तुम्हा सर्वांच्या आग्रहाखातर मी उरलेली संपूर्ण कथा या भागात टाकते आहे.

गूढ भाग १: http://www.misalpav.com/node/40024

गूढ भाग २: http://www.misalpav.com/node/40034

गूढ भाग ३: http://www.misalpav.com/node/40049

गूढ भाग ४: http://www.misalpav.com/node/40056

भाग ५

डिस्क्लेमर :

१. खालील लेखातील मते ही माझ्या हिंदी सिमातील तुटपुंज्या ज्ञावर आधारीत आहेत.हा वैचारीक लेख नसल्याने (तसे आमचे कुठलेही लेख जास्त विचार करण्यासारखे नसतात, हा भाग वेगळा) खूप विचार करणार्‍या व्यक्तींनी ह्या लेखाकडे कानाडोळा केलात तरी चालेल.

२. दुसरी गोष्ट म्हणजे मला वाद्यांमधले अजिबात काही समजत नाही.

पिपाण्या : म्हनजे फुंकायची वाद्ये ह्यात बासरी पासून सनई पर्यंत सगळी वाद्ये.

खाजवायची वाद्ये : सतार, तंबोरा. व्हायोलिन.

आज 'सांजाव' चा उत्सव गोव्यात साजरा होतोय. एक वेगळाच खास गोवन ख्रिस्ती उत्सव. 'सेंट जॉन' चा अपभ्रंश सांजाव. घरोघर सांजाव सांजाव ओरडत पैसे/दारू मागायची, डोक्यावर पावसाळी वनस्पतींचे मुकुट घालून माडाचे 'पिराडे' (झावळीला माडाशी जोडणारा भाग) ठोकत फिरायचं, आणि शेवटी विहिरीत, तळ्यात नाहीतर चिखलात उड्या घेऊन मनसोक्त भिजून/बरबटून. घ्यायचं. असा हा पावसाळी उत्सव.

आमच्या घरी एकदाच एक माणूस सांजाव ओरडत आला होता. खास गोवन काळी तुकतुकीत त्वचा, डोक्यावर चक्क काटेरी शतावरी गुंडाळलेली, असं ते ध्यान आलं. मुळात तर्र होऊन आला होता. पिराडा ठोकत ठोकत त्याने गाणी म्हटली, पैसे घेऊन निघून गेला.

१. गोष्ट

“पप्पा सांगा न लवकर गोष्ट.”

“ कुठली सांगू बरं… न्यूट्रोफायटा आणि लेडी अॅस्ट्रोनटची ?”

“नको ती बोअर आहे.”

“मग गुरुवरच्या चेटकीणीची ?”

“ती सांगितलीये तुम्ही चारपाच वेळा.”

“बोलकी निळी झाडं, जादुई रोबो, टेट्रोग्लॅमसचं सोनेरी अंडं ?”

“सगळ्या सांगितल्यात ओ पप्पा. एखादी नवीन सांगा न.”

नेफीसने थोडावेळ डोकं खाजवलं.
“ठिकेय एक नवीन गोष्ट सांगतो. पृथ्वीवरच्या माणसांची.”

“चालेल.”
शेनॉय गोष्ट ऐकायला सावरून बसला.

'हमेशा तुमको चहा'

रविवार दुपार. जेवण करून वामकुक्षी साठी आदर्श वेळ. अचानक आपल्या पत्रिकेतील ग्रह फिरतात आणि ओळखीच्या कोणाचं तरी पुढच्या आठवड्यात 'कार्य निघतं'. 'आहेर म्हणून आपण पाकिटात पैसे घालून देऊ' असं ओठांवर आलेलं वाक्य पूर्वानुभवामुळे गिळावं लागतं. "फक्त मित्रांबरोबर बाहेर हिंडायला आवडतं, देण्याघेण्याचे व्यवहार अजिबात कळत नाहीत" वगैरे वाक्यं आपलीच वाट बघत असतात. लक्ष्मी रोड वर दुपारी (त्यातल्या त्यात) गर्दी कमी म्हणून दुपारी २ ला आपण अर्धांगिनी बरोबर 'आहेर म्हणून बाहेर' पडतो.

अत्यंत वाह्यात , भयंकर वांड अशा शिनोसुके बद्दल मी तुम्हाला सांगणार आहे. ह्याचं वय आहे ५ वर्षे. हा जपानच्या कासुकाबे शहरात राहतो.  ह्याच्या आईच नांव मित्सी(मिसाई) आणी वडलांचे नांव हॕरी(हिरोशी). ह्याला एक धाकटी बहीण पण आहे , तिचं नाव हिमा(हिमावारी).

तुम्ही आत्तापर्यंत ओळखलंच असेल की मी आपल्या लाडक्या शिनचॕनबद्दल लिहिलं आहे.
ब-याच जणांच्या लहानपणच्या आठवणींचा बराचसा भाग ह्याने व्यापलेला आहे. ह्याच्या व्रात्यपणा मधे हसवण्याची कला दडलेली आहे.

शिनचॕनचे मित्र म्हणजे कझामा , नॕनी , मसाउ आणि सुझूकी. 

निर्गमन केल्यानंतर नव्या भूप्रदेशात जर व्यक्तीच्या इच्छा आकांक्षांना हवे तसे वातावरण मिळाले तर व्यक्ती तिथेच स्थायिक होणे स्वाभाविक असते. मातृभू / पितृभू यांची ओढ असली तरी बसलेले बस्तान मोडून अश्या व्यक्तींनी केवळ मातृभूमीप्रती प्रेमापोटी किंवा कर्तव्यापोटी परत यावे अशी अपेक्षा धरणे म्हणजे त्यांचे माणूसपण नाकारण्यासारखे आहे.