जादूचं घर

माझ्या घरात कौलारू छपरातून एक तिरीप यायची. जमिनीवर निट वर्तुळ काढणारी. आणि तिच्यात असंख्य रंगीबेरंगी पऱ्या रहायाच्या. घराला माळा होता. त्यावर जुनी पुस्तकं , नारळ , भांडी, ट्रंका असं काहिही शोधताना खजिन्याचा मालक असल्या सारखं वाटायचं . लपाछपी च्या खेळात सतत जिंकवण्या साठी असंख्य जागा अपोआप तयार व्हायच्या . फटाक्यांची पिशवी अडकवायला फक्त ताई चाच हात पोचेल असा मोठा खिळा होता . चौकात आंधळी कोशिंबीर कितीही मुलं खेळू शकतील एवढी जागा होती. पडवी वरच्या सोप्या सारखा सुबक सोपा मी कुठेही बघितला नाही आणि पडवी वरच्या रांगोळी सारखी रांगोळी कधीही कुठेच सजली नाही . घरात खूप कोनाडे होते. त्यातले बहुतेक सगळेच गूढ दिसायचे . काहीतरी लपवून ठेवल्यासारखे . फुलं , उदबत्ती आणि चुलीतल्या जाळ णा चा एकत्र गूढ वास यायचा . पावसात कौलांवर मैफिल वाजायची . पाऊस इतर सर्वां सारखाच आपुलकीने घरात हि यायचा . त्या घरात काहीतरी जादू होती . जादूचं ते घर एवढ्या सहज कसं काय पडलं काय माहित .

पण त्या बरोबर जगातली सर्वात सुंदर पडवी , सर्वात मायाळू भिंत , विचित्र गुढ कोनाडे , ओल्या मातीचा वर्ष भर येणारा वास, पऱ्यांची तिरीप, खजिना , सगळंच गेलं . आता पऱ्या चं घर फक्त स्वप्नात . आणि सारवलेल्या मातीचा आणि ओल्या भिंतीचा वास… आठवणीत . फक्त