स्पर्धा

मिपा छायाचित्रणकला स्पर्धा २०२१ ला दिलेल्या भरघोस प्रतिसादा करता मिपाकरांचे मनःपूर्वक आभार.

लॉकडाउन विभागातल्या प्रवेशिका या धाग्यात प्रकाशित केल्या आहेत.

"ती भयाण कुरूप दिसते. तिचं ते टक्कल पडलेलं बोडकं डोकं पाहिलं की मला भीतीच वाटते. मला तिच्याकडे नाही जायचं."
"असं म्हणून कसं चालेल, तुला मूळ स्थानी परत जायलाच हवं”

संध्याकाळ झाली तशी ती सरसरून उठली.

एका अनामिक आनंदाच्या ओढीने आळस झटकून तीने आवरायला सुरूवात केली. एका नव्या आयुष्याची स्वप्ने गेल्या कित्येक रात्री तीने रंगवली होती. आज त्या स्वप्नांची पूर्तता करायची वेळ आली होती.

एव्हाना तो यायला हवा होता.?!! मनाशीच तिला वाटलं, कदाचित त्याने आपला विचार तर बदलला नसेल ना? या विचाराने ती सैरभैर झाली.

आज महाराष्ट्राची नॅशनल अंडर १९ मधील शेवटची T२० मॅच तीही पुण्यात आपल्या होम ग्राउंड वर. आजपण ५० १०० केले की पुढच्या महिन्यात IPL ऑक्शनमध्ये आपण नक्की सिलेक्ट काही वादच नाही त्यात.

" प्रणव, दहावीत लिहिलेले निबंध हे माझं शेवटचं मराठी लेखन. कसा जिंकणार मी "कांदाभजी" संस्थळाच्या शशक स्पर्धेत?"-मी
" पक्या, बिंधास लिही. जिंकशील"
" प्रणव, प्रयत्न करून थकलोय रे, पण जमतच नाय"
" ठीकाय, ह्या "खास"पेनने लिहून बघ. हे पेन नोबेल विजेते शास्त्रज्ञ नारगोळकरांना आजच मी बँकेत सही करायला दिलं होतं "
" तुझ्या पेनने काय वेगळे दिवे लागणार? पण दे."
.

"या; काय हवंय ? "
"चहा?"
"नको"
"कॉफी?"
"नको मला तू पाहिजे"
"काय ?"
"हो आदेश आलाय"
"कोणाचा ?"
"आज संध्याकाळी तू या खुर्चीतच शेवटचा श्वास घेशील. "
त्याला घाम फुटला त्यांन मागं वळून घंटी वाजवली. समोर बघतो तर कुणीच नाही.

परप्रांतीयांचे लोंढे येतच होते. मुजोर राज्यकर्त्यांच्या अमानुष अत्याचारांना बळी पडलेल्या त्या लोकांना हे शांतताप्रिय राज्य खुणावत होतं. त्या लोंढ्याबरोबर आलेल्या, अनेक दिवसांच्या प्रवासाने शिणलेल्या, त्या झोपलेल्या किडकिडीत मुलाला सैनिकाने उठवलं.
‘कोण रे तू? कुठून आलास? तुझे आई आणि वडील कुठे आहेत?’

तानाजी आन नाथाजी

भोळा व्हता तान्या.

निकं मालकाचं आयकायच आनं तानभूक इसरून राबायचं.

एकमेकांशी कधीही पटवून न घेणारे आज्जी-आजोबा बऱ्याच वर्षांनी दोघेच तिरुपतीला गेले होते.
दर्शनानंतर मंदिरातून कॉटेजला परतताना दमलेल्या आजोबांना जायचे होते रिक्षाने. तरीपण आज्जी चढल्या भरलेल्या बसमधे. आजोबांनाही मग चढावे लागले पाठोपाठ.
"दहा रुपयांसाठी मला पळवलेस! दळभद्री कुठली..."
आजोबांची वटवट जी सुरु झाली ती काही थांबेना. वैतागून आज्जी दुसऱ्या सीटवर जाऊन बसल्या.