पाठलाग - कथा - ( काल्पनीक ) - भाग १
पाठलाग - कथा - ( काल्पनीक ) - भाग २ -- पुढे चालु
आज अजित आतुरतेने आपल्या मित्राची, रवीची वाट पाहात होता . थोड्याच वेळात रवी त्या हॉटेलमध्ये आला . तोही नुकताच एक प्रोजेक्ट संपल्यामुळे एकदम निवांत मुडमध्ये होता . अजितने लगेच दोघांसाठी चहा आणी काहितरी खाण्यासाठी मागवले . चहा आणी खाणे होईपर्यंत दोघांच्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या . नंतर अजितने मुख्य विषयाला सुरुवात केली .
आर्किटेक्चर (वास्तू विशारद) क्षेत्रा बद्दल मला नेहमीच एक खास आकर्षण वाटत आलंय.
रविवार सकाळ.
अनयाची वाट बघत होतो.
नेमके कशासाठी येणार होते ते माहीत नव्ह्ते पण अंदाज करु शकत होतो.
अत्यंत तल्लख बुद्धीची अनया.
दोन इयत्ता पुढे.
ठरल्या वेळी माय लेकी हजर.
झळालले चेह्रेरे सगळे काही सांगुन गेले.
आई ने सुद्धा फाफट पसारा न लावता मुद्द्याच्या विषयाला हात घातला. पर्समधुन मेडल काढले.
होमी भाभा गोल्ड(रंग) दाखवले.
"ऑसम. ये तो होना ही था.अभिनंदन"
सर, तुमच्या मार्ग दर्शनाशिवाय शक्यच नव्हते.
"मी निमित्तमात्र. सगळी मेहेनत तिची. नेक्स्ट स्टॉप एन्. टी.एस. टॉप ५, राइट अनया."
अनया ने मान डोलावली.
- डॉ. सुधीर रा. देवरे
===================================================================
गीत :
चुकचुकली पाल एक, कालचक्र क्षण चुकले
नकळत या रात्रीला मी माझे दिन विकले
रंग तुझे स्वप्नमयी ल्यालेली ती पहाट
धुक्यामधुन मी तुझी शोधियली वाट वाट
परि दिशेस पुन्हा पुन्हा वळण नवे का फुटले
अशी हरवले तशी मलाच मी अनोळखी
इथेतिथे दंवातही तुझीच मूर्ती सारखी
गीतातील सूर असे का मधेच पण तुटले
तुजवाचून दूर दूर मी अशीच राहणार
ही अशीच तव छाया पण मागे धावणार
सावल्यांत साऱ्या, या चित्र असे मम कुठले
गीत: वसंत निनावे , संगीत श्रीनिवास खळे, गायिका: लता मंगेशकर. वर्ष : १९७६
***
पूर्वतयारी
परतून ये तू घरी
मेघ गुंजले, पवन रुंजले
आतूर झाल्या सरी
राजसा! परतून ये तू घरी॥
सूर्य, तारका, क्षितिज झाकले
किर्र ढगांनी गगन वाकले
गडगड होता बुरुजाभवती
धडधड भरली उरी
राजसा! परतून ये तू घरी॥
नाग, चिचुंद्री बिळात घुसले
पक्षी पिंपळावरती बसले
कडकडता बघ वीज नभाला
थरथरले गिरी-दरी
राजसा! परतून ये तू घरी॥
शिवार भिजले, तरूवर निजले
अश्रू पिऊनी बुबुळं थिजले
हिरमुसले बघ गायवासरू
अन् गहिवरली ओसरी
राजसा! परतून ये तू घरी॥
- गंगाधर मुटे "अभय"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
जगणे कसेच होते?, येथे बघून गेलो
मरता इथे जरासा, थोडा जगून गेलो.
ती वेल अमृताची, मीहि तृषार्त होतो
गोडीस चाखताना, पुरता भिजून गेलो.
लागून आस तेंव्हा, त्या मोहमयं क्षणांची
जाळून समय सारा, त्यातच विझून गेलो.
ते वेड जन्मपंथी, त्याची मनात दाटी
भोगावयास त्याला, मी जन्ममृत्यू झालो.
ह्या धाडसास आता, म्हणतो पुन्हा 'खुळे' मी!
मिटताच त्यात अंती, थोडा शिकून गेलो.
जगणे कसेच होते?, येथे बघून गेलो......
....
अत्रुप्त...
