स्पर्धा

"या; काय हवंय ? "
"चहा?"
"नको"
"कॉफी?"
"नको मला तू पाहिजे"
"काय ?"
"हो आदेश आलाय"
"कोणाचा ?"
"आज संध्याकाळी तू या खुर्चीतच शेवटचा श्वास घेशील. "
त्याला घाम फुटला त्यांन मागं वळून घंटी वाजवली. समोर बघतो तर कुणीच नाही.

परप्रांतीयांचे लोंढे येतच होते. मुजोर राज्यकर्त्यांच्या अमानुष अत्याचारांना बळी पडलेल्या त्या लोकांना हे शांतताप्रिय राज्य खुणावत होतं. त्या लोंढ्याबरोबर आलेल्या, अनेक दिवसांच्या प्रवासाने शिणलेल्या, त्या झोपलेल्या किडकिडीत मुलाला सैनिकाने उठवलं.
‘कोण रे तू? कुठून आलास? तुझे आई आणि वडील कुठे आहेत?’

कुळकुळीत आभाळ, दिवसभर रिपरिप चालूच. मनावर देखील शेवाळंच.
मी एकटाच या गच्चीवर. अस्वस्थ.
पोलिसांनी याच एरियात स्पॉट केलेल्या सीरियल किलरबद्दल सततच्या बातम्या खाली घरातल्या चालू असलेल्या टीव्हीवर उत्तेजित आवाजात कोणी होतकरू पत्रकार ओरडतोय.
इतक्यात खाली दरवाज्याची बेल वाजते. सावधपणे खाली डोकावलं तर रेनकोटमधे निथळत उभी एक पोरगेली आकृती दिसतेय.

तानाजी आन नाथाजी

भोळा व्हता तान्या.

निकं मालकाचं आयकायच आनं तानभूक इसरून राबायचं.

एकमेकांशी कधीही पटवून न घेणारे आज्जी-आजोबा बऱ्याच वर्षांनी दोघेच तिरुपतीला गेले होते.
दर्शनानंतर मंदिरातून कॉटेजला परतताना दमलेल्या आजोबांना जायचे होते रिक्षाने. तरीपण आज्जी चढल्या भरलेल्या बसमधे. आजोबांनाही मग चढावे लागले पाठोपाठ.
"दहा रुपयांसाठी मला पळवलेस! दळभद्री कुठली..."
आजोबांची वटवट जी सुरु झाली ती काही थांबेना. वैतागून आज्जी दुसऱ्या सीटवर जाऊन बसल्या.

अल्झायमरग्रस्त वृद्ध भाऊसाहेब म्हणजे जणू अजाण बालक.जानकी वहिनींसाठी पति पत्नीतील संवाद कधीचाच संपुष्टात आला होता.भाऊसाहेबांशी शब्दांच्या भाषेत केलेला संवाद म्हणजे जणू भिंतीशी संवाद करणं.साहजिकच दैनंदिन बाबींसाठी जानकी वहिनींनी शब्दाबरोबर अभिनयाची कास धरलेली.

"माझं बाळ कुठे आहे ?" बाळांतपणानंतर शुद्धीवर आलेल्या प्रितीने तिचा पती रोहनकडे विचारणा केली.

"आलीस तू शुद्धीवर! वा देवच पावला. अग तो काय तुझ्या शेजारीच तर आहे पाळण्यात. कसा हसतोय बघ लबाड!"

"अगदी तुमच्यावर गेला की हो. नाक डोळे तुमचेच घेतलेत. बर मला सांगा याच्या सगळ्या टेस्ट झाल्या आहेत ना ? नाही तर मागच्या सारखं.."

टिंग! मोबाइलवरचा गेम थांबवून त्याने कंप्युटरच्या स्क्रीनकडे पाहिलं. अजून एक ऑर्डर. बाहेर महामूर पाऊस आणि त्यात या ऑर्डरी. स्क्रीनवर पोरांच्या लोकेशन्स पाहिल्या आणि त्याने एक शिवी हासडली. सगळी पोरं बाहेर अडकली होती. वेळेत ऑर्डर पूर्ण करायची तर त्यालाच जावं लागणार. बायकोच्या माहेरी सांगायला फक्त टिम लीडर...

१० वर्षाचे कोवळे पोरं ते. शिकायच्या नादात सायकल सरळ टपरीवर उभ्या असलेल्या राणाच्या बुलेटला जाऊन धडकली होती.
राणा ! झोपडपट्टीचा दादा ! आपल्या नव्याको-या बुलेटचा सायकलने उडवलेला रंग बघून त्याचे खोपडे सटकले.
"बच्चा है भाई, जाने दो !" टोळीने म्हणेपर्यंत त्याच्या हातात तो कुप्रसिद्ध सुरा चमचमायला लागला होता.