देवघर

समईमधल्या दीपकळीवर विझू विझू ते डोळे दिसती...
कोकणांत तिन्हीसांजा साजरा होणारा सामूहिक परवचा आठवला.

फक्त ही सांस्कृतिच आता परकी वाटावी इतका बदल स्वत: मधे झालेला असल्याने, संपूर्ण वृध्दत्व येत नाही तोपर्यंत हे काव्य काळजाला भिड़ेल असे वाटत नाही.

मस्त लिवलंय .. जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या .. खासकरून कोकणातल्या घराच्या .. मी महिन्यात आम्ही सर्व भावंडे तिथे अंगणात सर्व स्तोत्रे म्हणायचो .. मला वाटत दहा पंधरा वर्षे तिथे आम्ही दरवर्षी दंगा करायचो पण आता सर्व जण शहरात स्थायिक झाले आणि ते भलेमोठे घर , त्यासमोरच अंगण , वृंदावन असेच ओस पडले आहे .. तिथे तुळस लावली जाते पण ती फक्त गणपतीत आणो होळीच्या सणालाच.. नाहीतर तिथे पूर्ण शुकशुकाट असतो ...

कधी पुन्हा उजळेल सारे ?

कधी उतरतील त्या अंगणात तारे ?

कधी भिनेल गगनात स्तोत्र ध्वनी ?

कधी बैसेल ती अनोखी पंगत पुन्हा अंगणी ?

तूच तर आहेस त्या सर्वांचा उदगाता निर्माता

तूच घडविलेस सर्व पसारे अन नजारे

तूच दिलेस कैक आशीर्वाद

तूच दिल्या या अनमोल ठेवी आम्हा लोचनी

पुढारलो कि सुधारलो ते तूच जाणे

पण मी अजूनही तिथेच लोळतो जिवंतपणी

दे , कधीतरी पुन्हा दे करून जवळ त्या भूतकाळाला

ओढ अनामिक ती हृदयात कायम राहिली

सुरेख.

निव्वळ अफलातून आहे.
समजतेय असं वाटेपर्यंत निसटतेय आणि निसटताना समजतेय अशी अवस्था झाली आहे.

मिपावर बाजूनेच निसटणारा सरधोपट वाचकांची पत्रेवाला नाखु

देखणे गो बाय तुझा देवघर.

कविता आवडली,

नीटशी समजण्यासाठी बर्‍याचदा वाचावयास लागली (की अजून नीटशी समजली नाही असा प्रश्नही मनात येऊन गेला.)

बराच वेळ लागला समजायला.