जायची खालती
भूलवायचा आम्हाला
मोदकांचा ढीग
घरोघरच्या प्रसादाची
लावायची रीघ
जुनाच कागदाचा पंखा
आणि टिकल्यांचे तोरण

.

शब्दांमागे धावण्यात
'बघणं' राहूनच गेलं
रस्त्याकडेचं इवलं रोपटं
कुणी न बघताच मेलं

शब्दांचा पसारा हवा
मोर-पिसारा नको
शब्दात उलगडून सांगा
'नुस्तं बघणं' नको

'नुस्त्या' बघण्या-ऐकण्यात
सौंदर्यगंध दरवळतो
समजून घेण्याच्या नादात
तोच नेमका हरपतो

मी न माझे राहिले
शब्द कंठी दाटले,
सुक्या पापण्यांचे पाते
ओले भासले.

काय सांगु मनाला या
बुद्धीची अगतिकता.

स्वच्छंदी अंतरंग रंगले
नकळत हसु उमटले ,
जुन्या आठवणींचे मनी
गीत गुंजले .

अंतरंगाची वेडी माया
स्वप्नांची पाठ सोडेना,
बिलगुनी तू मज येता
अंगी रोमांच उठले.

बेधुंद मुक्त मनाने
वेध घेत करी आसमंती विहार.

आसवांना चुकवत करी
धाव जीवलागाचा.

ऊन सावलीचा खेळ आयुष्याचा,
गोडासाठी साथ खार्याची …