फ्री स्टाइल

तू नाहीस मुळी मर्यादापुरुषोत्तम वगैरे,
तरीही प्रत्येकीला हवाहवासा साताजन्मांचा हक्काचा सखा!
रथाचाच काय, महाभारताच्या भाग्याचाही सारथी,
शपथेवर जरी असलास, तुझ्या शस्त्रांना पारखा!!

तुझ्या ओठांवर बासरी, किरीटाला मोरपीस,
प्रेम उत्कट जगण्यावर, चैतन्याचा झरा मनी
देणारा संधी, भरेपर्यंत घडा पापांचा
आवेशानं लकाकत्या सुदर्शनचक्राचा, तूच संयमी धनी

तुझ्या रासलीला, बाललीलांइतक्याच मोहक, मधाळ
निरागसतेचं खट्याळपळाशी, जणू झालेलं एकजीव रसायन
तुझा मार्ग घडवणारे तुझेच मापदंड,
कधी दुभंगून नदीपात्र, प्रसंगी सोडून रण!!

पेर्ना

कूणास ठाऊक ?
काय घेण्यासाठी
काय वेचण्यासाठी
या मॉलमध्ये आलोय आम्ही

कूणास ठाऊक ?
काय चापण्यासाठी
काय गिळण्यासाठी
या मॉलमध्ये आलोय आम्ही

कूणास ठाऊक ?
काय टापण्यासाठी
काय हुंगण्यासाठी
या मॉलमध्ये आलोय आम्ही

कूणास ठाऊक ?
काय करण्यासाठी
का नूसतेच खर्चण्यासाठी
या मॉलमध्ये आलोय आम्ही

पाकिटशोध (दिव्यसंग्रह)

सध्य:स्थितीत रहात असलेल्या जागेत ह्या कबुतरांनी ग्यालरीत जे डांबरी'करण सुरु केलय..त्याला तोड नाही.खरच नाही. कारण घासून काढायला पत्रा किंवा फावडं जरी वापरलं तरी "ते वाळलेले" तुटत काहि नाही. मेलं इथे उद्वेगानी "श्शी!" पण म्हणता येत नाही! त्यामुळे त्याच सदर उद्-वेगातून ह्ये वेगवान विडंबन बाहेर पडलेले आहे. ते त्याच भावनेनी वेचावे...सॉरी, वाचावे!

प्रेरणा स्त्रोत

रे मामा
गाडी पकडलेली पाहताना त्रास होतो-
मागे पळून गाडी पकडू नकोस!
आठवून भूतकाळ वाईट वाटतं-
नंबरप्लेट तू पाहू नकोस!

दिल्या-घेतल्या पावत्यांची
फिकिर तू करू नकोस
पकडलेल्या गाडीस
दया बिलकूल दावू नकोस!

गेलास निघुनी गाडीची चाबी घेउनी
आता पैसे नाकारु नकोस
या चौकात भेटलास ,
कृपया पुढल्या चौकात भेटू नकोस!!

(ताजी कविता- आताच 9/10वाजता हाफिसात येताना केली होती.)

समदी पतंग सुताया लागली
पुरुस हुसकाया लागलं,
बाय नाडाया लागली;
का?, का?, का?, का?, का?, का?,

समदी लंगडाया लागली
गाय हसाया लागली
लोमडी नाचाया लागली
का?, का?, का?, का?, का?, का?,

पाव वातड होवाये लागलं
मिसळ इटाया लागली
राजकारण कुथाईने लागलं
का?, का?, का?, का?, का?, का?

कविता लिहिल्यावर करतो मी गुणवत्ता तपासणी,
अर्थात बायकोवरच असते त्याची पहिली चाचणी,
कवितेचे नाव काढताच पडते ती बुचकळ्यात,
पण ऐकल्यानंतर, निष्कर्ष लगेच कळतो तिच्या डोळ्यांत !!

डोळ्यांत हरवते ती माझ्या, लवते न तिची पापणी,
लगेच टपकतो अश्रू, जणू सुखावता माहेरच्या आठवणी,
ग्यासवर दूध ऊतू गेल्याचे, शल्य मनी नसते या क्षणी,
विविधभारतीवर रमतो दोघे, ऐकत सुरेल प्रणय-गाणी.

ताव मारीता जीभेने, विसरुन सारे ते पथ्य
बळ लाभता ओठांना, सुरसुरते ते मद्य
भाव उधळता मनाने, तोडून सारे जे बंध्य
कळ लागता जीवाला, सरसर सुचते ते पद्य

अगतगडमतर्रर्रमताशा ढोलबडवीभाऊबत्ताशास्वारीमर्जीखाशा
वाटास्त्वर्खिरापती बेल्भंडारासूचक्मौन पोकळवासाभीकडोहाळे
भाळीफुपाटी रेखीजाण्यतेराखीचिल्लरगौण नवनीतीशिंकाळे
सल्लजाकुचंबीतनिसर्गबंधीत चिंताभीषण्कळीकांची
हायखाउदेनिसर्गकुंठा दूरांदाजीकचराकोंडीजलपर्णी
शांत्पहाराखुशीतगाजर नजरर्घड्याळीहितवरकर्णी

निवडणुकीचा ‘संकल्प’

इतिहासाच्या तासाने आम्हाला फारच छळले,
पानिपतच्या लढाईत कोण जिंकले,कोण हरले,
हे शिकून तरी काय कळले,
आयुष्याच्या इतिहासात खरे तेच यशस्वी ठरले,
ज्यांनी आपल्या शत्रूचेही मन जिंकले.

भूगोलाच्या तासाला नाही कळले चंद्र व सूर्यग्रहण,
विधात्याने निर्मिले 'मानव' हे क्षुद्र उपकरण,
ऊन-सावलीच्या खेळाने करतो तो स्वतःचे मनोरंजन,
त्याच्या अचाट क्षमतेने झालो थक्क नि गेलो भांबाबून.

बायको: पोह्यात मीठ विसरले, चव का तुम्हाला कळत नाही,
खाताय कि चरताय, तुमचं काही खरं नाही.
नवरा: अॉफिसला उशिर होतोय, क्षणाचीही उसंत नाही,
जीवनच माझं चवदार केलंस, पोह्यांची मला तमा नाही.
बायको: वायफळ बडबड थांबवा, वेळेत तुम्ही कधी निघत नाही,
एवढं डोकं आहे तर, हेल्मेट का बरं वापरत नाही.
नवरा: नेहमीची तुझी कटकट, मला मुळीच पसंत नाही,
मनातली तुझी प्रेमळ चिंता, मला कधीच कळत नाही.
बायको: अॉफिसमधून लवकर आलात, तब्ब्येत तर बिघडली नाही,