दीपशिखा-८. आउंग सान स्यू की
मी स्त्रीशक्ती
बरोबरीने तुझीया आले,
तुझ्याहून ही नाव जाहले,
काय कमी रे माझ्या ठायी
जे मी लढण्या आधीच हरले ...
नऊ मास मी त्रास सोसुनी
जन्म जरी हा तुजला देते,
तरी पुन्हा हे भ्रुणहत्येचे
पाप माझ्याच माथी येते. ...
तुच अपुरा माझ्यावाचुन
साथ तुला शतजन्मी देते,
मान्य तुला ना सत्य हे सारे
म्हणून भोग हे निमित्त ठरते ...
जाणुन घे रे किंमत माझी
तुला न ठावे हिम्मत माझी
शांत ज्योतीसम ही जळणारी
आग अंतरी शतजन्माची ...
ती माझी होती
ती मला खुप आवडायची
कधी कधी खुप रडवायची
तिचा हसरा चेहरा आणि
डोळ्यातील काजळ मला
नेहमी वेड करायचे
ती खरचं एक परी होती,
की आकाशातील पहाटेची शुक्राची
चांदणी,
काय होती ती , की अस म्हणु काय नव्हती ती
शब्दच नाहीत...!!
पण कधीकधी आपोआप या मनातुन शब्द ओठांवर येतात...
ती माझी होती...
माझी आहे...
माझीच राहिल...
नो...आय डोंट..!! -२
जवळपास संध्याकाळचे पाच वाजत आले होते. नेहा लगबगीनं तिचं घर असलेल्या बिल्डिंगचे जिने चढत होती. फार काही मजल्यांची बिल्डिंग नव्हती ती पण ऐसपैस होती हे नक्की. मुळात ते सरकारी क्वार्टर्स होतं. नेहाचे बाबा सरकारी नोकरीत असल्याने त्यानां तिथे राहायला खोली मिळाली होती. इनमीन चार मजल्यांची इमारत होती ती पण जुन्या वळणाची. त्यामुळे लिफ्ट असण्याचा प्रश्नच नव्हता. जि काय ये-जा करायची आहे ती याच जिन्यावरणं करायची. नेहाचं घर सगळ्यात वर, चौथ्या मजल्यावर होतं. त्या मजल्यावर नेहाची फॅमिली एकटीच राहत असे.
कोल्हापूरला काय पाहावे
4 दिवसांकरिता फॅमिली बरोबर कोल्हापूरला जायचे आहे. या विषयावर आधीच धागा असल्यास सांगा किंवा कोल्हापुरात राहण्याची / जेवण्याची / पहाण्याची / खरेदीची ठिकाणे सांगा प्लीज
संकट आपल्यामागे की आपण संकटाच्या पुढे...
काल सकाळी- सकाळी मोर्निंग वॉकला गेलो होतो गाडीवरून. अहो म्हणजे, गाडीवरून बागेत गेलो आणि तिथे मोर्निंग वॉक/योग केले.
तिथून घरी परत येत असताना एका गल्लीमध्ये गाडी नेली. तेव्हा तेथील एक कुत्रे जे खरे तर माझ्या वाटेवर नव्हते ते उगाच पळायला लागले. त्याची एवढी घाबरगुंडी उडाली की पळता-पळता ते बरोबर गाडीच्या समोर आले आणि आणखीन घाबरून जोरात पळू लागले.
वास्तविक पाहता मुळात कुत्र्याने माझी गाडी आली म्हणून पळण्याची गरज नव्हती कारण ते तसेही वाटेत येत नव्हते. मात्र नंतर त्याच्या चुकीच्या अस्वस्थतेमुळे ते विनाकारण गाडीसमोर (संकटासमोर ) धावू लागले.
बासरी....
बासरी....
मनमंदिरी वाजू लागली बासरी
मनमोहना लागली तुझीच आस
रत्नजडितं मुगुट त्यावर खोचलेले मोरपिसं
घननीळा लागला तुझाच ध्यास
कुंजवनी घुमू लागला पावा
कृष्णा करिते तुझाच रे धावा
हंबरती धेनू ऐकून तुझी वेणू
वेड लावलेस या राधेला जणू
शामल मूर्ती कमरेस खोचली मुरली
पाहून आता ना जीवनाची आस उरली
राजेंद्र देवी
छोटीशी गोष्ट
दिवस पहिला:
"आज वेळ आहे थोडा? बोलायचय"
"आज खूप काम आहे, उद्या बोलूया नक्की"
"ओके"
दिवस दुसरा:
रिंग रिंग
रिंग रिंग
रिंग रिंग
"कुठे गायब, कधीची फोन करतीये"
दिवस तिसरा:
"अरे काल अचानक पार्टी ठरली ऑफिसमधे"
"ओके, अजून काही?"
"अजून काही नाही, चल आवरतो, खुप काम आहे"
"के बाय"
"बाय"
दिवस चार:
......
दिवस पाच:
......
दिवस सहा:
व्हाट्सएप्प फॉरवर्ड
व्हाट्सएप्प स्माइली
"आज माझा बड़े आहे"
दीपशिखा-७. डॉ.मुथ्थुलक्ष्मी रेड्डी
मोसाद - भाग १३
मोसाद - भाग १३
५ ऑक्टोबर १९७३, लंडन. ‘ डुबी ’ हे टोपणनाव असणाऱ्या एका मोसाद एजंटला इजिप्तची राजधानी कैरोमधून रात्री दीड वाजता एक कॉल आला. इझराईलच्या लंडनमधल्या वकिलातीशिवाय मोसादच्या मालकीची लंडनमध्ये अनेक घरं होती. त्यातल्या एका ‘ सुरक्षित घर ’ किंवा सेफ हाऊसमधून डुबी आपलं काम करत असे. इथे असलेल्या फोनचा नंबर फारच कमी जणांना माहित होता आणि तिथे नेहमी सकाळी किंवा दुपारीच फोन येत असत. त्यामुळे रात्री दीड वाजता फोन येणं हीच अनपेक्षित गोष्ट होती.