शांतरस

ब्लॉग दुवा : http://www.apurvaoka.com/2017/03/poem-moon-sky-stars-memories-marathi.html

राऊळी या मनाच्या
वृत्तः भुजंगप्रयात

जसा चंद्र हा या महाली नभाच्या
तशी ती वसे राऊळी या मनाच्या

तिला काढिता घोर अंधार दाटे
स्मृती राहती या रुपे चांदण्यांच्या

ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली

मुळांनी जमिनिशी अबोला धरून पानाफुलांना अडचणीत आणू नये
त्या बिचाऱ्यांच्या वाऱ्याशी बहराच्या गप्पा रंगलेल्या असतात

आपले अधाशी कोंब घेऊन वाट फुटेल तिकडे फुटू नये
जुन्या खंबीर इमारतीही मग भेगाळून ढासळू लागतात

घनघोर तूफान येतं चालून तेव्हा आपली जागा सोडू नये
मुळांवर विसंबूनच तर फांद्या तूफानाशी लढू शकतात

जावं खोल खोल रूजून, मातीवर उघडं पडू नये
वर कोरड्या उफाड्यात खाली झुळझुळ झरे असतात

इमान राखावं जमिनीशी, आभाळाकडे व्यर्थ पाहू नये
उन्मळून वर आलेल्या सांगा, मुळांना काय अर्थ आहे?

- संदीप चांदणे

दार उघड बये दार उघड
तुझा गोंधळ मांडिला
दार उघड

नाशिबाचा फेरा कोणा चुकला
कर्माची फळं जीवाच्या पदरा
तुझ्या कृपाळु नजरेचा भुकेला

दार उघड बये दार उघड
तुझा गोंधळ मांडिला
दार उघड

पैशाचा भुकेला मनुष्य जाहला
नात्याच्या भुकेला शोष पडला
वेळेअभावि एकटा पडला

दार उघड बये दार उघड
तुझा गोंधळ मांडिला
दार उघड

तुझ्या दारी कोणी वेगळा नाही
चरणी तुझ्या जीव धन्यच होई
बये घे पदरी... हे करुणाई

पोचले कोणी तिथे स्पर्शून ते चंद्रास आले
उंबऱ्याने बांधलेले शेकडोंनी 'चंद्र' येथे ...
झुंजले काळासवे ते मृत्यूसही जिंकून गेले
'मी'पणाने जिंकलेले शेकडोंनी 'इंद्र' येथे ...

जोखडाचे हार आम्ही माळलेले मस्तकावर
कस्पटासम देह तरीही वाटते भीती जराशी
आरश्याची मृगजळेही पाडती मोहात जिवा
ना इथे पर्वा जगाची, झुंज माझी 'आतल्याशी'

माणसा रे माणसा, जाणून घे नियती स्वतःची
जात-धर्म, प्रांत-भाषा हीच परिमाणे जगाची
माणसाची जात कोणा ओळखू ना ये कधीही
मान टेकावी जिथे ती असे पोळी सुळाची

विशाल...

शांत गूढ रात्र उशाशी,
नील व्याप्त गगन छताशी,
नेत्र टिपत असे नक्षत्रे तेव्हा,
झुळूक देत असे त्रास जराशी !!

रातराणीचा स्वैर विहार,
सुगंध दरवळे मज श्वासाशी,
मोहक वारे बिलगून अंगी,
खळी पडत असे मज गालाशी !!

राहिले बरेच तसेच तिथेच,
येऊन थांबले बहू ओठांशी,
माझ्या मनातले अबोल गाणे,
थेट भिडत असे उंच नभाशी !!

रात्र जिवलग सखी जाहली,
दडून बसली माझ्या उराशी,
उजेड मारी सुरुंग प्रभाती, ------(सकाळचा प्रहार)
पण त्यासही मिळे ना ती तळाशी !! ---- ( ती म्हणजे रात्र , मनाच्या तळाशी)

['मनाचा एकांत' ही शृंखला इथे संपत आहे.
सगळ्या कवितांना मनापासून दाद देणाऱ्या,
त्यातल्या काहींचे विडंबन पाडणाऱ्या सर्व रसिकजनांचे दिल से आभार! :)]

पहाडातला जख्ख दद्दू
सरोवरात नाव सोडून
पलीकडे निघून गेला
तेव्हापासून,
नाव हलत नाही, डुलत नाही,
पण जराशीही कुजत नाही!
सरोवरात कुणाला येऊ देत नाही,
सरोवरातून कुणाला जाऊ देत नाही!
सरोवरभर तिचीच प्रतिबिंबे खोलवर....
भरल्या सरोवरातल्या रित्या नावेसाठी,
.
.
.
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी!

शिवकन्या

नाखु
Tue, 22/11/2016 - 15:26
नवीन कवीता कधी ? लोक खोळंबून राहिलेत तुम्ची नवकविता वाचायला. लवकर टाकणे नवकविता.

अखिल मिपा नवकवितांची हिवाळी भुईमूग लागवड व नवकाव्याची रब्बी पेरणी संघाची संयुक्त मागणी

--------------------------------------

(खुला सा :- नाखु(न) ;) अंकल आणी त्यांचे मंडळाचे विनंतीस मान देऊन , आंम्हाला त्यांनी टाकलेल्या (वरील) ताज्या खरडीवरून हे काव्य शीघ्र प्रसविले आहे! धीराने घ्यावे! )

लिहितो कविता तुमच्यासाठी
जमवून सारी सामग्री
शब्द, कल्पना, यमके सारी
करूनी त्यांची "ही" जंत्री!

तत्वा, तुझी किंमत बघ शून्य झालीय आता
जनता तुला टाकूनच धन्य झालीय आता

चोरी, लबाडी यांच्या वाटा गजबजल्यात सार्‍या
सत्याची तर वर्गवारी 'अन्य' झालीय आता

आपली झोळी भरत जावं अगदी मनोभावे
जावो बाकी खड्ड्यामधे आपण सुखी रहावे
कर्माची ही नवी व्याख्या मान्य झालीय आता

आदर बिदर लाड झाले, विचारणंही खूप
आपलं अडल्यास बोंबाबोंब बाकी चिडीचूप
वागण्याची ही तर्‍हाच 'सौजन्य' झालीय आता

कोण तो लाकूडतोड्या सांग त्याचे काय झाले
आज इतिहासातले आदर्शही ते चूक ठरले
माणसांची ती प्रजाती 'वन्य' झालीय आता

कोणी शब्दबंबाळ...कोणी गोष्टीवेल्हाळ ....
कोणी अर्थजंजाळ...कोणी नुसतेच पाल्हाळ....

व्यक्ती असतील वेगवेगळ्या पण वागणूक तीच.....
जगात काय तो एकटा शहाणा मीच !

एक आपला "स्व" मोठा , बाकी कस्पटासमान.....
आपण त्यांच्याबरोबर नाही हे इतरांचेच नुकसान !?

आपण काय म्हटले .....त्याने हाती काय लागले ?
का म्हणून सगळेचजण आपल्याशी असे वागले ?

जमत असेल तर एकदा तटस्थपणे करावा विचार.....
स्वत:ला थोडे बाजूला ठेवून विचार करावा सारासार..!

सगळेच काहीतरी म्हणतात म्हणजे त्यात काही तथ्य आहे
माणूस आहोत,माणुसकीने वागू...बाकी सगळे मिथ्य आहे