अभंग

।। उध्दवाते ना धरवे धीर ।।
।।सेने त उभे बंडवीर ।।
।। गेली ही सत्तेची खीर ।।
।।हातातून।।

।। बदलली नाही पार्टी ।।
।। बदल फक्त रिसाॅर्टी ।।
।। अजून कलटी मारती ।।
।। एकएक ।।

।।राहीले पंधरा जेमतेम ।।
।।नंबरचा हा सर्व गेम ।।
।। कुणाचा धरावा नेम ।।
।।नाॅट रिचेबल ।।

।।गनीमीने करता वार ।।
।।कोण नवा हा सूत्रधार ।।
।।विठ्ठला महापूजा करणार।।
।।कोण आता?।।

मीही एक वारकरी
माय मराठी पंढरी,
नतमस्तक होवू तेथे
जेथे कवींची पायरी.

करु रिंगण सोहळा
खेळ शब्दांचा मांडून,
शब्दसृष्टीच्या ईश्वरा
तेथे करुया नमन.

दिव्य सारे अलंकार
सजवू आपल्या देवाला,
नाचवू दिंड्या पताका
गुंफू शब्दांची तुलसीमाला.

आपल्या इवल्या पावलांनी
चालू मोठ्यांची पायवाट,
शब्दसृष्टीचे मायबाप
होवो सदा कृपावंत,

हजारो वर्षांचा सोहळा
रंगतो भाषेचा हा मेळा,
चालो समृद्धीच्या वाटे
लाभो स्वर्गाच्या कळा.

बरेच दिवस कविता लिहिली नव्हती ,
पेपरमध्ये वाचले

"आम्हा घरी धन,*
*शब्दांचीच रत्ने..."
_ जगतगुरू तुकाराम

मी सुटलो... बुंगाट

आम्हा घरी धन,
शब्दांचीच रत्ने,
जुळवू प्रयत्ने,
यमके ही.

काय हे जाहले,
कोसळला बाजार,
कोणता आजार
म्हणावा हा?

जगाचा पोलीस पाटील,
तू ते तर मी हे करेन
भेदरला बिचारा युक्रेन
युद्ध ज्वर

लोक हैराण त्यात,
निवडणूक धुरळा,
जणू अंगावर झुरळा,
झटकती

वाहक ही गांजले
इथे ट्रॅफिक जाम
अमृतांजन बाम,
चोपडती

धन्य भाग देवा ऐसे प्रेम ही मिळाले
जगण्याचे कित्येक मजला अर्थ ही कळाले

वार्‍यावर उडणारा, मी केर, धूळ, माती
येता तू सांगाती दगडांचे झाले मोती.
परीस तो जाणू कैसा ,सांग काय केले
जगण्याचे कित्येक मजला अर्थ ही कळाले.

गहिवरले मन माझे ,ओळखले नाही तुजला
र्‍हदयात काटा रुतला , माफी दे प्रेमा मजला
तालाच्या सोबतीला, बासरीचे सूर आले
जगण्याचे कित्येक मजला अर्थ ही कळाले.

प्रारंभः

मनुष्य हा सुखाच्या शोधात असतो असं म्हणतात. एखादं सुख कधी लाभतं, कधी लाभत नाही. एखादं सुख लाभल्यानंतर ते सुख वाटत नाही. एखादं वाटलं तरीही ते क्षणभंगुर निघतं. एखाद्या सुखाचं रुपांतर नंतर दुःखात होतं. सुखाच्या अनेक प्रकारांचे आपलेच अनंत रंग आहेत. कधी कधी परिस्थिती इतकी विषण्ण करणारी होते की शेवटी आपण स्वतःवरच हसतो. ते देखील एक वेगळ्याच प्रकारचं सुखच आहे. साधारणपणे आंबा म्हटलं की आपल्याला आनंद होतो आणि तो खावासा वाटतो. परंतु त्याच क्षणी बरेच आंबे नासके असतात, बेचव असतात, उतरलेले असतात, किडे लागलेले असतात, तसंच काहीसं सुखांचं देखील आहे.

आली एकादशी
ग्रासे जरी कोविड
मुखी तरी गोविंद
वारकरी

हाती ग्लोव्हज्
मुखी मास्क
एकची टास्क
नाचूरंगी

सॅनीटाझर ची उधळण
वैष्णवां ना ताप
डोळ्यांपुढे बाप
पांडूरंग

कसले हे वर्ष
यंदा नाही वारी
तूच देवा तारी
भक्तजना

एकमेका आता
नाही लोटांगणे
उभी घटींगणे
पोलीस ते

युगे चार मास
राबताती अथक
सफाई मदतनीस
डाॅक्टर,नर्स,पोलीस
रात्रंदिस

तुझ्यात पांडूरंग
म्हणोनी वारकरी
पोलीस पाय धरी
होत धन्य

(विडंबनच आहे, ह. घ्या. हे.वे.सा.न.ल.)
.
.
.
.
महापुरुष आणि तीर्थस्थाने
बाप आणि आई
डोळ्या समोर आली नसतील तर नसू देत

प्रा.= प्राध्यापक डॉ. = डॉक्टर
दा.= दादा ता. = ताई

उंटावरल्या प्रा.डॉ. दादा ताई
तुमच्या वणी आमास्नी मागे
प्रा न्हाई डॉ न्हाई
मात्र येक सांगुन ठ्येवते
उंट हाय तुमचा लंगडा

बुडत्या नावेतून वाचण्यास
देव प्रत्यक्षात येत नाही
हे अनुभवातन म्हाईत र्‍हातय
तेवड आमा बी कळतय
कळण्यास आमा प्राडाँचे
नवनास्तिक शहाणपण लागत न्हाई.

पारंपरिक बायकांच्यात,
एक गोष्ट कॉमन असते.
आई झाल्यावर त्यांच्यातली,
बायको बरीचशी मरते.

सगळ लक्ष मुलांकडे,
त्यांचं सुख पहिलं!
नवरा म्हणजे शंकराची पिंडी,
वाटीभर दूध.., वाहिलं..न वाहिलं!

''अग तुला काही होतय का ?
मी स्वंयपाक करू का ? "
" तुम्ही स्वयं - पाक'च करता!
तोच पिऊन मी मरू का!???" (दुष्ट दुष्ट बायकू! )

पंढरीच्या गावा| वैष्णवांचा मेळा|
भक्तीचा उमाळा| अपरिमित ||

सोहळा कीर्तनाचा| नामाचा गजर|
श्रद्धेचा महापूर| अखंडित||

पांडुरंग ध्यानी| पांडुरंग मनी|
नाम संकीर्तन| प्रवाही||

टाळांचा नाद| मृदुगांचा हुंकार|
विणेची झंकार| संगीतमय||

विटेवरी पांडुरंग| अठ्ठावीस युगं|
भक्तांची रांग| अविरत||