हर्षलाच्या वेडेपणात नित्याची तिसरी सेमिस्टर कशीबशी सरली . त्यातच ज्याने नित्यासाठी हर्षला चा बायो डाटा आणला होता तो निलेश अन हर्षला चांगले मित्र झाले होते . देखणा निलेश सगळ्यातच पुढे होता , अभ्यास , खेळ अन त्याच व्यक्तिमत्व अन त्याची 'हेअर स्टाईल ' कोणत्याही मुलीला आकर्षित करायला पुरेशी होती . त्याची उंची जरा नितेश पेक्षा कमी होती पण हर्षला पेक्षा थोडी जास्त होती . नित्या निलेशला काही बोलत नव्हता अन बोलणार तरी कसं ? एखाद्या पोरीला माझ्यावरच प्रेम कर अस कोण सांगू शकेल ?
(बऱ्याच दिवसाने वेळ मिळाल्याने सलग तीन भाग टाकतोय …! कदाचित तारा उडण्याची शक्यता आहे ! )
कॉलेजला असताना सतत माझे तिरपे बोलणे ऐकून आणि आत्ताचे माझे उपहासात्मक (त्याच्या भाषेत 'बकवास') लिखाण वाचून वैतागलेला एक मित्र परवा तुळशीबागेत भेटला.(त्याला मित्र म्हणावे लागते कारण तो माझ्या फेसबुक फ्रेंडलिस्टमध्ये आहे आणि आम्ही तुळशीबागेत भेटलो कारण दोघांचेही लग्न झालेले आहे !) खूप दिवस फरार असलेला गुन्हेगार एके दिवशी अचानक नाक्यावर चहा पिताना दिसल्यावर एखाद्या पोलिसाला जसा आनंद होईल तसाच काहीसा आनंद मला त्याच्या चेहऱ्यावर दिसला.
माझ्या भेट द्यायच्या यादीत ‘बँकॉक’ हे शहर खरं तर नव्हतं. पण एका कामासाठी अचानक इथं आले. मी पोचले ती गुरूवारी रात्री. थाई-लँडच्या बँकॉक विमानतळावर उतरले तेव्हा ‘सुवर्णभूमी’ हे विमानतळाचं नाव पाहून गंमत वाटली होती. बाहेर पडल्यावर दिसले ते रस्ते रूंद आणि चकाकक होते. माझ्या सुदैवाने वाहतूक कोंडी नव्हती. रस्त्याच्या दोन्ही बाजूंना गगनचुंबी इमारती दिसत होत्या. हॉटेलमध्ये स्वागतकक्षात दोन्ही हात जोडून स्वागत झाल होतं. दुस-या दिवशी कळलं की असं स्वागत मी भारतीय असल्याने नाही तर स्थानिक पद्धत म्हणून होतं.
ती तशी नेहमीच गराड्यात असते
मी त्या गर्दीचा एक भाग असतो
ती तशी सगळयांच्या जवळ असते
मीच कधी तिच्या नजरेत नसतो
ती नुसती येण्याची चाहुल देते
तो मुक्त तिच्यावर बरसत जातो
ती चिंब तारुण्य उधळून देते
मी धुंद स्वत:ला हरवत जातो
ती गुलाबी सांज लेवुन येते
मी क्षितिजासवे तिच्यात रंगून जातो
ती नशावते कातरवेळ तिच्याच अदांनी
मी नकळत तिच्यात विरघळत जातो
ती अलगद रात्री स्वप्नात येते
सारा आसमंत तिनेच भारलेला असतो
ती एकच वेळ अशी असते
जिथे ती "फ़क्त" माझी अन मी तिचा असतो
पण........
कधी कधी मन भरून येतं काठोकाठ
जावंसं वाटतं दूर दऱ्या डोंगरात
डुंबावं वाटतं भल्याथोरल्या समुद्रात
पण अशावेळी मला आळसंच येतो
मग झोप झोपतो मी गपगार पांघरुनात
कधी वाटतं चमकाव्या विजा कडाडून आकाशात
बरसाव्या धारा मुसळधार अंगणात
पण रखरखीत उनंच पडतं दिवसभर
मग बसावं लागतं सावलीत
आडवं व्हावं लागतं
काटकोनातलं जग दिसतं राहतं स्वप्नात
आळसंच दाटलेला असतो म्हणा जगण्यात
आळसाचे असतात प्रमुख तीन प्रकार
ऑय य्यॉय याय ...
उद्या सागेनॉय य्यॉय
जरा आळसंच आलॉय य्यॉय यियॉय्य
.
.
हम्म..
... शबाब आप का नशे मे खुद ही चूर चूर है … मेरा दिल मचल गया तो मेरा क्या कसूर है...
(लहानपणीच आमची ताटातूट झाल्यानंतर खूप वर्षांनी मी आपल्या गावी गेलो, तेंव्हा नदीवर माझी वाट बघत, आपल्याच विचारात गुंग सारंगा)
*****************************************************
सारंगाला मी शेवटल्यांदा बघितलं, तेंव्हा ती माझ्या नावाचं कुंकू लावून, मीलनोत्सुक नजरेनं माझ्याकडे बघत तिच्या झोपडीच्या दारात उभी होती
गेली दोन वर्षं लंडनमध्ये मिपाकरांचा वासंतिक कट्टा होतो आहे, पण त्याचे वृत्तांत आणि फोटो कुठेही लीक होऊ न देण्याची पुरेपूर काळजी घेतली गेली. ;) पण यंदा न्यूयॉर्क आणि रत्नागिरी या जगातल्या आघाडीच्या शहरांमध्ये मिपाकट्टे करायचं घाटत असल्याने तमाम (ग्रेटर) लंडनवासी मिपाकरांच्या हृदयांत कालवाकालव झाली. तसंच ज्येष्ठ आणि तरूण मिपाकर विजुभाऊ यांचं नुकतंच राणीच्या देशात आगमन झालं असल्याने कट्टा करायच्या बेताला पाठबळ मिळालं.
तर आतापर्यंत ठरलेले तपशील असे:
तारीखः १८ जून २०१६
स्थळः ग्रीनिच
बर्‍याच गोष्टी या त्यांच्या साधेपणामुळेच आवडतात, मनाला भावतात. तो साधेपणा, ती सादगी मनाला कुठेतरी स्पर्श करते. चित्रपटांचही असच असतं. एकाच पठडीतल्या कथा, रंजकतेसाठी वापरलं जाणारं धक्कातंत्र, उगाचच घुसवलेली भडक द्रुश्य हे सगळ कितीही वेगळेपणानं मांडलं तरीही कंटाळा हा येतोच. या सगळ्यामधे एक साधी सरळ, अजिबात धक्का न देणारी कथा, शांत अभिनय असलेली आणि मुख्यातः गल्ला भरणे हाच मुद्दा नसलेली एक चित्रक्रुती जेव्हा समोर येते तेव्हा आपण पाहतोच. ती मनाला कुठेतरी अलवारपणे स्पर्श करते अगदी तो चित्रपट उत्तम वा उत्क्रुष्ट नसला तरीही... 'डिअर डॅड'च्या बाबतीत असच काहीस होतं.
चित्रपट पटकन समजण्यात मी थोडी मंदच आहे. पिक्चर बघितल्या बघितल्या सिनेमेटोग्राफी, बॅकग्राऊंड म्यूझिक इत्यादी गोष्टींबद्दल चर्चा करणार्‍यांबद्दल भयंकर आदर आहे मला. मला तर चित्रपटभर फक्त आणि फक्त कथा दिसत राहते. अतिशय चांगला चित्रपट असेल, तर एकसंध अशा कथेतून बाहेरच्या जगात आलं की एकदम हरवायला, बिचकायला होतं. काही दिवस ती कथा मनाच्या मागे रेंगाळत राहते, आणि मग एकदम कधीतरी अनपेक्षितपणे ती पूर्णपणे जाणवते.
