२५ जून १९८३
लॉर्ड्स, लंडन

लॉर्ड्सच्या ऐतिहासिक मैदानातच पहिल्या दोन वर्ल्डकपप्रमाणे तिसर्‍या वर्ल्डकपचीही फायनल रंगणार होती. कोणाच्याही ध्यानीमनी नसताना फायनलमध्ये येऊन धडकलेल्या भारतीय संघाचा सामना होता तो क्लाईव्ह लॉईडच्या वेस्ट इंडीजशी. पहिल्या दोन वर्ल्डकपप्रमाणेच तिसरा वर्ल्डकप जिंकून हॅटट्रीक करण्याचा लॉईडचा निर्धार होता. त्यातच भारत फायनलला आल्यावर तर फायनलची मॅच ही केवळ एक औपचारिकता आहे आणि वेस्ट इंडीजने वर्ल्डकप जिंकल्यातच जमा आहे असं जवळपास प्रत्येकाचं मत होतं!

"अरे मोहित, जरा सांभाळून. फाडतो का आता तो नकाशा ?" "तू गप रहा रे तेज्या. आज काहीही करुन फायनल करुन टाकू कुठ जायचं ते....हा.. हे बघ" नकाशात छत्तीसगड राज्यातील कुठल्या तरी गावावर मोहितने अखेरीस शिक्कामोर्बत केले.

मी , मोहित आणि गजानन आम्ही तिघे लंगोटीयार. दरवेळेसच्या सुट्टीत एखादा अनोळखी गाव फिरुन येणे हा आमचा छंद. नेहमीचीच जगप्रसिदध ठिकाण पाहिण्यापेक्ष्ा वेगळं काहीतरी करावं म्हणून हा खटाटोप.

प्रेरणा

नक्की कौलारु का छप्पर हे सांगता यायचा नाही. पण सुर्य मात्र पिल्यासारखा तिरपा उगवायचा. अडगळीला एक ठोंबा होता. त्याच्यावर ब्याटरी मारायचा. मग म्हादू उठायचा. अडगळीचा ठोंबा उचलून आईला द्यायचा. मग त्याची आई "लवकर उठलास की रे ठोंब्या" असं म्हणायची.

घराच्या शेजारीच एक मोठा गोठा होता. तिथल्या म्हशीसारखी म्हैस कोणी बघितली नसावी. ती ओट्यावर येऊन पो टाकायची. त्या पो सारखा पो कोणी बघितला नसावा.

माझ्या घरात कौलारू छपरातून एक तिरीप यायची. जमिनीवर निट वर्तुळ काढणारी. आणि तिच्यात असंख्य रंगीबेरंगी पऱ्या रहायाच्या. घराला माळा होता. त्यावर जुनी पुस्तकं , नारळ , भांडी, ट्रंका असं काहिही शोधताना खजिन्याचा मालक असल्या सारखं वाटायचं . लपाछपी च्या खेळात सतत जिंकवण्या साठी असंख्य जागा अपोआप तयार व्हायच्या . फटाक्यांची पिशवी अडकवायला फक्त ताई चाच हात पोचेल असा मोठा खिळा होता . चौकात आंधळी कोशिंबीर कितीही मुलं खेळू शकतील एवढी जागा होती. पडवी वरच्या सोप्या सारखा सुबक सोपा मी कुठेही बघितला नाही आणि पडवी वरच्या रांगोळी सारखी रांगोळी कधीही कुठेच सजली नाही .

वर्ल्डकप क्लासिक्स - १९८३ - सेमीफायनल - भारत विरुद्ध इंग्लंड

२२ जून १९८३
ओल्ड ट्रॅफर्ड, मँचेस्टर