आयुष्यात प्रत्येकाने कधी ना कधी कोणावर प्रेम केलेलं असते. भले यशस्वी होवो अथवा न होवो त्यासाठी आपल्या हृदयात एक कायम हळवा कोपरा राखीव असतो. तुमचं प्रेम यशस्वी असलं तर क्या बात असते, नाहीतर ती कायम कुरवाळत ठेवावी अशी हवीहवीशी जखम असते. प्रेमाला जसं जातपात, भाषा, धर्म यांचं बंधन नसते तसंच चित्रपटाचं सुद्धा असतं. एखादा चित्रपट समजण्यासाठी शब्द महत्वाचे नसतात तर महत्वाच्या असतात त्यात व्यक्त केलेल्या भावना, त्या जर तुम्हांला आपल्याशा वाटल्या तो चित्रपट सुद्धा आपला वाटतो.
खरं सांगा तुम्हाला वाटतं की नाही
कुणीतरी आपल्यावर बेहद्द प्रेम करावं
तसे आयुष्यात भेटतात हजारो लोक
त्यात आपणही कुणाचं विश्व म्हणून जगावं
कुणाच्या नुसत्या कल्पनेने गुदगुल्या होतात का
कुणाच्या तरी आठवणी तुम्हालाही छळतात का
नसेल जाणवलं अगदीच तुम्हाला काहीही जरी
भरलेल्या डोळ्यातल्या भावना तरी कळतात का
कुणीतरी असेलच की तुमच्यासाठीही झुरणारं
तुमचे दुर्गुण माहित असूनही भरभरुन प्रेम करणारं
अशी आपली व्यक्ती मिळायला लागतं अपार भाग्य . . .
तुमच्यावर जो प्रेम करतो तोच तुमच्यासाठी योग्य !
(ज्यांना ही कविता टोचायला, सॉरी, पोचायला हवी त्यांना नक्की पोचेल अशी खात्री आहे. इतरांनी मात्र ती विशुद्ध साहित्यिक दृष्टीने वाचावी ही नंब्र इनंती!)
बिज्जी लेखिकेला
असे घाई भारी
मिटिंगा लई
सुप्रभाती, दुपारी
बिज्जी लेखिका ती
भुसनळी पेटलेली
कुणी त्रास देता
ठासते आग 'खाली'
स्वयंपाकही तो
पाचवीं पूजलेला
शिव्या मोजिते
पाहता ती घड्याळा
तिची नाटिका जी
प्रेक्षकां झालि प्यारी
सदोदीत टाळ्या
फुल्ल तिकिटांचि बारी
प्रयोगास येती
मोठमोठे असामी
पाहता लेखिकेला
'मुग्ध' होती प्रणामी
घोळ झाला घोळ सखे गं घोळ झाला घोळ
तुला आठवता कागदावरी उतरून आली ओळ
सखे गं घोळ झाला घोळ
घोळ झाला घोळ सखे गं घोळ झाला घोळ
स्पर्शता तुला विसरून गेलो करायची अंघोळ
सखे गं घोळ झाला घोळ
घोळ झाला घोळ सखे गं घोळ झाला घोळ
तुझ्या सयीने हृदयाच्या छिद्राचे झाले बोळ
सखे गं घोळ झाला घोळ
घोळ झाला घोळ सखे गं घोळ झाला घोळ
तुझ्या अदा टोमणे बहाणे मिसळून झाला कोळ
सखे गं घोळ झाला घोळ
घोळ झाला घोळ सखे गं घोळ झाला घोळ
झोप नाही रात्रीला सोबत घुबड नि वटवाघोळ
सखे गं घोळ झाला घोळ
हिच ती जीवघेणी ठणकणारी गळवे
ज्यावर तू हळूवार पणे मलम लावलेस!!
थोडीशी हिंमत असती तर
ही गळवे सुईने फोडून
आतला पस काढून
स्वच्छ पुसून टाकले असते...
ना हा ठणका राहीलां असता...
ना कूठे गेल्यावर हळूवार पणे
कमीत कमी दुखेल असे पहात
बसावे लागले असते....
ना त्याच्यावर माशा भिरभिरत राहिल्या असत्या....
पहा ना,
माझ्या ठणकणार्‍या गळवांना
फोडून टाकण्याची शक्ती घटकाभर दिली,
तर विधात्याचे काय जाते?
पैजारबुवा,
हेच ते जीवघेणे हळवे तळवे
ज्यावर तू तुझे काळीज काढून ठेवलेस!!
शक्य वा हिंमत असती तर
हे तळवे बाजूला काढून
फोटोत घडी घालून
पुरून टाकले असते...
ना ही असोशी असली असती...
ना अंधारात डोळे खुपसून
न उजळणार्या पूर्वेकडे
पहात राहिले असते....
ना रक्तातून तुझे भिरभिरणे ऐकत राहिले असते....
नाहीतर,
माझ्या दोन्ही तळव्यांना
पंख व्हायची शक्ती घटकाभर देता,
तर विधात्याचे काय जाते?
-शिवकन्या
नवरा बायकोचं भांडण
असं काहीच नसतं
तो म्हणतो पूर्व, ती म्हणते पश्चिम
बस एवढंच म्हणणं असतं
बघितलं तर ती ही एक गंमत असते
हाताबाहेर जाईल
एवढं ताणायचं नसतं
दोन चार दिवसांच्या अबोल्यानंतर
आपोआपच नरम व्हायचं असतं
वीजांच्या कड्कडाटानंतर पावसानं
धरणीला भिजवायचं असतं
तिनं हळूच
कुशीत शिरायचं असतं
त्यानं हळूवार
कुरवळायचं असतं
मायेच्या ओलाव्यात
नवीन जग फुलवायचं असतं
एक घड्याळ दाराआडून बघते आहे बाहेर
किती बाहेर ?
स्वतःच्या बाहेर, शतकानुशतकांच्या पार...
जिथे आहे एक लंबकाचे घड्याळ...
आणि एक वाळूचे घड्याळ...
एक आंटी दाराआडून बघते आहे बाहेर
किती बाहेर?
फोटोरुमच्या बाहेर, एडिटिंग्च्या टेब्लावर
जिथे एक मुलगा बसला आहे एडिटिंग करत....
करत असेल का तो खरेच एडिटिंग ?
की पहात असेल तो
हिडन कॅमेराचे लाईव्ह फीड, लपवलेल्या टॅबमागे?
आंटी दाराआडून बाहेर येऊ शकत नाही...
मग ती त्यालाच बोलावते फोटो रुम मध्ये,
ते डोळे डोळ्यात भरुन घेऊन
मुलगा खाडकन जागा होतो ....
भान हरवलेली आंटी
निसरड्या रस्त्यावरुन घसरत रहाते एकेक पाऊल...
घसरतच राहते....
-"जिंदा दिल"(चा एक फॅन )
- वैजू वहिनी माहीत नसलेल्यांनी पोगो पहा =))))
एक मुलगी दाराआडून बघते आहे बाहेर
किती बाहेर?
स्वत:च्या बाहेर, समुद्राच्या पार
जिथे एक मुलगा बसला आहे स्तब्ध....
करत असेल का तो ही तिचा विचार?
जात असेल का तो ही
स्वत:च्या बाहेर, समुद्राच्या पलीकडे?
मुलगी दाराआडून बाहेर येऊ शकत नाही...
मग ती तिचे संपूर्ण डोळे पाठवते,
ते डोळे डोळ्यात घेऊन
मुलगा शांतपणे जागा राहतो....
डोळे हरवलेली मुलगी
घर नसलेल्या दाराआडून बघत राहते...
बघतच राहते....
-शिवकन्या
