भावकविता

नेहमीच विचारजन्य, चिंतनजन्य साहित्यच का मिपा वर पोस्ट करावं म्हटलं...
आज वैताग आलाय, कंटाळा आलाय, अशात काही सुचतं का बघावं म्हटलं...
यमक जुळतं का बघावं म्हटलं...

तर ही घ्या एक ओढून ताणून जिलबी

सगळे जसे सोडतात तशी आपण एक सोडायचीच
आज काहीही झालं तरी एक जिलबी पाडायचीच

कुणी म्हटलंय भावना इस्त्रीमधेच शोभतात
आणि असल्या तरीही म्हटलं आज इस्त्री मोडायचीच

आठवणींना चाळवायचं, भविष्याला आळवायचं
कशीतरी मनावरची एक खपली काढायचीच

नकोस टाकू
कटाक्ष तिरपा
मोहकसा ग
पुन्हा पुन्हा -

नकोस करू
गर्व रुपाचा
ठुमकत मिरवत
पुन्हा पुन्हा -

घमेंड तुजला
रूपगर्विते
दाखवी आरसा
पुन्हा पुन्हा -

नित्य आवडे
आत्मस्तुती
मनास कशी
पुन्हा पुन्हा -

डोळे अमुचे
आहेत म्हणुनी
रुपडे बघतो
पुन्हा पुन्हा -

आम्ही नसतो
डोळेही नसते
विचार कर ग
पुन्हा पुन्हा .. !

काव्याची मूळ प्रेरणा ही

डीज्जे बिज्जे विषय चालू केले, तर त्यावर एक भजन कम गाणं सुचलंय. बघा कसं वाटतं. चाल तीच; चिपकाले फेविकॉलसे वाली. हसत घ्या. संदर्भ लागण्यासाठी मूळ ओळी कंसात दिल्या आहेत.

लयास गेले कधीच ते
रामराज्य ह्या भूमीवरचे
आता इथल्या रामातही
काही उरला नाही राम ..

रावण पैदा झाले इथे
सीताही जिकडे तिकडे
वानरसेना बहुत जाहली
म्हणती न कुणि राम राम ..

संकटात जरि असते सीता
मदतीला कुणि धावत नाही
आता इथल्या सीतेलाही
शोधत नाही कुठला राम ..

महिमा कलीयुगाचा ऐसा
मिळून राहती रावण राम
सीता रडते धाय मोकलुन
झाले सगळे नमक हराम ..
.

अलीकडे घरी जाताना तसे काही न्यायचे नसतेच......

तेव्हा
आराम खुर्चीसाठी पार्ले पुडा,
शिलाई मशीनसाठी बॉबीन,
पडक्या दातांसाठी चिंचाबोरे,
अन मांजरी साठी दूध,
इतकेच किडूकमिडूक....

पण ....
अलीकडे 'घरी' जातोच कुठे आपण?

ही पोर ( कविता) रूसली म्हणून खरडलेय काहीतरी ..

कुठूनी उतार नाही
कुठूनी चढाव नाही
रूसली ही पोर तिच्या
भावनांना वाव नाही

तोच तोच दिवस रोज
विसाव्याची बात नाही
गंधाळिल्या मोग-याची
पुन्हा तशी रात नाही

साचलेल्या पाण्याला या
कुठूनी प्रवाह नाही
रूसली ही पोर तिच्या
भावनांना वाव नाही

उन्हाने जो गेला पारा
आरशाला भाव नाही
आठवांची सांज होई
आसवांचा ठाव नाही

आज तुकाराम बीज. जगद्गुरु तुकाराम महाराजांच्या चरणी
विनम्र अभिवादन.
तुकाराम होणे

विठ्ठल होणे सोपे आहे
कठीण तुकाराम होणे
मंबाजीची काठी खाणे
त्याचे हात कुरवाळणे

कठीण दुष्काळ सोसणे
रोखे इंद्रायणी बुडविणे
गोदाम जनात लुटविणे
आपुले दिवाळे काढणे

कठीण भंडारी एकांत
सोयरे वनचरा होणे
अंगी वृक्षवल्ली हो‌ऊन
डो‌ई पाखरू बसणे

कठीण दैवासी हासणे
आ‌ई बाप गमावणे
पत्नी पुत्रा अग्नी देणे
विठो चरणी विसावणे

दोघांनाही पाउस आवडतो;
त्याला खिडकीतुन तिला गच्चितुन...

दोघांनाही थंडी आवडते;
त्याला दुलईतुन... तिला धुक्यातून....

मंद हलके गझलचे सुर...
त्याच्या खोलीतुन.... तिच्या गाडीतून...

पावसाळी संध्याकाळची गरम भजी...
त्याला स्वयंपाकघरातून... तिला टपरीतुन... ठेल्यातुन...

मॉल मधल shopping त्याच!
रोडसाइडवर प्रेम तिच....

5star च dinner? चल घेऊ दोघे आपण...
पाव भाजी, पाणी पूरी आणि फालूदा घेऊ या आपण?

तरीही....
तिच मोहक हसण...
आणि त्याच अजूनही... अह...
कायमच... घायाळ होण....

प्रेमाची दोघांचीच अशी भाषा असते...
झुकलेल्या पापण्यात ती हळुवार रुजते...
शब्दांशिवाय नकळत हृदयात उतरते...
दोघांच हितगुज दोघांना सांगते!

कधी ती कविता होते..
शब्दातून कागदावर उतरते...
कधी गुलजार.. कधी जगजीत.. कधी मेहँदी हसन बनते;
लता-आशाच्या गळयातुन... ए. आर. रेहेमानच्या संगीतातुन...
अशीच ती घरंगळते;
दोघांच हितगुज दोघांना सांगते...

प्रेमाची भाषा स्पर्शातुन फुलते;
तरीही तिला शब्दांचे ख़त-पाणी लागते...
मग ती रुजुन, बहरुन, उमलते....
दोघांचे हितगुज दोघांना सांगते!

एकटाच आहे, असतो आणि राहणार तो
त्याला त्याची ना सावली, ना प्रतिबिंब
ना कसला डाग, ना कुठला बट्टा
सदा एकटाच, पण शाश्वत, निर्मळ
.
जेव्हा कुठे कोणीही, काहीही नसते,
तिथे तो आपले हातपाय पसरतो..
मस्त राहतो..
.
तोच त्याला घेरुन राहतो
अन् तोच त्याच्यात भरुन राहतो
पण शांत शांत,
एकटा जरूर आहे पण एकाकी नाही
तोच त्याचा सोबती, तोच त्याचा सवंगडी
.
तिन्ही लोकात स्वैर संचार त्याचा
त्याला आमंत्रण नाही लागत
आगत स्वागत नाही लागत
तुम्हाला त्याची गरज असेल तेव्हा
तोच येतो तुमच्याकडे