मलाआजवर कधीच रडू आलं नाही निपचित पडलेल्या कलेवरांच
कि कधी चिड आली नाही त्या देहधारी नामधारी आत्म्यांची
मला कधीच राग आला नाही त्या बंदुकाधाऱ्यांचा
कि मला कधी भिती वाटली नाही हिंस्र झालेल्या श्वापदांची
ना मला कधी घृणा वाटली त्या बलात्कारी अंगांची
मी रडले मानवतेच्या र्‍हासामुळे, खुप रडले
मला चिड आली माझ्या षंढ राहण्याची तुमच्या षंढ असण्याची
मला राग आला त्या बंदुकधाऱ्यांच्या चेहऱ्यावरच्या भावांचा, त्यांच्या मानसिकतेचा, त्यांच्या गळ्यात पट्टे होते त्यांना ओळखी होत्या
मला भिती वाटली त्या पट्टे धरणाऱ्यांची

मराठी माणसा झोपलाच राहा
पॅसे मिळविण्या मात्र तत्पर राहा
घरिदारी अन बाजारीही
जातीपातीचे राजकारण करी

नको तेथे अध्यात्म लावुनी
विसरुनी जा तू दिव्य लक्ष्मी
हरलास जरी जीवनी तू
अध्यात्माचे धडे गिरवी तू

वास्तवाचे भान सोडुनी
नवा मार्ग शोधू नको तू
मिळणाऱ्याचा द्वेष करी तू
बाणा आपुला सोडू नको तू

बदलू अथवा पेटू नको तू
आस प्रगतीची ठेवू नको तू
जुने सारे संत पकडुनी
कीर्तन भंडारे करी तू

मंदिरांपुढे रांग लावुनी
वेळ आपुला व्यर्थ दवडी तू
वाद घाल तू जयंत्यांवरी
शासकीय तिथी दिनांकांवरी

पेरणा

ए, बैठ ना जरासा, मीठी मीठी करेंगे बाते,
अभी तू आता नई रे, पहेले इधरीच गुजारता राते,

वो पक्या गया कल, मेरेको बहोत बेइज्जत करके,
दिखा दो सालेको औकात, दो चार फटके मारके,

समझताहै मुझको भी, बहोत देर हो गयी है,
चलना भुर्जीपाव खायेंगे, बहोतही भुख लगी है,

पैले बोतता था, रानी तूम रोज मेरे ख्वाब मे आती हो,
लेकीन आजकल तो तुम, किसी और पास ही जाते हो,

चौराहेपे खडे रहे रहे के, गुजर जाती है सारी सारी रात,
आजकल सब दूर से जाते है, कोई लगाता नही मेरेको हाथ,

नऊची ती बस खास होती

आतुर व्हायचो उठताक्षणी

कधी एकदा गाठतो

नटून थटून आलेली महाराणी

लगबग चालू असे नेहमी

आईची ती सारखी बडबड

आताच लागला कामाला

तर एवढी तुझी फडफड

जणू गावात लग्न

अन कुत्र्याची हडबड II

तुका झाला होता

तिच्यासाठी जीव माझा

ज्ञानेश्वर सोपान अंतरी ते

कपाळी सदैव तिच्या नावाचा टिळा होता II

लाली पावडर लावून

रोज धावायचो

बघायचे राहून गेलेच

तर रिक्षातल्या आरशात

थोबाड बघायचो

दोन रुमाल नेहमी खिशात

सदैव दिमतीला असायचे