'काळोखाच्या वाटांमध्ये अंधार माझ्या सोबतीला,
पावसाळ्याच्या चिंब रात्रीमध्ये तुझ्या आठवणी माझ्या सोबतीला,
गेलेले क्षण साक्ष देतात आपल्या प्रितीची, त्या सोबत जागवलेल्या
दिर्घ रात्रीची, अबोला तुझा छळतो गं मला क्षणाक्षणाला, असा
कसा गं गुंतलो मी तुझ्यात झुगारुन सर्व बंधनांना, आज पाहिलं
डोळ्यात तुझ्या जुन्या जखमा ओल्या होतांना.....!
पावसाळी पिकनिक
हिरवाईच फ्याड
धबधबे, डोंगर
चिकन,भुजिंग ,
पोरींची परमिशन असेल तर दारू
पोरी भिजलेल्या जाकीटातल्या
खेड्यातली उघडीनागडी पोर
त्याशिवाय कारुण्याचा टच नाही
आमच्या फिलिंग आवसमला...
वरती अवसान न्याचरल सुखाच
अपलोडिंग .....
ट्याग कर रे मला ...
सत्राच लाईक अजून.....
शी ...पुढच्या वेळी मोठा धबधबा शोधू.....
(१)
वस्त्रांत देह स्त्रीचा
पुरुषांनी गुंडाळला.
भोगदासी झाली स्त्री
त्या क्षणापासूनच.
(२)
पद्मिनीने म्हणे
चितेत उडी घेतली.
आगीत वासनेच्या
नाही ती जाळली.
(३)
देह वासनेचा
अग्नीत हा जाळला
उरले फक्त आता
अमर प्रेम तराणे.
आठवतेय का?
पावसातली पहिली भेट
धुक्याची दुलई पांघरूण
लपुन बसलेली वाट
आणि तोल जाता जाता
तू हाती घेतलेला हात
ओल्या गवताळ मातीचा
थंड हुळहुळता स्पर्श
आणि भिजल्या पापण्यात
तुझ्या श्वासांची ऊब
मला उगीच असलेली
घरी जायची घाई
आणि तुझ्या आर्जवात
शहारलेली जाईजुई
डोळ्यांनीच दिलेघेतलेले
कितीतरी मुके निरोप
आणि परतीच्या वाटेवर
हरवलेली दोन मनं
आठवतेय ना?
पावसातली पहिली भेट
समीकरणाच्या एका बाजूला
कधी कधी दुसरी बाजूच सापडत नाही
ते असंच लटकत राहतं मग तिज्यायला
म्हणजे कसं ना,
की (a+b)^2 ला पत्ताच नसतो
(a^2 + 2ab + b^2) चा
आणि याचा त्याला पत्ता नसतो
कुणीतरी सांगतं मग
की बाबा (a+b)^2= (ab)^2
किंवा असच काहितरी
आणि 'यालाच जीवन म्हणायचं' वगैरे
मग सुरू होते एक फरफट...
कधीमधी त्याला जाणवतंही
की काहीतरी चुकतंय
पण हाकत राहतो तो गाडी
कारण,
त्याला नीटसं समजत नसतं
समीकरणच चुकतंय की आपण
कधी भास होत राहतात त्याला
समीकरण सुटल्याचे
तर कधी स्वीकारली जाते
न जाने क्या है वहाँ
जो सुरज रोज
सुबह उठकर बिना थके
दिन के चारो पहर की
सारी सीढीया चढ के
ऊपर चला जाता है
---
फिर कुछ देर
दुनिया की जानिब
घूरता रहता है
मानो कोई जंग जित ली हो
---
कभी कभी लगता है
अपने परछाई को हराने का
जूनून सवार है उसपे
---
ओ सुरज, तुम बडे कब होगे?
|-मिसळलेला काव्यप्रेमी-|
(२७/०६/२०१६)
जानिब = दिशा
----------------------------------------------------------------------
(अनुवाद)
असूर संहारा नंतर थकून बैसले त्रिपुरारी। निढळावरचा घर्मबिंदू एक टपकला भूमिवरी॥
त्या बिंदूतुन प्रगटली एक कन्या सुंदरी। कोण असशी गे मुली तू सुख देती हासरी॥
मी तर असे आपुलीच तनुजा बोले नमस्कारुनी। घर्मबिंदूमधुन आपुल्या जन्म माझा पावनी॥
दोन पुत्र असती आमुचे पण एक उणीव होती उरी। तुझ्या जन्माने सुरसे आज तीही झाली पुरी॥
आपुलीच गे पुत्री अपर्णे येई तू स्वीकार करी। येई गे मुली बैस अंकी हसून बोले शर्वरी॥
दोन बंधू एक भगिनी मोदे खेळती अंगणी। सुखी गृहस्थी पाहून डोलती उमा आणि मदनारी॥
त्या पक्ष्याची वाट पहात आहे.....
बसेन ते झाड माझे,
शिटेन ती फांदी माझी,
असले त्याचे आक्रमण नाही!
घरटोघरटी माझी पिले
माझ्याच पिढ्या, माझेच वंश
असली माणुसकी त्याची नाही!
मैत्री कधी कुणाशी केली नाही,
पण बुडत्या मुंगीसाठी
पान टाकायचे विसरला नाही!
चमचमणारी छाती फुगवणे नाही,कि
तोऱ्याने मान फिरवणे नाही!
पंखांचे मिटणे केवळ सुंदर
जणू मौनाचे शिल्प पुरातन!
पाय कधी दिसू नयेत
इतके त्याचे असणे प्रगाढ,
युगायुगांची पौर्णिमा उजळावी
इतके त्याचे पंख सतेज!
तो नुसता हंसायचा, फारफार तर खुणा करायचा
तसा कधीचाच येऊन बसला होता,माझ्या साठीनंतर
पण, त्याला घाई नव्हती ,कसली मायाही नव्हती
लहानपणी,तरुणपणीही, कधी दिसला होता
पण तेंव्हा मधेच लुप्त झाला होता
बासष्ठीला हॉस्पिटलातही उशाशीच होता, स्तब्ध पहात होता
मी विचारलं तर ,अजून वेळ आहे म्हणून खुणावत होता
पंचाहत्तरी करायची का बाबा, मुलगा विचारत होता
हा मागे मिष्किलपणे डोळे मिचकावत होता
ऐंशीनंतर जरा धुरकट दिसू लागले होते
तरी हा स्वच्छ दिसत होता
कालांतराने ही गेली तेंव्हा दोन दिवस गायब होता
आमचे एक मिपाकर परममित्र आणी त्यांच्या हिरवीनीला समर्पित! :)
______________________________________________
अरे हटाव बाजू, हिमालया
आन फेअर ॲन्ड लवलीच्या
कापूसभरल्या भावल्यांना
तूच माझी खरी हिरवीन ग!
एकच बावनकशी ब्युटी ग!
झालो तर्राट आन लैच्च सैराट
खुळा झालोय, सकाळ संध्याकाळ
लोकं बघणार कायबाय बोलणार,
तरीबी, तुझच ध्यान काढीत बसणार ग!
आता ही येवढीच माझी ड्युटी ग!
