मटणाचं कालवण! (शतशब्द्कथा)

एक प्रकारच खुरट, कुठेही उगवणार गवत असत ते. फारच जाड रबरासारखी पाती असतात याची. बहुधा दुष्काळी भागातच जास्त येत असावं.

त्याची भाजी करून खातात. :(

विचक्याचा अर्थ वर मी प्रतिसादात सांगितला आहे.

'धाकली' म्हणजे धाकली सून! १०० शब्दांत कथा बसविण्यात मर्यादा असतात हे 'शतशब्दकथा' वाचकांना चांगलच माहिती आहे.

असो, प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद! :)
Sandy

प्रतिसादाबद्दल धन्यवाद!

मित्रा माफ कर! :(

खूप विचार केला मी शीर्षकावर, पण दुष्काळ आणि तत्सम काही शीर्षके काही केल्या समर्पक वाटेना.
त्यात (दुर्दैवाने ही खरी घडलेली कथा असल्याने) त्या मेलेल्या बैलात त्या सासूला जे दिसले (होते) त्यात मला या कथेचे शीर्षक दिसले!

कथा वाचलीस आणि प्रतिसाद लिहिलास याबद्दल आभारी आहे!

ही कथा लिहून कुणालाही दु:खी करण्याचा हेतू नव्हता. पण जमलेच तर दुष्काळाची परिस्थिती कशी असते हे या एका छोट्या कथेतून लिहिण्याचा प्रयत्न केला तसेच कल्पनेपेक्षाही भयानक/वाईट प्रत्यक्षात घडू शकते/घडते हेही दाखविण्याचा प्रयत्न केला आहे.

सर्व वाचकांचेही आभार!
Sandy

भयानक आहे खरी!
दुष्काळाच्या काळातल्या गोष्टी घरातल्या मोठ्यांकडून ब-याचदा कानावर पडल्यात! जसे की धान्य पुरवून पुरवून वापरावे लागत असल्याने १ किं ज्वारीत ३ हुलगे (हेही बहुधा दुष्काळी भागातलच धान्य, कारण पुण्या-मुंबैत जास्त लोकांना माहिती नाहिये) टाकून दळावे लागत होते पिठासाठी! हेही परवडले एक वेळेस पण मेलेला प्राणी (मग तो कुठलाही का असेना), तो कधी मेलाय माहित नाही, त्याची सडण्याची प्रक्रिया सुरू झाली का नाही माहित नाही, असा कुठूनतरी कापून आणून घरी शिजवणे आणि खाणे, भयानकच वाटते!

माझ्या सुदैवाने मी तरी अजून स्वत: अशी भीषण दुष्काळाची परिस्थिती ना पाहिली आहे ना अनुभवली आहे आणि पाहण्याची इच्छाही नाहीए!

बोका-ए-आजम कथा वाचून प्रतिसाद दिल्याबद्दल धन्यवाद!

धन्यवाद नाखुकाका!
दाहक ही कथा नक्कीच आहे पण "चांदणे" नाहीत!

माझ्याबद्दल सांगायचे झाल्यास दोन ओळींत मी असे सांगतो:

रात्रीच्या ओठावर फुलते मुक्त आमुचे हासणे
वाढवू शोभा नभाची, टिपूर आम्ही 'चांदणे!'

अशी वेळ कुणावरही न येवो!

अशी वेळ कुणावरही न येवो!

१९७२ च्या दुर्दैवी दुष्काळातलाच हा प्रसंग आहे.
असं काही सांगायला नको वाटतं पण अशा कितीक दु:खद, दुर्दैवी, वाईट-विचित्र प्रसंगांबद्दल ऐकलेलं आहे की एक जाडजूड पुस्तक तयार होईल. पण वाचकांना दु:खी का करावं? असा विचार मनात येतो. वडील आधी होते, आता सध्या बहीण पोलिसात असल्यामुळे, त्यांच्याकडूनही असे काही किस्से समजतात की आपण नक्की एकविसाव्या शतकात आहोत का असा प्रश्न पडतो. असो, शतशब्दकथा हा प्रकार मिपावर आतिवासताईंनी आणला. मला तो विशेष आवडला म्हणून तेव्हा असं काहीबाही लिहिलं गेलं. आता नाही लिहवत.

सं - दी - प