नमस्कार , माझं मिपावरील हे पहिलच लिखान आहे. आज पर्यंत फक्त एक मुकवाचक होतो. तर प्रथम थोडं कवितेबद्दल सांगतो. खरतर माझी ही चौथी कविता आहे. पहिल्या तीन कविता लिहलेले कागद हरवल्या नंतर मी एका वहीत कविता लिहायला सुरवात केली. काही दिवसाने ही वहीदेखील हरवली. पण मागच्या दोन महीण्याखाली जुनी पुस्तके चाळताना त्या गठ्ठ्या मधे ही वही सापडली. आणि खजिना सापडल्यासारखा आनंद झाला. आणि त्या कविता पोस्ट करू करू म्हणत आज मुहुर्त आला.
['मनाचा एकांत' ही शृंखला इथे संपत आहे.
सगळ्या कवितांना मनापासून दाद देणाऱ्या,
त्यातल्या काहींचे विडंबन पाडणाऱ्या सर्व रसिकजनांचे दिल से आभार! :)]
पहाडातला जख्ख दद्दू
सरोवरात नाव सोडून
पलीकडे निघून गेला
तेव्हापासून,
नाव हलत नाही, डुलत नाही,
पण जराशीही कुजत नाही!
सरोवरात कुणाला येऊ देत नाही,
सरोवरातून कुणाला जाऊ देत नाही!
सरोवरभर तिचीच प्रतिबिंबे खोलवर....
भरल्या सरोवरातल्या रित्या नावेसाठी,
.
.
.
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी!
शिवकन्या
ते गाव मला माहित नाही, म्हणून बरं आहे.
तिथल्या सावल्या, चांदणे, उन्ह .. सारं काही माझ्याकडे सहज येतं.
कुठल्याही प्रकारच्या नात्याचा अडसर लागत नाही त्यात!
मी ही त्याच्याच सारखा 'सहज' ..,
म्हणून त्याला सहजपणे सामावून घेतो माझ्यात.
एकदा त्या गावाने मला विचारले, "अरे मुला.. , येत का नाहिस इकडे आत.. वेस ऒलांडून!? "
मी म्हटले, "नको रे , कशाला उगाच गावकरी होऊ मी? त्यापेक्षा हेच चांगलं आहे."
गाव म्हणते, " जे तुझ्याकडे न मागता सहज येतय, त्याच्याकडे तू नाही येणारं.. सहज... एकदातरी? "
!! जीवना.. !!
जीवना....तू फार मज छळले,
कधी निवांत जगलो नाही
तू फुलात दिलेस काटे,
मी तरी ही रडलो नाही !!
कस लावून मी जीवाचा,
दर पाऊल टाकत गेलो,
तू क्षणात न्हेले मागे,
मी तरी ही दमलो नाही !!
कधी दिलेस ऋतू तू हिरवे,
मग माझी बहरली पाने,
कधी दिलेस वादळ वारे,
मी तरी ही पडलो नाही !!
तू अमृत देऊन जन्माचा,
मज फार लावली आशा,
मग दिलेस शाप मरणाचा,
पण मी तरीही घाबरलो नाही
जीवना....तू फार मज छळले,
कधी निवांत जगलो नाही !!
रोजचा पेपर
कुठले कुठले लेख
पुस्तकं
मॅगझीनस्
ईंटरनेटवरचं मटेरीअल
सग्गळं आपल्याला झेपणा-या परीघात
.
.
.
काढ टिपणं
मार स्टॅटस् तोंडावर
फेसबुक वर नोटस्
व्हाॅटस् अप वर पोस्टस्
लिहीता येतंय, लिहीता येतंय
लाव धडाका
.
.
मिळेल त्यावर टीका
सेफ टार्गेटस् शोधायची
कॅबीनेट मिनिस्टर्स वगैरे
नगरसेवक डेंजर, येऊन मारू शकतो
किंवा हवेत बाण सोडायचे
समाज-बिमाज, शिक्षण व्यवस्था, पोलिस वगैरे
गेला बाजार जुने दिवस, बालभारती, संस्कृती
अगदीच काही नाही सुचलं तर
अशी एक फक्त कल्पना असावी.
सोनेरी त्या क्षणाला एकांताची साथ असावी...!
गुलमोहराचा बहर,
आणि तिथेच आपली भेट असावी...!
जसे एखाद्या पाखराची,
गोड ड्रीम डेट असावी...!
तू मात्र,,,
आवडत्या आकाशी रंगाच्या,
पोशाखात असावी...!
आकाशालाही हेवा वाटावा,
इतकी तू सुंदर दिसावी...!
निरोप घेतांना डोळ्यांमध्ये,
अश्रूची एक झलक असावी...!
डोळ्यामधले भाव जाणूनी,
नाजुकशी ती मिठी असावी...!
जीव ओतला तुझिया पायी,
आशा तुझीही हीच असावी...!
एकमेकांची साथ अशी ही,
आता माझी कोणाला तमा होतच नाही
प्रियजन म्हणून मी "त्यांना"...केली थोडीशी घाई,
मी जगलो ज्यांच्यासाठी ते दूरवर निघून गेले,
आता खांद्यांवर घेउनी ओझे, घरट्यात एकटा राही !!
इमारतीच्या माडीमध्ये कधी तरी दरवळतो ही गंध ,
तिथल्या भिंती ही साक्षी, मी कैसा होतो बेधुंद,
पण जसे पावसात गज गंजावे तश्या गांजल्या सऱ्या नाती,
पडक्या इमारतीला आता परत दुरुस्ती होणे नाही !!
बोलतांना जरा जपून बोलावं शब्द ही अर्थ बदलतात
चालतांना जरा जपून चालावं कधी रस्ते ही घात करतात
झुकतंना जरा जपून झुकावं कधी आपलेच खंजिर खुपसतात
ओळखतांना जरा जपून ओळखावं कधी मानसे आपला रंग बदलतात
पाऊल टाकतांना जरा जपून टाकावं कधी फुले ही काटे बनतात
मागतांना जरा जपून मागाव कधी आपलेच भाव खातात
नात जोडतांना जरा जपून जोडावं कधी नकळत धागे तुटून जातात...!
पायाला लागली ठोकर तिथे बांधायचे घर
जिथे काहिच नाही तिथे आभाळ आहेच वर
जिवनाचे पुस्तक लिहिले मी स्वत:च्या चेहर्यावर
वाचता आले तर विश्वास ठेव वेदनांच्या त्या शब्दांवर
तूला कधीच ह्या मनाचा मजकूर समजला नाही
मी बंद लिफाफा आहे जो कुणी उघडलाच नाही
मी समजवण्याचा प्रयत्न केला पण तो कुणाला समजलाच नाही
मन माझे कुणाला कळलेच नाही, तळ हातावर पोट घेऊन
कष्टकरी बनवत फिरत होते, इवल्याशा पोटाची भुक
भागावी म्हणूनच तर रक्त जाळत होते...!
प्रारब्ध
मुक्त आम्ही मृगद्वय
विहरत होतो रानावनात
कांचन वल्कले भरली
सीतेच्या मनात
टाकुनी मंत्र मरीच
शिरला सख्याच्या तनात
मोहवुनी रामास
केला त्याने घात
रामाच्या हाती
पारध सख्याचे झाले
आठवणीच्या ज्वाळेत
मी मात्र सती गेले
राजेंद्र देवी
