रागावली तु
रुसलीस तु
प्रत्येक क्षणी आठवलीस तु
तुझे अबोल ओठ
आणि त्यावरची लाली
करते जादु या काळजावरी
विरह तुझ्या न बोलन्याचे..
नाते अपुले जन्मान्तरीचे.
मी तुझाच आहे हे का कळे ना तुला...
प्रेम माझे पुर्वजन्मीचे कधी कळनार तुला..
मृगजळा परी तुझा भास ..
या क्षणी तुझ्या नावाचा घेतो मी श्वास..
प्रेयसी तु मी प्रियकर तुझा..
हवा नेहमी हाती हात तुझा
तु बोलत नाही मनातले प्रेम..
रानी.

घेईना कोणी मनावर सोडणे गझलेस 'त्या'
मी म्हणालो आपणच या काव्यास आता बॅलंसुया !

एक विनवतो त्या कवीस की बाबारे, भडकू नको
बक्ष या नवकवीस अन ते फुत्कार तू टाकू नको

*****

पास होण्यासारखे तुज ना मिळाले मार्कही
केटी अन रिव्हॅल झाले भरशी किती तू फॉर्मही

लावले ते क्लास किती अन गाईडेही आणिली
कोपऱ्यावर मारुतीला वाहिले तू तेलही

वागणे बालिश अन ते कोवळे वय वाटे परी
सांगती दाढीमिश्या ज्या वाढल्या गालावरी

पेर्णा सांगायलाच हवी का ?

ती पहा पडली विडंबने ती,पैजा लागल्यासारखी
खाजही यावी कुठे ,ते न दाखवण्यासारखी!?

नवकवी असलास जरी,तू नको काही लिहू...
मिपाकरांची खिल्ली करेल मेल्याहून मेल्यासारखी!

कवितेवरती कुठलीही पिंक कोणी टाकते
रंगते मैफील इथली श्राध्दकावळ्यांसारखी !

हो!जरा साशंक हो तू,कविता विडंबताच मी
पब्लिक जल्लोष करते,दाद दिल्यासारखी!

काय तू लिहिले जरासे . . मिपाकर वेडावले
लागले मागेच तुझ्या समस्त गाजरपारखी !

—आडमापीगीत