कविता माझी

येताच तू, किनारा
शब्दात व्यक्त होतो
बेभान लाट होते
वारा अनर्थ करतो

पदरावरी तुझ्या ग
फुलती फुले अनेक
संध्येस धुंदी येते
गंधात स्पर्श फिरतो

डोळ्यातले तुझे ते
निः शब्द भाव भोळे
उर्मीत भावनांच्या
ओठात शब्द घसरे

चढतो असाच कैफ
जाणीव भ्रष्ट होते
लहरीत भावनांच्या
मजसी भुरळ पडते

तो काळही थबकतो
अंधार पेट घेतो
लाजूनी सागरही
ओहोटीत मंद हसतो.

घेईना कोणी मनावर सोडणे गझलेस 'त्या'
मी म्हणालो आपणच या काव्यास आता बॅलंसुया !

एक विनवतो त्या कवीस की बाबारे, भडकू नको
बक्ष या नवकवीस अन ते फुत्कार तू टाकू नको

*****

पास होण्यासारखे तुज ना मिळाले मार्कही
केटी अन रिव्हॅल झाले भरशी किती तू फॉर्मही

लावले ते क्लास किती अन गाईडेही आणिली
कोपऱ्यावर मारुतीला वाहिले तू तेलही

वागणे बालिश अन ते कोवळे वय वाटे परी
सांगती दाढीमिश्या ज्या वाढल्या गालावरी

आयुष्य अर्ध संपलं तरी
जगण्यातला अर्थ संपला नाही
खूप जगले म्हंटल तरी
जगण्यातला मोह संपला नाही

खूप काही बाकी आहे
जगून सारंच घ्यावं ... वाटत
एकटं... दुकटं... सर्वांबरोबर...
आयुष्य वाटून घ्यावं... वाटत!

जवानी मनाची अवस्था आहे
तिला पूर्ण भोगावं वाटत!
समाज... बंधन... झुगारून देऊन
मुक्त स्वच्छंद जगावं वाटत!!

मात्र स्वप्नातून जाग येताच
आयुष्याचं वास्तव पुढे असतं
जवानी... मुक्त... स्वच्छंद.. एकटं..
विसरून कामाला लागावं लागत!!!

या ओंजळीतून
त्या ओंजळीत
फुले सहज
निघून जातात...

उरल्या सुगंधाचे
अत्तर
फुलांच्या आठवणीत
दरवळत राहते!

-शिवकन्या

तू येता फुलांत गंध रुतला
पाना फुलांत रानवारा नाचू लागला

कंपने उठली अधरांच्या देहावरी
सुखाचा हिंदोळा झुलतो ह्रदयावरी
अधीर रातीचा रंग परि हसला

तवं पंथावर झाले डोळे चांदण्यांचे
चरणी दरवळे आभास स्पर्शांचे
हूरहूर बावरी जाई वेटाळूनी जीवाला

ओंजळीत मी चांदणे घेऊनी
तुझ्या रेशमी केसांत माळूनी
झाडाच्या डोईवर खेळतो चांद आपुला

नाटकापेक्षा आमच्या धंद्यात,
नेमका उलटा खेळ आहे.
तिथे भेळेला खाणारा आहे.
इथे खाणाय्राला-भेळ "आहे! "

निद्रेपरी ना निद्रा, जागेपणी ना जाग
मनास अशांत जुंपणे, कोण हा अभाग \\१\\

शक्यतेचा थांबवून शोध, मनास नुसती गवसणी
मिळेल कोणसी माया, ना केलीस जरी मागणी \\२\\

ना करिसी, परी आपले बरे करिसी
शक्य तरी शांती सूख पाविसी \\३\\

चाराचे होता एक गूण, पाहसी डोळ्यात डोळे दोन
हरवले जरा पाहुणेपण, भेदास सार्‍या हरवून \\४\\

मधूर ते मिष्ठान्न , लोभ घेता मेळवून
क्षोभ टाकावा झाकून, होतसे शांत चित्त मन \\५\\

नको करूस हाव, परी हवी संपन्नतेसी धावे
ज्ञान-विज्ञान घेऊन पाव, देशो देशी जावे \\६\\

चारू-वाक २

आयुष्याचा हिशोब साचा
एक कप तिचा,एक माझा!

दिसायला दोन्ही एकच
फ्लेवरंही सारखाच
फक्त चाखण्याची रित
ज... रा निराळी
म्हणूनच.. एक कप तिचा,एक माझा!

माझा आधी संपेल, तिचा नंतर
चालायचंच हे असं जंतरमंतर! अगदी निरंतर..
त्यातूनच घडते जादू शेवटी
टेस्टी... लज्जतदार... सुरंगी
पण तरिही..
एक कप तिचा,एक माझा!

एकत्र असून थोडं वेगळेपण
वेगळं असूनही थोडस्सं एकत्रपण..!
तिचं सावधपण माझं अंधळेपण
जगण्यातली वागण्यातली
गोडी वाढवणारं..
त्याच कारणानी..
एक कप तिचा,एक माझा!

बहरून येती अलगद कधी मनीचे भाव अनामिक
निःशब्द होती ओठ कधी मौनाच्या लाख तर्‍हा
मनपाखरू शोधत फिरते मौनाच्या अन शब्दकळा
सगळेच कसे गं उलगडुनी सांगायाचे सांग तुला?

कधी अचानक येई भरते झरतो हलके शब्दझरा
हळवी होते कधी कविता बांध फोडुनी अस्तित्वाचा
कधी घुटमळते ओठी, मौनाची होऊन चंद्रकला
कधी मनाच्या उंबरठ्यावर झुलत राहते मौनझुला

या डोळ्यातून स्वप्न तुझे हातात लाजरा हात तुझा
क्षुब्धता कधी, कधी तृप्तता, आवेग अन मिलनाचा
काय-काय अन कसे किती सांगायाचे सांग तुला?
मन होई बावरे झुलताना स्वप्नांचा तो चांदणझुला

रात्री मासे आणणाऱ्या एकाकी माणसाला
बोकेमांजरे चहुबाजूने घेरतात.
माणूस पळू लागला कि,
त्याच्यावर झेप घेऊन त्याला बोचकारतात.
त्याच्या हातातील मासे क्षणार्धात लंपास होतात.
मासे मिळताच बोकेमांजरे
माणसाला तिथेच सोडून देतात.
हे सगळे किती विश्वासाहार्य, predictable आहे!

मासे मिळाल्यावर,
मासे तर फस्त करायचेच
पण माणसाची आतडी बाहेर येईपर्यंत
त्याला ओरबाडत, बोचकारत रहायचे,
मग, रात्रीच्या भयाण शांततेत फिस्कारत हिंडायचे .......
हे मात्र फक्त माणसातच !

- शिवकन्या.