फार पूर्वी, जेव्हां बोटी फक्त शिडाच्या होत्या तेव्हांचा काळ. इंग्लंडच्या बोटी (Her Majesty’s Ships) जगभर फिरायच्या खर्‍या, पण त्यांच्यावर काम करायला खलाशी सहजासहजी मिळत नव्हते. खलाशांचं आयुष्य फारच खडतर असे. गोडं पाणी अतिशय मर्यादित. शीतकरण नसल्यामुळे आहारात थोडेच पदार्थ. रोज रोज तेच तेच. वार्‍यावर अवलंबून असल्यामुळे पुढच्या बंदराला पोहोचायला किती काळ लागेल काही सांगता येत नसे. काम अंगमेहनतीचं आणि जोखमीचं. वादळांचा धोका कायमच डोक्यावर. बोटी बुडण्याचं आणि खडकांवर आपटून फुटण्याचं प्रमाण बर्यापैकी. वर कित्येक सफरींमध्ये तर सत्तर टक्के खलाशी स्कर्वी (scurvy) ने मेल्याची नोंद आहे.

रायगड वारीच्या वेळेला "सह्याद्रीचे शिलेदार" नावाची संस्था गड साफ सफाईच काम करीत होती. त्यांच काम पाहून मनात काहीतरी हलल होत. गड संवर्धना बद्दल आतापर्यंत खूप वाचल होत, वाटायचं की आपण देखील काहीतरी कराव नुसत गड किल्ल्यांना भेट देऊन काय होणार. इतके लोक काम करताहेत आपण देखील काहीतरी कराव. यातूनच दुर्गवीर संस्थेच्या सुरगड श्रमदानाबद्दल कळाल, लगेच संपर्क साधून श्रमदानासाठी नाव नोंदणी केली.

झुक आयी बदरिया सावन की

घरं पेटवणारा माणूस रात्रीचं बाहेर पडायचा. ऊस तोडणाऱ्या नगऱ्यांची खोपटी पेटवून द्यायचा. राकेलचं डबडं आणि काडेपेटी घेऊन हिंडायचा. दिवसा बाजरीच्या ताटात, कडवाळात, फडात लपून बसायचा.

छपराला एक ठिकरी जरी लागली तर एका रातीत जळून खाक. कवाडं घट्ट लावून वाडी झोपायची. कडी कोयंड्यात सांडशी, उंबऱ्यात दगडं ठेवून चिमणी विझवली जायची. मिट्टं काळोखानं उरात धडक्या भरायच्या. भिताडाबाहेरची भेसूर शांतता वळचणीला येऊन लपायची. वैऱ्याची रात्र वाडीला गिळून टाकायची.

९ एप्रिल २०१६

आजी आजोबांनी नातवंडांचे हात धरून अक्षरे गिरवायला शिकवायचा काळ केव्हाच ईतिहासजमा झालाय.
सध्या आमच्या रात्रशाळेत प्रौढशिक्षणाचे वर्ग भरतात.
ज्यात परी आजीआजोबांचे बोट पकडून त्यांना स्मार्टफोन वापरायला शिकवते :)

.
.

१७ एप्रिल २०१६

बाबड्या चुरूचुरू बोलायला लागलीय तशी कॉमेडी, आगाऊ आणि बरेच काही झालीय. प्रत्येक गोष्टीत आपले लॉजिक लावू लागलीय.