माझी कविता

सुरुवातीला गांगरलो, भोवळलो, घुसमटलो
पण...
आता रुळू लागलोय या वस्तीत.

किती दिवसात नाही पाहिलं चांदणं
काजव्यांच लुकलुकणं
चंद्राच्या अस्तित्वाचीच आता
येऊ लागलेय शंका
सूर्याचं उगवणं, मावळणं देखील
किती दिवसात अनुभवलेलं नाही.
इथे व्यवहार चालतो घड्याळाच्या काट्यावर
त्याच्या काट्यानुसार आमचं आयुष्य
सरकत असतं पुढं पुढं
माणसांच्या गर्दीत राहून सुद्धा असतो एकटा एकटा
आसपासच्या माणसाचं अस्तित्वसुद्धा
कळत नाही आतासं.
किंवा...
तशी गरजच भासत नाही कुणाला.

दिस सरतो असा, आठवांचा ठसा, मिटून चालला
दिस सरतो असा, पाखरांचा थवा, उडून चालला.

दिस मेघापरी झरुन चालले
दिस वाळूपरी सुटून चालले
दिस सरतो असा, स्वप्नांचा दिवा, विझून चालला.

दिस गंधापरी विरून चालले
दिस रंगापरी पुसून चालले
दिस सरतो असा, या फुलांचा पसा, लुटून चालला.

दिस आले कधी सोबती घेउनी
दिस गेले कधी एकटा सोडुनी
दिस सरतो असा, ओळखीचा जसा, निघून चालला.

दीपक पवार.

लाखाच्या या मता आला शंभराचा भाव
भूलथापा... हव्यासानं लुटला हा गाव.

कुणी म्हणे देतो वोट
द्यावी एक नोट
कुणी इथं दारूसाठी
फिरे पाठी पाठी
इमान हे होई थिटे जिथे वसे हाव
भूलथापा हव्यासानं लुटला हा गाव.

आपलीच भरी झोळी
खुंटला विकास
अंधाराचं राज आलं
लोपला प्रकाश
हपापल्या वादळाने गिळली हि नाव.
भूलथापा हव्यासानं लुटला हा गाव.

सत्तेची ही चढे नशा
उफाळला माज
गावच्या या डोईवर
विनाशाचा ताज
विकासाच्या मुळावर घालुनिया घाव
भूलथापा हव्यासानं लुटला हा गाव.

न्यायाधीशांनी निकाल वाचला.
'त्या' पाच महिला नाचल्या.

मंदिरच हे, आहे इथे शिवलिंग.
म्हणाले पुरावा पहात वापरुन भिंग

ओवैसी ने केला थयथयाट.
1991 चा कायदा त्याला पाठ

'औवैसी, तू कितनी भी पटक ले'
आताआहे हिंदू जनमत सटकले

औरंग ने काढले होते फर्मान
त्यांचे मंदिर पाडा,आपले करा निर्माण

एक मंदिर-भिंत तशीच ठेवली
हिंदू-जखम धगधगत ठेवली

कसले दाखले अन कसले पुरावे
उघड सत्य,हिंदूंचे आपसात दुरावे

शतकातून मग एक लोकोत्तर नेता
370, राममंदिर,आता काशी घेता

चैतत्न्याने प्रफुल्लित करणार्‍या
सृष्टी आणि प्रकृतीच्या
रक्षाबंधनाच्या
कर्तव्याला पाळण्यासाठी
साक्षात रुद्राच्या
रौद्ररुपाला झेलणार्‍या
त्यागी गजानना तुझ्या शौर्याला
आमचे शतशः नमन असो.

काळ्याशार पाटीवर
पांढरी शुभ्र रेघ
ग्रीष्माच्या पाठीवर
काळे काळे मेघ
खरपुस ताबुंस मातीवर
हिरवी चंद्रकळा
प्राजक्ताच्या झाडाखाली
मोतीयाचा सडा

सुखावली धरती
सुखावली मने
इवल्या इवल्या रोपानी
डुलती हिरवी राने

चिंब झाले मन
रुंजी घालतो साजण
उभा भाऊ दारी म्हणे
आला पंचमीचा सण

मन पाखरू पाखरू
पोचले आईच्या पायाशी
डोळ्यात श्रावण भरून
उभा साजण दाराशी

२९-७-२०२२

आत्मसमरूप दिसतात ओळी
आत्मस्वरूप असतात ओळी .
इथे नदीचा दिसतो काठ
तिथे संथ प्रवाह पार लावतात ओळी .

निराळ्या वेदनेच्या एकाच गावी
दिसता दिसतो आम्ही सहप्रवासी
कुठे दूर अंधारात हरवले गाव माझे
दिसे मी उगाचच तिथला निवासी

असे शब्द साधे येतात साथी
कविता त्यातुन वाहते प्रपाती .
उरी अंतरी घाव नाजूक खोल
वरी दिसते केवळ शांत ज्योती !

आम्ही नाही ऐसे कवी ज्यास म्हणती
जशी वेदना ती , तसे शब्द हाती.
मनाचेच सारे इथे मांडयाचे ..
न पूर्ती मिळे त्यातूनी .. काय त्याचे?

काठावरचे गुपित झेलता
अनु'मतीची महत्ता विशेष

वसंताचे मृगजळ खास
कटी बंधात उष्म निश्वास

नभी नाभी ताम्र गोल
चा'लते जातो तोल
आर्त कुंजन
आस पास

पर्ण विरहीत पुष्प तटी दाट
दिंगबर सुरेख मदन पाझरतो

.
.
.
.
.
.
.

स्वतःच्याच कवितेच्या विडंबनाचा विचार केला आणि कवितेतला(च) मदन अकस्मिक पाझरला. ;)

रोज किती पाणी प्यावे?

शरीराची गरज असेल एवढे
आणि आधुनिक विज्ञानाने सुविद्य
डॉक्टर सुचवतील तेवढे

रोज किती पाणी प्यावे?
अन्न पिकविण्यासाठी
शेतीसाठी
शिल्लक राहील एवढे

रोज किती पाणी प्यावे?
शेती आणि शरीरांची गरज
यांचे गणित नाही जुळली तर
इतर अपव्यय टाळून
लोकसंख्या नियंत्रणाचे महत्व
ईतर चार जणांना पटवून
शरीराची गरज भागेल तेवढे

आठवतो आज पुन्हा
माझा गाव माझी माती
सारं काही सोडले मी
वितभर पोटासाठी.

बरसून येती मेघ
भिजूनिया जावे चिंब
ओंजळीत पावसाचे
झेलूनिया घ्यावे थेंब

घेवूनिया हाती काठी
जात होतो पोरं पोरं
माळावरी चरावया
घेऊनिया गुरं ढोरं.

रानपाखरांच्या जैसे
रानिवणी हिंडण्यात
किती आठवू ते दिस
मौज होती जगण्यात.

मग सरले ते दिस
हरवले बालपण
शहरात पोटासाठी
सुरू झाली वणवण.

उलटले दिस मास
किती काळ गेला पुढं
तरी मना अजूनही
आहे गवाचीच ओढ.