एका मग्न तळ्याला होता आठवणींचा गहिरा डोह
भौवतालच्या पर्वत रंगांना आकाश शिवण्याचा होता मोह

ह्या पर्वत रांगांच्या दरीत होते साठवणींचे कवडसे
कुठे होते तापवणारे ऊन तर, कुठे झोंबणारे गार वारे

कुठे तरी लपून बसल्या होत्या काळ्याकुट्ट रहस्यांच्या गुहा
तर कुठे होता पठारावर फिरणारा उनाड मनमोकळा स्वछंदी वारा

त्या तळ्याच्या काठून एक पायवाट भविष्यात जाणारी
तर एक होती विसाव्याची जागा क्षणभर विश्रांती देणारी

विसावा घ्यावा म्हणून जरासा त्या ठिकाणी थांबलो
न राहवून गहिऱ्या डोहाच्या पाण्यात जरा डोकावलो

पेटुनी आरक्त संध्या,मातला अंगार आहे...
केवडा वा रातराणी..मोगराही फार आहे!

मोकळे बाजार-रस्ते,शांत आहे शहर सारे...
वाटते आहे उद्याचा,वादळाचा वार आहे!

काजव्यांच्या चार ओळी,सारख्या फिरतात येथे...
सांग त्यांना..पेटलो तर,सूर्य माझे सार आहे!

एक तुकडा चांदण्याचा,बांधला होता उराशी...
त्याच तुकड्याने नभीचा,चंद्र मी टिपणार आहे!

मी कधी कुठल्या ऋतूची,काळजी केलीच नाही...
आजही या काळजाचा रंग हिरवागार आहे!

सोबती कोणी न माझा,ना कुणाचा सोबती मी...
मी निघालो त्या क्षणाला,काफिला निघणार आहे!

—सत्यजित

२१ मार्च हा जागतिक कविता दिन आहे(च), म्हणून एखादी ताजी कविता आपणही शोधू म्हटलं. सादर आहे....

(म्हटलेच होते...)

सुबक दिसता, दे हृदय म्हटलेच होते
नाइलाजाला सवय म्हटलेच होते

खीर देती ते पुन्हा घेता पुरी मी
मीहि चरण्याला विजय म्हटलेच होते

एक मिटता नयन अन खुलताही दुसरा
उमटते गाली वलय म्हटलेच होते

वाटली होतीच भीती या क्षणाची
त्या कडीने ना अभय, म्हटलेच होते!!

'परतुनी' जा(ये)ती कशा समजे न रंग्या
सासवांना मी प्रलय म्हटलेच होते!

-चतुरंग
२१-३-१७

भुर्रकन इथे, भुर्रकन तिथे
उडता पक्षी, काढी नक्षी

एक गिरकी, एक फिरकी
घेत हलकी, गळे पान की

सुळूक असा, सुळूक तसा
लवलवता, हलतो मासा

शीतल धुंद, झुळूक मंद
पहाट वारा, गुलाबी शहारा

वेगवेगळी, ऊले पाकळी
पहाट वेळी, खुलते कळी

प्रकाश बिंदू, निशा समय
उडे काजवा, ठाय लय

रात्री डब्यात आलेले छोले खाऊन सोडलेली ही 'मळमळझल' पेश-ए-खिदमत आहे.

उथळ जळाची खळखळ
अटळ वळूची मळमळ

कशास या वेटोळ्या
कशास रे ही वळवळ

सुरी असे ही बोथड
उगाच का ही चळचळ?

जखम दिसावी गहिरी
खरी असावी कळकळ

झुळूक वाहत नसली
तरी असावी सळसळ

इनो जरासा घ्यावा
रुकेल तुमची जळजळ

भरून येती डोळे
प्रवाह वाहे भळभळ

कळी कळे का कोणा?
करा कशाला खळखळ?

कुटाळ टाळा 'स्वामी'
विटाळ आहे चळवळ

- स्वामी संकेतानंद

परकी दुःखं दाराशी येतात तेव्हा
हळूच कुरवाळावी
पाहुण्या आलेल्या मांजराला कुरवाळतो तशी.
त्याची पावलं उमटणार नाहीत,नख्या लागणार नाहीत इतपत सलगी करावी...
जिव्हाळ्याच्या आवाजात गुजगोष्टी कराव्या
त्याच्याच आवाजात बोलण्याचे सुख भोगून घ्यावे..
झेपले तर थोडा दूधभात घालावा
म्हणजे ते अजून लाडीगोडी लावेल...
कोण कुठले गरीब बिचारे
देवा ! आई गं ! अरेरे ! वगैरे..
मनी साठलेले सुस्काऱ्यांचे घट रिकामे करत
जड वाटल्याचे भासवत हलके हलके व्हावे !
परोपकाराची साय दाट झाली की मग मात्र त्या मांजराला विसरून जावे!