कधी चवीची, कधी अगदीच पांचट,
लाल तर्रीची मिसळ कधीतरी ओर्पीन म्हणतो
मी बी ढेकर देईन म्हणतो...!!

मिसळीवर तवंगतर्री
भेटली काय, न भेटली काय
मिपाकार्याला रवंथ करायची
उपजत सवयच हाय
जिलबीतून पाकरस
सुटला काय, न सुटला काय
मिपाकार्याला तोबरे भरायाची
सवयच हाय
शेवटच्या तुकड्यापर्यंत
मी बी दाबून खाईन म्हणतो...!!

चयापचयाची काळजी
सोडून देईन म्हणतो
मी बी हाटेलामधीच
चूळ भरीन म्हणतो...!!

अपचनाचे प्रश्न
सुटलेत काय, न सुटलेत काय
या हावऱ्या मिपाकर्‍याले
उपास-तापास लंघनाची अक्कलच नाय

फो
बुद्धाचे चिनीभाषेतील नाव व चिनीलिपीतील त्याचे चिन्ह.

सुनता है गुरु ग्यानी या भजनावरचा मागचा लेख धृवपदामुळे माझ्या मनात आलेले विचार असा होता. त्यावरील प्रतिक्रियेत माझे मित्र संकेत यांनी फार चांगला संदर्भ दिला. कबीर विणकर होते. हातमागावर चालणारा त्यांचा व्यवसाय. हातमागावर कापड विणताना देखील “झिनी झिनी” आवाज होतअसतो. पूर्वेचे मॅन्चेस्टर म्हणून ओळखले जाणाऱ्या इचलकरंजी येथील राहिवासी अभिषेक प्रभुदेसाई यांनी देखील त्याला दुजोरा दिला. आपण जो व्यवसाय करतो त्यातले किती तरी शब्द आपल्या नेहमीच्या बोलण्यात येतात आणि त्यातील उदाहरणे देऊन आपण, आपल्याला सुचलेले विचार इतरांसमोर ठेवत असतो. या अंगाने मी कबीरांच्या भजनांचा विचार केला नव्हता.

"दुर्धर" आणि/अथवा "दीर्घकालीन" आणि/अथवा "असाध्य" रोग हे केवळ रुग्णाच्या शरिरावरच नाही तर मनावर व जीवनशैलीवर जोरदार आघात करतात. याशिवाय ते रुग्णाच्या जवळच्या नातेवाईकांच्यावरही शारिरीक, मानसिक व भावनिक प्रभाव टाकतात. अर्थातच, अश्या रोगांचे उपचार ठरविताना रुग्णाच्या शरिरीक व मानसिक ताकद-कमजोरीबरोबर त्याच्या जवळच्या नातेवाईकांच्या शरिरीक व मानसिक ताकद-कमजोरीचा विचार अत्यावश्यक ठरतो. हा एक फार मोठा व गुंतागुंतीचा विषय आहे. याबाबतीत, फार खोलात न जाता, पण तरीही शास्त्रिय पद्धतिने, निर्णयप्रक्रिया करता यावी यासाठी खालील काही विचार उपयोगी ठरावेत.

******

"ती"
"ती - २"
"ती" - ३
"ती - ४"
ती - ५

"ती" - ६

झपाटलेल्या(?) वळणापाशी येताच, तुमची चाल मंदावू लागते
कितीही नास्तिक वा धीट असलात तरी, हलकेसे भय तुम्हास वाटू लागते.
श्वासोच्छ्वासाचा वेग वाढतो.
शरीर थोडेसे घामेजू लागते.
वळण ते पार होताच मात्र, तुमची स्थिती पूर्वपदावर येते.
कधी तरी घरी पोहचता.
घर जणू तुम्हाला आलिंगन देते.
फुललेले चेहरे, उतू चाललेला हर्ष.
तुम्हास ते सारे खटकू लागते.
तुमच्या आगे मागे फिरणा-या त्यांची, तुम्हाला चिड येऊ लागते.
कधीतरी होते सारे असह्य.
तुमच्या तोंडून किंकाळी फुटते.
माणसे, घर सारे... काहीच नाही!
जणू विरून गेले, तुम्हाला जाणवते.