एका गारुड्याची गोष्ट ११: फुरसे: कोकणी धसका !

मी पहिला मी पहिला. ;)
मस्तच!

बाकी >>> आज ३१ नंबर ची पी.एम.टी खूप उशिरा आली एवढे कॉमन आहे.
प्द्मावती - स्टेशन (व्हाया सारंग, सहकारनगर मार्गे ;) वाली) ही बस म्हणजे खरंच दिव्य आहे. :)

जबरा फोटो आहेत. निसर्गाच्या कलाकुसरीला तोड नाही..!!!!

लेख नेहमीप्रमाणी भारी.

ये बात, जेडी!

झाशीच्या राणीची स्टोरी आधीही ऐकली होती - आता शिव्यांशिवाय वाचताना कसंसंच झालं :)

उत्तम लेख. सुरेख प्रकाशचित्रे.

तुम्ही मंनोरंजन आणी प्रबोधन एकसाथ करता राव . बाकी लहानपणी शेताकड निघाल की मामा याची भिती घालायचा ,हा साप अंगावर त्याचा श्वास सोडतो ज्यामुळे अंगावर मोठी फोड येत ,म्हणुन फुर्रसे म्हणत असा समज होता

काय मस्त माहीती दिलीत राव.

जमल्यास सापाच्या स्वभाव धर्माविषयी पण लिहिलेत तर जास्त आवडेल..

आवडला हा पण लेख.. जबरा माहिती.. नशिबाने अजुन सापाशी सामना झालेला नाय बा.... :)

जबरदस्त.

कोकणात खरंच नागाला लोक भीत नाहीत पण फुरशाला भितात आणि ती मिळतातही खूप!

एक साथ... नमस्ते!

बाबौ!!!
ह्ये बी ड्यान्जरच...

प्रबोधन + मनोरंजन !

वेरी वेरी गूड !

कालच एक साप दिसला. पक्षी निरीक्षणासाठी डोळ्यांवर दुर्बिण होती म्हणून दिसला. औषधाच्या बाटल्यांचा ढीग होता - त्यात तोंड घालून काय करत होता देव जाणे! एक बाटली झाली की दुसरी - असा त्याचा खेळ चालू होता. साधारण दहा फूट लांबी असावी त्याची. मधूनच डोके वर काढून जीभ बाहेर काढत होता. मागे थोडं जंगल आहे - माणसांचा वावर नसणारं.

नुसते जेडीचे लेख वाचून प्रत्यक्षात साप 'ओळखू' येत नाहीत हे लक्षात आलं :-)

दुर्बिणीचा अँगल बदलायला गेले तर तेवढ्यात कुठे गायब झाला कुणास ठाऊक! काही पत्ता लागला नाही :-(

उत्तम माहिती.

जॅडे,
हे कांडर काय असतं हो? फुरशाबरोबर याचीही किर्ती बरीच ऐकली आहे.

पुढच्या भागात बिनविषारी साप....

आता जरा कमी घाबरवतील हे लेख !!!

फुरसे हे त्यामानाने( नाग मण्यार किंवा घोणस यांपेक्षा) फारच लहान असते परंतु मूर्ती लहान पण कीर्ती महान या उक्तीप्रमाणे सर्वात जास्त सर्पदंशाचे रुग्ण फुरसे चावल्याचे असतात. एकतर हे भारतात झाडून सर्वत्र दिसतात. आणि फारच लहान असल्याने पटकन नजरेस पडत नाहीत आणि आकार लहान असल्याने लोक पण जर जास्तच चावटपणा करतात.
मी २ ० ० ४ साली गोव्यात(वास्को च्या जीवन्ति या नौदलाच्या रुग्णालयात) काम करीत असतानाचे दोन किस्से.
पहिला एक किस्सा म्हणजे एक नौसैनिक एक जेमतेम पाच ते साडेपाच इंचाचा "किडा" घेऊन आला होता आणि हा किडा मला चावला आणि आता हाताची आग होते म्हणत होता. तो किडा चावल्याने त्याने त्याचे डोके ठेचले होते. तो हंस या नौदलाच्या विमानतळ येथे सफाई करत होता आणि पाने उचलताना हा "किडा" त्याला चावला होता. हा "किडा" पाहिल्यावर मला लक्षात आले कि हे फुरसे (किंवा पिल्लू) असणार. मी त्याला ताबडतोब भरती करून घेतले. त्यावर त्याची कुरकुर चालली होती, साहेब साधा किडाच आहे उगाच भरती कशाला करता. साहेब मला ओरडतील कि वार्षिक तपासणी आहे काम करायला नको म्हणून नाटके चालली आहेत इ. अर्थात मी आवाज चढवून त्याला गप्प केले आणि सांगितले याची जर एलर्जी आली तर तुला श्वास घ्याला त्रास होऊ शकतो. त्याच्या रक्ताचा नमुना घेऊन तपासणी साठी पाठवून दिला. थोड्या वेळाने त्याचा हात सुजायला लागला मग त्याला पटले कि हि काहीतरी गडबड आहे. तोवर त्याच्या रक्ताचा निकाल आला होता मी आमच्या फिजिशियन ला पाचारण केले त्याने येउन त्याला सर्प विष प्रतीबंधकाचा टेस्ट डोस दिला आणि त्या नौसैनिकाला ताबडतोब त्याची एलर्जी(anaphylaxis) आली. त्याला श्वास घ्यायला त्रास होऊ लागला. त्याचा रक्तदाब एकदम कमी झाला आणि त्याला चक्कर येऊ लागली. त्याला ताबडतोब अदरेनालीन(adrenaline), स्टेरोईड(हायड्रो कोरटीसोन)ची इंजेक्शने दिली आणि त्याला अतिदक्षता विभागात हलवले. तसेच त्याला पुढे सर्पविष प्रतीबंधकाचे पुढचे डोसे दिले. या सगळ्या प्रकरणात फिजिशियन चे पाच सहा तास गेले म्हणून तो त्या नौसैनिकाला झाडत होता कि नको तिथे हात कशाला घालत होतास. आणि तो नौसैनिक मला धन्यवाद देत होता कि साहेब तुम्ही मला वाचवले. मी घरी गेलो असतो आणि घरी एलर्जी आली असती तर मेलोच असतो. आता हि एलर्जी खर तर सर्प विष प्रतीबंधकाची होती आणि सापाच्या विषाची नव्हती पण काकतालीय न्यायाने मला फुकटचे क्रेडीट मिळाले होते.
असाच एक दिवस एक नौसैनिक वरुणा पुरी(नौसैनिकांची कौटुंबिक वसाहत) येथून एक लहान मुलाला किडा चावला म्हणून घेऊन आला. हा सात आठ वर्षाचा मुलगा तेथे खेळत होता आणि बॉल घ्यायला कोरड्या गटारात गेला तर पानांच्या आडून त्याला एक "किडा" चावला मुलाने डास किंवा मुंगी असेल म्हणून दुर्लक्ष केले. थोड्या वेळाने त्याचा पायाचा अंगठा सुजला आणि आग होऊ लागली म्हणून त्याने बापाला दाखवले तर तेथे एक छोटेसे छिद्र दिसले आणि बाजूचा अंगठा सुजला होता. तो घेऊन आला तेंव्हा मला ते एक छिद्र अंगठ्याच्या नखाच्या थोडेसे बाजूला दिसले आणि अंगठा सुजून आतमध्ये रक्तस्त्राव झाल्यासारखे दिसत होते. मला ते साप चावल्यासारखेच वाटत होते(अगोदरचे फुरसे चावलेले रुग्ण आठवले तर ती जखम तशीच वाटत होती ( माझा तर्क होता कि फुरसे चावले असणार पण एक दात नखावर गेल्याने एकच छिद्र पडले आणि त्यातून विषबाधा झाली असावी) मी त्या मुलाला भरती करून घेतले त्याच्या रक्ताचा नमुना प्रयोगशाळेत पाठवला आणि आमच्या बाल रोग तज्ञाला फोन केला कि संध्याकाळी राउंडला येशील तेंव्हा या मुलाला बघून जा. पंधरा मिनिटात त्या मुलाला उलटी झाली. आता माझ्या लक्षात आले कि माझा तर्क बहुधा खरा होता. त्या मुलावर विषाचा अंमल होऊ लागला होता(systemic envenomation) आणि थोड्या वेळाने रक्ताचा अहवाल आला आणि त्यात त्याला सर्पविष बाधा झाली असल्याचे सिद्ध झाले. बाल रोग तज्ञाने येउन त्याला सर्प विष प्रतीबंधकाचे डोस दिले आणि तो मुलगा यथावकाश ठीक झाला.
तिसरी कथा- माझ्या वर्गातील एक डॉक्टर मुलगी रेणुका वायुसेनेत फ्लाईट लेफ्टनंट होती. ती राजस्थानात बाडमेर जवळ उत्तरलाई या ठिकाणी मिग २१ च्या स्क्वाड्रन ची मेडिकल ऑफिसर म्हणून तैनात होती. साडेचार वर्षे झाली तरी तिचे पोस्टिंग झालेले नव्हते.(आमचे मित्र म्हणत होते कि वायुसेना रेणुकाला विसरली आहे.) तेंव्हा एका संध्याकाळी ती खोलीच्या बाहेर आली तेंव्हा एका फुरश्यावर तिचा पाय पडला आणि तिला ते चावले. ती ताबडतोब आपली जीप घेऊन बाडमेरच्या लष्करी रुग्णालयात गेली. प्रथम तेथील फिजिशियन तिच्यावर विश्वास ठेवायला तयारच नव्हता. उगाच किडा चावला असेल असे तो म्हणत होता. अर्थात रेणुका आपल्या म्हणण्यावर ठाम होती त्यामुळे त्याने तिला तेथे अधिकारी वार्ड मध्ये भरती करून घेतले. थोड्यावेळाने तिचा पाय सुजू लागला तेंव्हा त्याचा विश्वास बसला आणि तो टरकला. कारण थोड्या वेळापूर्वी तो तिची टर उडवत होता. आता त्याने तिची रक्त तपासणी इ सुरु केले. तिला सर्प विष प्रतीबंधकाचा टेस्ट डोस दिला आणि तिला त्याची जोरदार एलर्जी आली आणि तिचा रक्तदाब एकदम खाली आला. त्याची अजूनच तंतरली. त्याने तातडीचे उपाय केले पण तिला सर्पविष प्रतिबंधक देणे आवश्यक होते. तेवढ्यात रेणुकाचा कमांडिंग ऑफिसर त्याला म्हणाला डॉक्टर आत्ता आमचे वायुसेनेचे एक विमान (ए एन १ २) पुण्याला जात आहे तुम्हाला तिला पुण्याला हलवायचे आहे काय? त्यावर तो तयार झाला. पुढच्या एक तासात तो स्वतः तिला घेऊन पुण्याच्या कमांड रुग्णालयात गेला तिथे तिचा इलाज झाला आणि तिथून तिला सुट्टीवर पाठवले गेले.तिचे आई वडील पुण्यातच स्थायिक आहेत. शेवटी तिचे तिथून पुण्यालाच(लोहगाव) पोस्टिंग आले. आम्ही तिला थट्टेने बोललो कि पोस्टिंग करण्यासाठी तु सापाला "सुपारी" दिली असशील.

नेहमी प्रमाणाचे झकास्स्स्स... :)

पुलंच्या एका लेखात ' आमच्या कोकणात चुलीवर फुरसे बसलं हे वाक्यदेखील...' वाचलं होतं, तेव्हापासून ह्या सापाबद्दल कूतुहल होतं.. नेहमीप्रमाणेच भारी लेख.. ह्या लेखातले फोटोपण एकदम खतरनाक आहेत..

ह्या हातभर सापात माणसाची हातभर टरकवण्याची ताकद, चपळाई असते.

लहानपणी आमच्या शेतात उसाच्या मुळाशी हे साहेब त्यांच्या तंद्रीत बसलेले असतील. हातात एका चिपाडावर गरमागरम गुळाचा पाक आणि शेंगदाणे असा "इंस्टंट" चिक्की घेऊन आम्ही भावंडं शेतातल्या गुर्‍हाळाजवळ बागडत होतो. पहाटे सहा-साडेसहाच्या सुमाराला घडलं होतं हे..अगदी सहज..अनावधानाने माझं पाऊल ह्या वेटोळ्या साहेबांच्या शेपटीवर पडला. अनवाणी होतो. अर्धवट ओल्या मातीत पण जाणवलं खरं.. पण तोवर हे साहेब जागचे उसळून हल्लाबोल करुन पुन्हा जणु काही घडलेच नाही, अशा थाटात गप आपल्या जागेवर वेटोळ्यात! निमिषार्धात जे पहायला मिळालं, ते त्या बी.बी.सी.च्या कॅमेर्‍याने बरोबर पकडलंय. केवळ नशीब थोर किंवा ह्या साहेबांचा अंदाज चुकला म्हणा..वाचलो. थिजलो होतो जागीच. बत्ती गूल झालेली आमची तर! त्यानंतर बर्‍याचवेळा भेट झाली, पण आम्ही आपले गपगुमान वाट वाकडी करुन "सरजी तुस्सी ग्रेट हो!" म्हणत कल्टी मारत गेलो. ह्यांना तंद्रीत राहू देणंच सुखाचं.

या आधिही ट्रेक वगैरे करताना साप निवांत भ्रमण करताना पाहिले होते वा सळसळत वेगाने जाणार्‍या जनावराशी संबंध फक्त तेंव्हाच आला जेंव्हा ते माझ्यापासुन दुर जाण्याच्या प्रयत्नात असे. त्यामुळे निसर्गात आढळणार्‍या सापांबद्दल मत न्युट्रल होते.. यापुढे मात्र जास्त चौकसता अन सावधता बाळगली जाइल. धन्यवाद.

अतिशय उत्तम माहीती रंजकपणे सांगण्याची तुझी हातोटी खासच! आता काय होतं की, तूझा एक भाग आल्यावर तो वाचून मी लगेच पुढच्या भागाची प्रतिक्षा माझ्याही नकळत करतो. आणि त्याचबरोबर अॅनिमल प्लॅनेटवर स्टिव्ह आॅस्टीन एडवेन्चर्स हा सापांच्या माहीतीचा कार्यक्रमही न चूकता पाहतो. :-)

खास माहिती! पुढील लेखाची वाट पाहतो.

जेडीचा लेख आणि डॉक्टरसाहेबांची भर म्हणजे एक पर्वणी असते. माहितीचा एक नवा खजिना प्रत्येक लेखातून खुला होतो.

प्रसिद्ध साहित्यिक वि. स. खांडेकरांना फुरसे चावले होते असे ऐकून आहे.

ह्यो साप कोनचा म्हनायचा हो जेडी भाऊ? :)

आमास्नी बेडशे लेणी उतरताना, आल्ता भेटाया!

लेख आवडला हो जेडीभौ! फोटू मात्र दिसत नाहीत्......पण ते बरेच आहे.

मस्त... नेहमीप्रमाणेच खुसखुशित आणि माहितीपूर्ण !

सुचना: जमल्यास चित्रे टाकताना फ्लिकर ऐवजी गुगलफोटोचा उपयोग करावा. फ्लिकरवरची चित्रे बर्‍याच जणांना दिसत नाहीत असे प्रतिसादांतून जाणवते आहे (मीही त्यातला एक :) ). गुगलबाबा सगळीकडे दर्शन देतो ;)

आमच्याकडे कांडर नावाचा एक प्रकार असतो. तो ह्यातला कोणता म्हणयाचा हो? दिवसा चावला तर माणूस सूर्यास्त बघत नाही म्हणतात, आणि रात्री चावला तर सुर्योदय.

सहीच.... :) :)

पुढच्या भागाची वाट बघतोय....

नेहमी प्रमाणेच रंजक आणि माहितीपुर्ण लेख.
त्यात डॉक्टरांच्या प्रतिसादाची जोड.
ही लेखमाला कधी संपूच नये.

सरकारनामा मधे दिलिप प्रभावळकरांच्या तोंडी फुर्श्याचा उल्लेख आहे तो पण अंगावर काटा आण्तो आता तर अजुण जास्त.

पु. भा. प्र.

जे डी, "अत्यंत खळबळजनक लेखमाला" अशी बातमी टिव्हीवर आली तरी आश्चर्य वाटणार नाही !

खूप माहितीपूर्ण आणि तेवढेच खुसखुशीत लेख असतात तुमचे. पुभाप्र !

फोटो काही दिसले नाहीत ब्वा....

छान लेख नेहेमीप्रमाणे हे. वे. सां. न. ल.
आमचेही काही अनुभव...

एकदा पेठच्या ट्रेकला हे साहेब काहीबाही खाऊन आरामात पडले होते. आजूबाजूच्या जवळपास ५० लोकांची कसलीही चिंता न करता. आम्हाला बर्‍यापैकी पोझेस देखील दिल्या. अर्थात आम्ही हे सर्व फोटोसेशन लांबूनच केले. खाली उतरताना एका जागी विश्रांती घेत असताना एका दुसर्या ग्रूपने आम्हाला सांगितले की, कोणी एका महाभागाने त्याला हातात घेतले. झाल. सापाने त्याच्या मनगटाचा मुका घेतला. तो मुलगा लगेच खाली उतरून गेला, त्याचे नंतर काय झाले कळले नाही. पण न राहवून घरी जाऊन आधी साप शोधून काढला फोटोवरुन. बांबू पीट वाइपर होता अस वाटल. जे डी नक्की सांगू शकतील. एक माहीती अशी कळली होती की, साप चावल्यावर त्या मुलाच्या मनगटातुन रक्त उडाले. अशा वेळी, विष बाहेर पडून, त्याचा प्रभाव कमी होईल का? खरे काका सांगू शकतील.

असाच एकदा नाणेघाटात अगदी गुहेच्या बाहेर हे पिल्लू दिसलं. एवढ्या छोट्याश्या त्या पिल्लाच्या नजरेत सुद्धा एक प्रकारची जरब होती ! त्याचा अतिशय आक्रमक पवित्रा बघण्यासारखा होता. जे डी हाही बांबू पीट वायपर आहे काय ?

मस्त.. नेहमी प्रमाणेच

पुभाप्र

दर वर्षी किती प्रेमाने आणि ओढीने आम्ही आमच्या कोकणात जायचो - अगदी बिनधास्त.
आणि हे लेख टाकून तुम्ही आम्हाला जाम टरकवलेत…….
आता ह्या सुट्टीत जायचे कुठे……मोठ्ठा आ!

जोक्स अपार्ट… लेखमाला खरंच अप्रतिम झाली आहे. इतकी सचित्र आणि योग्य माहिती कोणीही कधीही दिली नव्हती.

एक भाबडा प्रश्न - समजा मी रानात उभा आहे आणि अचानक माझ्या लक्षात आले की पायाला काहीतरी घासत आहे. समजा तो एक साप आहे. तर मी स्वस्थ उभं राहावं की ताडदिशी उडी मारून त्यापासून लांब जावं?

सापांच्या (खासकरून भारतातले बिग फोर) दातांची भेदन क्षमता किती असते? म्हणजे पायात फॉर्मल पँट घातली असेल किंवा जीन्स घातली असेल तर ते कापड भेदून साप चावू शकतो का?

पायात जाड पायमोजे आणि शूज घातले असतील तर एवढा सरंजाम पावलांचं सर्पदंशापासून रक्षण करायला पुरेसा आहे का?

ओजस..
आज बर्‍याच दिवसांनी वाचायला जरा वेळ मिळाला आणि हा लेख वाचून काढला....
मस्तच लिहित आहेस. आता लेखमाला सुद्धा वाचून काढतो वेळ मिळाला की. :)

सहिच्च !
जॅक डनियल्स तुमची लेखनशैली जबरदस्त आहे , "साप" म्हटला तरी माझ्या अंगावर काटा येतो तुमचे लिखाण खुप विनोदी अन माहीतीपुर्ण आहे ,त्यावरुन एक किस्सा आठवला मागच्या दिवाळीतला

मी अन माझा भाउ बाइकवरुन जात होतो तर एका ठीकाणी बरीच गर्दी जमा झालेली होती कुतुहलापोटी गाडी थांबवली समोर एक टपरिवजा दुकान होते लाकडी फळ्यांचे , काय आहे बघु तरा जरी म्हणुन भाउ गर्दित शिरला मी थोडी बाजुलाच उभी होते नंतर गर्दीतुन आवाज आला पळा पळा चावेल चावेल तशी मी जरा गर्दीत घुसुन पाहिले तर आम्चे बंधु दोन फळ्यामध्ये अडकलेल्या किमान ४-५ फुट लांबी अन चांगला जाडजुड नागाला त्या फटीतुन बाहेर काढ्ण्याचा प्रयत्न करत होते ते बघुन मला घेरी यायचीच बाकि राहीली होती बाकिच्या लोकंचा आरडाओरडा चालुच होता " अस करा न तस करा / डोक ठेचा नाहीतर चावेल असे एक एक सल्ले लोकांचे , मी जीव खाउन माझ्या भावाला ओराडत होते कि तु सोड त्याला चावेल तो ,त्याला आइ बाबांना नाव सांगेन अशा धम्क्याही चालु होत्या शेवटी मह्त्प्रयासाने त्याने तो नाग शेपटीला पकडुन बाहेर काढला त्याचे ते अव्याढ्व्य रुप अन त्याचे फुत्कार पाहुन बर्याच जणांची माझ्यासर्खी बोलती बंद झाली होत्ती , तो पर्यन्त एकाने एक गोणी आणुन दीली त्यात त्याने तो व्यवस्थित घालुन गोणीचे तोंड बांधुन एका कॉलवर आलेल्या सर्प्मित्राच्या स्वाधीन केला ,इतर लोकांनी माझ्या भावचे अभिनंदन केले त्या सर्प्मित्राने सुद्धा, पण माझी जी भीतीने गाळन उडाली होती ती मलाच माहीती त्या रात्री मला झोप आली नाही आपल्या बिछण्यात नाग तर नसेल ना म्हणुन मी १० वेळा अंथरुन झटकुन घेतले असेल ;)

बाकीच्या विषारी सापांना वाकुली दाखवून ही लेखमाला आता बिनविषारी भाऊबंदांकडे वळते आहे ह्यामुळे किंचित भ्रमनिरास झालाय पण जेडी म्हणतायत तसं अनुभव नसताना माहिती देणं हेही चुकीचेच. याचे कारण असे, की केवळ माहिती तशी गुगल करूनही मिळते. पण तुमच्या लेखांसारखे लेख विरळाच. नव्हे, इतर कुठेही पाहिले नाहीत. (थोडे आशाळभूतपणे - लिहा हो. तुमचे नसतील तर इतरांचे अनुभव सांगा. पण तुम्ही आवर्जून लिहा. :| )

'साप' हे खरंच छोटेखानी पण आवर्जून संग्रही असावे असे पुस्तक आहे. डोंगरयात्रेला जाताना जसे मॅक्रो छायाचित्रणासाठी 'फ्लॉवर्स ऑफ् सह्याद्री' घेऊन जावे तसेच खैरेसाहेबांचे 'साप' सुद्धा न्यावेच न्यावे.

अभिजांची प्रतिमा खल्लास करणारी - कलेजा हो... त्याबद्दल छाचिंना अगोदरच (प्रेमाने) खडसावण्यात आले आहेच... ;)

आता फुरशांचा किस्सा. एका प्रसिद्ध तीर्थक्षेत्राच्या गावी अण्णांनी शाळकरी मुलांसाठी (तसे सर्वांसाठीच) सापांची माहिती देण्यासाठी प्रदर्शन भरवले होते. तो काळ तुमच्या त्या दूध का कर्ज, नागिन सारख्या शिनेमांच्या दुधावर पोसलेल्या पब्लिकचा. प्रथमच असे प्रदर्शन लोक पहात होते, त्यामुळे झुंबडच झुंबड. मैदानात टेबल, टेबलावर सापांच्या काचपेट्या, अण्णा एकेका सापाची माहिती देताहेत. सोबतच कळकळीने विविध अंधश्रद्धांचीही चिरफाड करताहेत. असे दृश्य. अण्णांनी फुरशाची काचपेटी समोर ठेवली आणि माहिती द्यायला सुरुवात केली. लोकांचा बेशिस्तपणा, गलका, याने नीट काही ऐकू येतच नव्हते. अण्णा सांगू लागले, "हा फुरसे. महाराष्ट्रातल्या प्रमुख चार विषारी सापांपैकी एक आहे. लहान आहे, पण धोक्याच्या इशारा देण्यासाठी हा साप जो आवाज काढतो तो चांगलाच घाबरगुंडी उडवणारा असतो." समोरच्यांच्यापैकी कुणीतरी शंका काढली - "मग आत्ता का आवाज काढत नाही? आम्हांला दाखवा ना कसा आवाज असतो ते." "आत्ता शांत पडून आहे, पण चांगलाच मोठा आवाज असतो." - अण्णांचे शांत उत्तर. तेवढ्यात मागून कुणीतरी एक आवाज टाकला, "एक फटका द्या त्याला म्हणजे काढेल आवाज." खीः खीः खीः खीः. पब्लिकच ते. लागलं खिदळायला. अण्णांनी जमेल तेवढं डोकं शांत ठेवत मोठ्याने विचारले, "कोण बोललं रे? जरा पुढे येता का. बक्षीस देतो." आमचा हा शूरवीर टग्या निर्लज्जपणे बसलेल्या गर्दीतून वाट काढत खिदळत आणि आजूबाजूच्यांना आपण कसे लय भारी असे जणू दाखवत पुढे आला. अण्णा - "हं, काय म्हणता?" शूरवीर - "त्याला एक फटका द्या."

एकवेळ फुरश्याने उसळून घेतलेला चावा त्याला कळला असता, पण अण्णांचा हात कधी त्याच्या गालावर सण्णकन् पडला हे त्यालाही कळलं नाही. त्याच गर्दीतून आता शरमेने मान खाली घालून आणि गाल चोळत तो परत गेला.

नंतरचा सर्व कार्यक्रम अगदी पिनड्रॉप सायलेन्समध्ये पार पडला. पण हे सर्व पाहिलेल्या मला पर्यावरणाबद्दलच्या लोकांच्या अनास्थेवर खूप अंतर्मुख करून गेला. :(

लेखमाला. लिहिण्याची पद्धतसुद्धा अगदी गोष्ट सांगितल्यासारखी.

मला स्वतःला सापाची भीती वाटली नाही तरी आवर्जून जाऊन पकडणार नाही. लहानपणी गारुड्याने एकदा त्याच्याजवळचा नाग हातात दिलेला त्यावेळचा थंड, बुळबुळीत स्पर्श मेंदूत कुठेतरी कोरला गेलाय त्यामुळे असेल कदाचित पण या प्राण्याबद्दल तितकी जवळीक नाही होऊ शकली (अर्थातच कुठेतरी वाईट वाटतं). पण सळसळत जाणारे हे जनावर दिसते मात्र अशक्य सुंदर यात वाद नाही.

-रंगा

माझाहि एक प्रश्न: वर पियुशा जो अनुभव आहे त्या प्रमाणे साप/नाग माग काढत येतात का?

पुभाप्र.