...ते बघून तिलाही हसू आवरेना. त्याच्या डोक्यात एकमेकांना जोडलेल्या असंख्य खड्ड्यांचे जंजाळ आकार घेत होते. पण तिला मात्र ते त्याचे उत्तेजन वाटत होते. अर्थात हे सगळे नैसर्गिकच होते.. पाण्यात बुडणार्‍या माणसाला डोके वर काढून श्वास घेताना जो आनंद होतो तो त्याच्याशिवाय कोणाला कळणार.....
मोबियस
“झाडच आणायचे असेल तर पिंपळाचे आणूयात. त्याच्या पानांची सळसळ कानाला बरी वाटते.”
पानांची सळसळ, फांद्यांपासून मुक्त होण्याची निष्फळ धडपड.
त्याच्या भावनांचे बंधन झुगारुन त्याचा श्वास मंद चालत होता. त्याला रडू फुटले. त्याने पटकन वाळूत सांडलेले मणी गोळा करण्याच्या बहाण्याने मान खाली घातली व ती वाळू चिवडू लागला.
....एकलेपणा म्हणजे आभासाची आस, या पलिकडे काय असते ?
मोबियस
...तो गुणगुणताना त्याच्या टीव्हीचा आवाज इतका मोठा करतो की ज्यांचे आयुष्यवस्त्र उसवले आहे त्यांचा आक्रोश त्याच्यापर्यंत पोहोचतच नाही. एक धागा सुखाचा शंभर धागे.... हे गाणे या जगात खितपत पडलेल्या मनुष्यजातीचे गाणे आहे.... नव्हे पृथ्वीगीत आहे....
मोबियस
२३
सामान्यत: सामान्य स्त्रियांना असे वाटते की त्यांच्या सौंदर्यामुळेच पुरुषांना त्यांची किंमत कळू शकते. हा दुर्दैवी व भाबडा भास आहे. या भ्रामक समजुतीनेच त्या पुरुषाच्या अध्यात्मिक बलात्काराला बळी पडत असाव्यात.
मोबियस
१९
दरवाजाची चौकट एकदम अस्पष्ट झाली व तरंगत कुठेशी नाहीशी झाली. चंद्र...चंद्राचा रोगट प्रकाश... त्याचे डोळे त्या प्रकाशाला सरावताच त्या विवराचा तळ एखाद्या चमकदार पाण्यासारखा चमकू लागला. जणू काही त्या पाण्याला नवी पालवीच फुटली आहे.
मोबियस
१७
.....पण त्या डोळ्यात त्याला अपरंपार वेदना दिसल्या पण तिरस्कार व कडवटपणा मात्र बिलकूल नव्हता. ती कशाची तरी याचना करते आहे असे त्याला वाटले.
अशक्य! त्याला भास झाला असणार. डोळ्यातील भावना हा एक भाषेचा अलंकार आहे. बुबुळाचा आणि भावनांचा काय संबंध? बुबुळात तर साधा एखादा स्नायूही नसतो.....
मोबियस
ते त्याने केलेही असते सहन. पण तेवढ्यात त्या विवराच्या कडेने निळसर प्रकाश आत घरंगळत आला आणि सगळे चित्र बदलले. जसा एखादा स्पंज पाणी शोषून घेतो त्याप्रमाणे झोप त्याला आकर्षित करु लागली आणि तो झोप येऊ नये म्हणून झोपेशी झगडू लागला. हे चक्र कुठेतरी भेदायलाच हवे होते. त्याला आता भीती वाटू लागली होती की ही वाळू आता काळ थांबविते की काय.
