मित्रांनो,

ही गोष्ट चीनमधील किअांग्सू प्रांतातल्या हुआई गावच्या वू चेंगने लिहिली. त्याचा काळ कुठला होता हे ठामपणे सांगता येत नाही, पण साधारणत: १५०५ ते १५८० दरम्यान हा होऊन गेला असावा. तो त्या काळातील एक बर्‍यापैकी प्रसिध्द कवी आणि लेखक होता. मींग राजदरबाराच्या बखरीत त्याचा आणि त्याच्या काही काव्यांचा उल्लेख सापडतो.

सेठजींनी पदार्पण केले
एका नव्या कर्यक्षेत्रात
मनोरंजनाच्या उद्योगात
मोठं नव्हतं नाव त्यांच
ह्या नव्या व्यवसायात
तारखा मिळेनात त्यांना
बड्या तारे, तारका, दिग्दर्शकांच्या
पण मागे हटणे नव्हतेच
सेठजींच्या स्वभावात
त्यानी निर्णय घेतला
सिरीयल बनवण्याचा
अनुभव प्राप्त करण्याचा उद्देश तर होताच
ह्या क्षेत्रातही संधी दडल्या होत्या व्यवसायाच्या
अपरिमीत
समस्या आलीच त्यांना इथेही
बड्या दिग्दर्शक, तारे, तारकांच्या तारखांची
पण थांबले ते सेठजी कसले
त्यांनी सुरवात केली

मराठी चित्रपट्स्रुष्टी हीच भारतीय चित्रपट्स्रुष्टीची जननी आहे यात कितीही वाद असले तरी ते सत्य आहे. बर मग सांगा कि पहिला चित्रपट हिंदी होता का मराठी असले गौण प्रश्न विचारण्यात काहीही अर्थ नाही. या मराठी चित्रस्रुष्टीचे आजपर्यंत तीन भाग पडतात- एक १९१३ ते १९८० चा काळ ज्यात विविध प्रयोग रसिकांसमोर येत होते. या बाबतीत तरी मराठी हिंदी चित्रस्रुष्टीपेक्षा पुढे होती. दुसरा भाग म्हणजे १९८१ ते २००४ पर्यंतचा काळ. या कालखंडात एक निराशावादी मरगळजन्य स्थिती निर्माण झाली होती. काही वेळानंतर २००४ साली 'श्वास' प्रदर्शीत झाला. तिसरा म्हणजे श्वासपासुन म्हणजे २००४ ते आज २०१६ पर्यंतचा काळ.

मी १०-११ वर्षांचा असेल, तेंव्हाची गोष्ट, उन्हाळ्याच्या सुट्टीत मामाच्या घरी अर्थात भंडारा येथे आलो होतो. आजोबा वैद्य होते. त्यांचे पूर्वज तीन-चार पिढ्यांपूर्वी आंध्र प्रदेशाहून भंडारा येथे आले होते. भंडार्याच्या नवाबाने त्यांना एक वाडा बांधून दिला आणि काही शेती हि त्यांच्या नावे केली होती. वाडा मोठा आणि दुमंजली होता.

TE३N पाहिला. बरा आहे. थोडा confusing आहे. अजून छान होऊ शकला असता. दिग्दर्शकाने जर नवीन प्रयोग म्हणून Thriller चा वेग कमी ठेवला असेल तर तो प्रयोग कधीकधी पडतो. मुख्य problem हा आहे की लोक involve होत नाहीत. कथा involve होण्यासारखी असूनही.

"हे बघ तोह्याचनी हूत आसन त् नीट कर नै त् दी सोडून"
"तुमिच सांगा आता काय हुकलं बरं भौ मह्याकडून?"
"काय हुकलं मंजी? एक घंटा झालाय साधी पाच पानं छापणं होया ना तुह्याकडनं"
"आता म्या तरी काय करणार भौ? एक त् माही रॉम है उलशिक अण त्याच्यात तुम्ही देता भाराभर फायली सोडून. मंग म्या माह्याचनि होईन तेवढं करतु अण लैच गळ्याच्यावर गेल्यार देतु हात टेकुन"
"जवा तवा नुसतं त्या रॉम चं सांगत बसतु. नीट पानं भाईर काढाय कशाला रॉम लागतिरं तुला? पाच पाच मिंटाला निसती पानं गळ्यात अड़कुन घेतु अण मंग बसतु केकलत"

आजचा दिवस वाईट गेला , रात्री झालेल्या खराब झोपेमुळे मूडही खराब होता . दुपारी मंजूला फोन केला पण फारसं काही बोलली नाही ती . नेहमी इतकी बोलते , काही नाही तरी राग राग करते तस आज काहीच नाही . एकदम चुकल्या-चुकल्यासारखं वाटल . अशी का वागली असेल ती ? या प्रश्नाचे उत्तर काही मिळत नव्हतं . दिवसभर याच विचारामुळे कामातही लक्ष लागलं नाही . याच विचारात घरी पोहोचलो . मंजूला एक-दोनदा फोन केला तर तिने काही उचलला नाही . त्यामुळे मला आता जास्तच काळजी वाटू लागली . याच विचारात होतो तेव्हढ्यात मागे कोणाचीतरी चाहूल जाणवली म्हणून मागे वळून पाहीलं तर राधिका उभी होती .

" अग तू ? कशी आहेस ? "

गर्मीचे दिवस होते, फाल्गुन महिन्याच्या तेव्हढ्यातच बादशहा-सलीमाचा नव-विवाह झाला होता. नव्या नवरीसह आनंदाचे क्षण घालविण्यासाठी बादशाह राजकारभाराच्या जंजाळापासून दूर काश्मीरच्या दौलतखान्यास आले होते.

रात्रीचा दुसरा प्रहर संपत आला होता, बाहेर रात्र चंद्रप्रकाशात भिजून निघाली होती. त्या चांदण्यांत दूरवरची हिमशिखरे काळोखात अधिकच शुभ्र होऊन सुंदर दिसून राहिली होती. आरामबाग महालाच्या खालच्या बाजूस असलेली पहाडी नदी वळण घेत वाहत होती.