गुरूंना वंदना

आकाशातले चंद्र तारे, हे जगाचे गुरु सारे
जमिनीवरचे पाणी वारे, हे जगाचे गुरु सारे ||

उंच पर्वत, खोल दरी
हळू जोरात वाहणारी नदी
हे म्हणती, मानवा शिका रे
जितके श्रम तिथेच यश सारे ||

पक्षी, प्राणी, वृक्ष आणि कीटक
ते शिकवती, आयुष्य बिकट
चिकाटीने पुढती जाता
होते सगळे सरळ सुलभ ||

हे सगळे मनुष्याचे गुरू
जन्मास येता होई शिक्षण सुरू
बालक असो वा वृद्ध जर्जर
शिकणे त्याचे न संपते खरेतर ||

त्या शिक्षणा देती मूर्त आकार
ते आपले गुरू साकार ||

अ पासून शिकवता बाराखडी
कधी वापरावी लागते छडी ||

तसेच शिकता जीवन कळते
तेव्हा उमगते परी नंतर वळते ||

मोठे झाल्यावर कळतो तो पाढा
तेव्हा शिक्षक देतात जीवनाचा धडा ||

कधीही न विसरू अश्या गुरूंना
चला आज करूया मानाने वंदना ||