'राहून गेलेलं काही...'
'वेडीच्च आहेस तू
कशाला केलंस बरं
माझ्यासारख्या सडाफटिंगाशी लग्न?
आणि तू हसून म्हणावं
तुम्ही हुशार आहात ना, म्हणून.
हे तुझं वेडेपण समजून घेणं राहूनच गेलं
किनार्‍यावरल्या रेतीत
तुझा हात हातात घेऊन
पहिल्यांदाच चाललो होतो
असे हरवलो होतो की
कळलंच नव्हतं कधी
तुझ्या पायातलं जोडवं पळवलं होतं लाटांनी
ते परत आणण्याच्या बहाण्यानं
पुन्हा फिरलो होतो दोघं
तसं परत एकदातरी फिरायचं राहूनच गेलं
ती संध्याकाळ मंतरलेली…।
या लेखावरून जाग्या झालेल्या आठवणी लिहित आहे.
१) "मालवून टाक दीप" हे गाणे तसे लहानपणापासून कधीमधी ऐकायला येत असे. परंतु त्याचा खोल अर्थ केंव्हा कळला ते असे.
प्रिय वपु,
लौकीकार्थाने तुला या नश्वर दुनियेतुन जाऊन 14 वर्ष झाली. मला खात्री आहे की तू आता जिथे असशील तिथे सुद्धा 'रंग मनाचे' लावून माणूस शोधत असशील. तुला सवयच होती म्हणा ती. वयाच्या कितव्या वर्षापासून तू दोस्त बनलास ते काही आठवत नाही, पण त्यामुळे कळत्या वयात जे काही कळल ते भन्नाटच होत.
ती आणि ही,
दोघीही एकाच वयाच्या...जवळपास.
तेच नेहमीचं पाहून न पाहणं,
नजरेला नजर देऊनही अनोळखीपण जपणं.
तिची नेहमीची लगबग,
ही निवांत बसलेली.
आजचा दिवस?
जरा वेगळा,
ती नेहमीपेक्षा थोडी टापटीप,
हीच्या नजरेतून ते सुटलं नाहीच!!
पुन्हा तेच नेहमीचं पाहून न पाहणं,
नजरेला नजर देऊनही अनोळखीपण जपणं.
ती आज थोडी जास्त लगबगीत
ही मात्र नेहमीसारखीच निवांत, ढिम्म बसलेली.
ती पुढे गेलेली मागे आली,
कनवटीची दहाची नोट काढून हिच्या थाळीत टाकली...
काही माणसं निसर्ग नियमानुसार जन्माला येतात, मात्र ती का जन्माला येतात किंवा जन्माला येणे हा काही त्यांचा गुन्हा असतो काय ? भविष्य काळात जे जीवन त्यांना जगावे लागणार आहे, त्याला ते कितपत जबाबदार असतात ? असा प्रश्न मानवी मनाला अनेक वेळा पडतो. कधीकाळी एका इनामदाराच्या संपन्न कुटुंबात जन्मलेल्या पांडुरंगास मात्र आमच्या मामाच्या घरात जन्मभर मानवी पाण्याचा पंप अर्थात पाणक्या बनून रहावे लागले.
वाटतं असं... की
तुझ्या हातात मोगरा भरभरून ठेवावा..
आणि सुगंधाशी सुगंधाला स्पर्धा करू द्यावी..
नक्की मला वेडं करणारा त्यातला कोणता आहे? ते शोधण्यासाठी!
वाटतं असं... की
पावसाने शांत झालेल्या मऊशार हिरवळीत तुझ्यासवे एकरूप व्हावं..
खऱ्या मीलनाचा मृद्गंध
कळण्यासाठी!
वाटतं असं... की
तुझ्या हातांशी एकरूप झालेली मेहेंदी , मी नेहमी आठवावी..
हव्यास आणि सहजतेची ओढ यातला फरक..
मला समजण्यासाठी.
तसा हट्ट नाहिये माझा
अगदी तश्याच राहिल्या तरी चालतील
मरीन ड्राइव च्या आठवणी, तुझी झालेली पाठवणी
माळलेल्या मोगर्‍याचा सुगंध, पहिल्या पावसाचा मृद्गंध
सोबतीने काढलेली कुडकुड़ती रात्र,
नकळत एकमेकात विरघळलेले अनिमिष नेत्र
अगदी अबोल शब्दांची पेरणी पण तशीच राहु दे
तसा हट्टच नाहिये माझा
फक्त
बघ जमलच तर कर मौनांची भाषांतरे
#जिप्सी
#gypsykavita.blogspot.in
मज व्यथेची हाव कुठे,
कुंपणाची धाव कुठे
दुःख ही जरासे पचले नाही,
वेदनेला वाव कुठे
जिंकला समर जरी तो,
तरी सुखाची हाव कुठे
झाली माणसे परागंदा,
राहिले मज गाव कुठे
रेखले होते तुझे नाव ज्याच्यात,
हरवले ते डायरीचे पान कुठे
#जिप्सी
आज पार्किंगमधून माझी मोटरसायकल काढायला गेलो, आणि तिथे मला माझी गाडी, एका बाजूची गाडी आणि दुसऱ्या बाजूचा खांब या सगळ्याचा आधार घेऊन कोळ्याने विणलेलं बरंच मोठं जाळं दिसलं. सकाळच्या उन्हात त्या जाळ्याच्या रेषा छान चमकत होत्या. फोटो काढावा असंच दृश्य होतं. पण मी घाईत होतो.
एका बाजूला हाताने जाळे साफ करत मी गाडीपर्यंत पोचून गाडीवर बसलो. आणखी हात फिरवून थोडं चेहऱ्यावर आलेलं जाळं काढलं. गाडी काढताना उरलंसुरलं जाळं संपलं. मला थोडं वाईट वाटलं.
आई मला लहानपणी मांडीवर घेऊन थापटायची. मी तिचा पदर अंगभर पांघरून घ्यायचो. तिच्या पदरात जगातील मी फारच सुरक्षित व्यक्ती आहे, असे मला वाटायचे. ती मला प्रेमाने विचारीत असे, 'तू मोठेपणी कोण होणार ?' माझे मात्र उत्तर ठरलेलं, 'सुतारमामा!' मग मात्र तिचा माझ्या तोंडावर, नाकावर थोपटण्याचा वेग वाढायचा. "जळलं मेलं तुझं लक्षण! परत अस कुणाला सांगू नकोस," असं ती म्हणायची.
