भावकविता

माझी पोर
जीवाला घोर

बनून चोर
कच्चा दोर

कधी शांत थोर
कधी मोठा शोर

माझी पोर ती माझी पोर

बारीक चणअ
अंगात लै वणवण

नुसती भणभण
रोज तीच तीच गाणी चर्वण

पण
पण शेवटी माझीच हो.. माझीच ती पोर

जीवाला घोर
कधी जोरात मीठी

मनात आलं तर पप्पी
लहान होतो क्षणात नाही कोणाची भीती
तरी शिकवतो मधून मधून अती तेथे माती

सारखं सांगतो...
असलं तर सूत नाहीतर भूत
अन्वयात काय नाही!? 'पेशंस'
बाबात काय नाही!? उत्तर तेच... 'पेशंस!'

जर्जरी वार्धक्य माझे तू पहाटे गोंजरावे
जीर्ण काया, क्षीण माया, तू जरासे थोपटावे
लागुनी थंडी कहारी, खोकल्याची उबळ यावी
हे प्रिये तू मज जरासे मधुविलेपन चाटवावे
श्वास माझा लागलेला म्रुत्युची चाहूल भिववे
आर्जवी स्पर्शात तूही मज जरासे सावरावे
दे मला आधार मांडी, जीव माझा कोंडताहे
मी तुला जागे करावे परि स्वत: निसटून जावे.

वाटेवरी कुणाच्या
आहे अजून चाफा!
मंद परी जीवघेणा,
आहे तसा पसारा!

ऊन उठून येते रात्री,
घर गोळा होते नेत्री!
कुणी दिसते, कुणी विरते!
परी चाफ्यापाशी सारे,
हताश होऊन बसते!

मंद परी जीवघेणा
आहे तसा पसारा
वाटेवरी कुणाच्याही
असू नये गं चाफा!

-शिवकन्या

पेर्णा - http://www.misalpav.com/node/34674

गुर्जींची माफी मागून...आणि (माझ्याच) कानाच्या पाळ्यांना हात लावून...सादर आहे "बुवा" :)

गुर्जी अता मशीनगनी घेऊन मागे लागणार माझ्या :D

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

बुवा अता तु(म्हा)ला क्षुधाशमनार्थ बायकोचा अधार मिळायला लागतोय

एक दुलई ठेवलीये जपून थंडीच्या कपड्यांच्या बोळक्यात,
येते तिची आठवण मधनंच साऱ्या आठवणींच्या घोळक्यात.

त्या दुलईच्या मायेतंच मला झोप गवसली होती,
गाढ झोपेतून उठून लहानपणी मी तिला लाळही पुसली होती.

मऊशार उबदार मखमली तिचा स्पर्श,
तिने अगदी सहज टिपलय माझ्या वाढत्या वयाचं वर्ष!

माझ्यासवे ऐकल्यायेत तिने कितीतरी गोष्टी आणि,
कितीदातरी लपवलंय माझ्या डोळ्यातलं पाणी!

सकाळ झाली की गुंडाळून फेकून द्यायचो कोपऱ्यात,
आणि रात्री मात्र त्याच कोपऱ्यातून काढायचो तिला तोऱ्यात.

एक सांगू? ऐकशील?
ते कंगव्यातून सुटणारे केस
राहूदे तसेच, भुरभुरूदे
तेवढाच त्यांना विरंगुळा
...अन् मलाही!

वाराही कधी लाडात येतो
पदराशी सलगी करतो
तू तशीच राहा, मला सावरू दे
खेळू दे त्या दोघांना
...अन् मलाही!

मोकळी छान हसताना
इकडे तिकडे पाहताना
वेडी डूलं झुलत राहतात
झुलू दे त्यांना मजेत
...अन् मलाही!

गालावरच्या खळ्यांना
लाल ओठ नि चंद्रबिंदीला
न्याहाळत बसतो आरसा
पाहू दे ग निवांत त्याला
...अन् मलाही!

- संदीप चांदणे

नको जीव लाऊ,
नको वाट पाहू,
अता श्वास घेणे
नको वाटते..

कधी आस होती
तुझ्या कौतुकाची,
अता शब्दलेणे
नको वाटते..

कशी चूक झाली,
कुणी चूक केली,
पुन्हा जाब देणे
नको वाटते..

इच्छा निमाल्या.
मनी शांतताहे.
तिला छेद देणे
नको वाटते.

मला साद घाली
खुला पैलतीर,
इथे बंदी होणे
नको वाटते..

प्रेरना माननीय प्रेषक, कंजूस, यांची नैसर्गीकपणे मोकळी-चाकळी माफी मागून :) मिपाकरांच्या सेवेत सादर ...

‘बाजीराव-मस्तानी’ सिनेमा पाहताना
ही मुसमुसत होती, मस्तानी जगताना.
ठरवले ह्याच क्षणी सांगावे हिला मनोगत
सहज पूर्ण होईल जीवनाचे मनोरथ.

“मी पण आणू म्हणतो मस्तानी आपल्या आयुष्यात”
फक्त पुढचे काही क्षण गेले मौनात, मा‍झ्या जीवनात.
डोळे बरसू लागले तोफ गोळे आणि जिव्हा, तप्त लाव्हा
‘मुलुख मैदानी’च्या वर्षावात सर्व झाले स्वाहा.

बाळगा जरा मनाची, असलं काही बोलायला,
पोरीचे हात पिवळे करायचे, तर निघाले तोंड काळे करायला.
कोण आहे तुमची मस्तानी, आणा तर खरं समोर,
उपटते झिंज्या आणि करते कपड्यांच्या चिंध्या.

तू म्हणतेस कवितेतल, तुला काही कळत नाही
पण म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही

हलकी हसतेस नजरेतून, अदा जीव घेवून जाते
मतल्यासह एक सुंदर, गझल सहज होवून जाते
ही बेहोशी सखे, कुठल्या मैफीलीत मिळत नाही,
अन म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही..

मुक्तछंदात बोलताना, गुंफून घेतेस सहज आर्या ,
तुझ्या मात्रा मोजताना, गाते अभंग माझी चर्या,
काय लघु, काय गुरु, हिशोब काही जुळत नाही,
पण म्हणून काही तुझ, कविता होण टळत नाही..