उन्हाळा मी म्हणतो आहे. दुपारच्या कडक उन्हात बाहेर पडल्यावर तहान लागणे अपरिहार्य! मग थंड पाण्याची बाटली, शीतपेय, एनर्जी ड्रिंक यासारखे पेय घेणे विकत घेणे ओघानेच आले. पण यातील किती ग्राहक बाटलीवर छापलेली किंमत पाहून त्यानुसार पैसे देतात? बहुसंख्य ग्राहक विक्रेता मागेल ती किंमत देऊन मोकळे होतात.
"व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर
जीव ओवाळून टाकावा त्या शब्दांवर,
त्या सुरांवर, त्या मधुर आवाजावर, त्या अभिनयावर
एकूणच त्या साऱ्या बेभान कलाकृतीवर,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर
भान हरपून स्वत्वही हळुवार निसटावं अगदी स्वतःच्याही नकळत,
पार आत खोलवर कुठेतरी काहीतरी कधीतरी असं भिडावं
नसलेल्यातलं असणं डोळ्यासमोर उभं राहावं, असलेल्याच्याही नकळत,
आणि मग, "व्वा.....क्या बात है...!" एवढंच काय ते ओठांवर
हरवले ते गवसले का? कसे? ८ लक्षाधीशाचा झाला भिक्षाधीश भाग २
पाउस पडत नसताना
किंवा पाउस पडून गेल्यावर
जेव्हा आकाशात इंद्रधनुष्य तयार होत असेल
त्याच्या मधल्या कालावधीत
सिटी बसने मी प्रवास करत असतो
खिडकीतून बाहेर पाहत राहतो
बाहेर ओली झालेली जमीन
झाडांवरून ठिबकणार पाणी
त्यांना आता खास पाणी घालायचं काही कारण नाही
आं करून पाऊसपाणी पिल्यासारख ताज टवटवीत शहर
शहराच्या कोपर्य कोपर्यात cartoonist ला
श्रन्धाजली देणारी ग्राफिटी
कुठल्यातरी stop वर
बस चे automatic दरवाजे उघडतात
ती बस मध्ये येते
अप्रोन घालून
माझ्या बाजूला बसते
आम्ही एकमेकांना नाव न विचारता
तू मला हसायला शिकवलंस
कधी धड रडलोही नव्हतो त्या आधी मी
तू मला उभं राहायला शिकवलंस
कधी धड पडलोही नव्हतो त्या आधी मी
आठवांचा पूर येतो कधी
या एव्हढ्याशा दोन डोळ्यात माझ्या
कधी वाटते लोटली युगे आता
कधी वाटतात त्याच आठवणी ताज्या
तुझा हात सुटला तो क्षण
कोरला आहे मनावर लेण्यातील शिलालेखासारखा
त्याचीही पडझड होईल कधीतरी
याच आशेवर जगतोय आता मी चातकासारखा
मिटून जातील मग निशाण सारे
तू तर नाहीसच आता इथे, मी ही नसेन तेव्हा
काय होईल याची आता क्षिती कशाला
काळ आपल्या फटकार्‍याने सारे मिटेन हे जेव्हा
ओळख
तिला पिक्चर खुप आवडतात . विशेषकरुन जर प्रेमकथा असेल तर ती अगदी गुंग होउन जाते . हिरो हिरॉईनच्या सुखात हसते , त्यांच्यावर संकट आले तर तिच्या डोळ्यात पाणी येते . असे पिक्चर पार टायटलपासुन ते दि एंड पर्यंत बघायचेच असा तिचा नेम असतो . असे पिक्चर परत परत बघायलाही ती नेहमीच तयार असते . या रविवारचे प्लॅनिंग तिने आधीच मनाशी ठरवले होते . तो खास दिवस त्याच्याबरोबर पिक्चर पाहुन तिला सेलीब्रेट करायचा होता . त्यासाठी आमीरखानच्या "कयामतसे.."चे बुकिंग ती करणार होती . यामधली एकुण एक गाणी तिला पाठ होती . आमिरखान हा तिचा फेव्हरेट हिरो बनला होता .
फुटलेल्या अंगठ्यावर तिनं चिरगुट बांधल.
"ठणका मारतुय का?"
"लय दुखतय"
"आसूदी आता, घरी गेल्यावर हाळद लावू"
"हू.." डबडबलेल्या डोळ्यांनी तो मागोमाग चालत राहिला.
"आयं, सरकार लय मोटं आसतं का ग?"
"हू.. लय मोटं आसतं"
"मजी आपल्या रामनाना पेक्शाबी उच्ची?"
"हू.. लय उच्ची आसतं, आता गप चाल"
तांबूरस्त्यानं चालत गेल्यावर रुकड्यायचं बारकं देवाळ लागलं. त्याच्या जरासं म्होरं कटावर वाट बघत बसलेल्या बाया दिसल्या. पाठीमागे हिरव्यागार गवतात खळाळून चारी वाहत होती
• कुठले आपण? / मी गुजरातचा, अहमदाबाद. मोदींच्या गावा जवळचा :)
• कधी आलात दुबईत? / ४ महिने झाले साहेब.
• कोणी केला वीसा? / माहीत नाही, मी डीपोझिट
भरले आहे फक्त इतकच माहीत्ये.
• बर बर, घरी कोण कोण असतं? / ३ मुली आहेत मला आणि बायको
• बायको काम करते की घरीच असते? / तिला इथून समोरचा रस्ता क्रॉस करायचं म्हणालं तरी ठाकेल ती!
• का बरं, काही प्रोब्लेम आहे का? / अपंग आहे, पाय नाहीत तिला दोन्ही…
• लग्ना नंतर अपंग झाली की लहानपणी? / लहानपणी… काहीतरी औषधांचा डोस जास्त झाला औषधांचा आणि पाय गेले त्यात.
नमस्कार
तसा नटरंग खूप जुना आहे ,पण मी नुकताच बघितला
मला आवर्जून खटकलेली गोष्ट
ह्यात नायकाचे खरेच कलेवर प्रेम होते का ?
आधी नाटक फक्त पैसे कमावण्यासाठीच केले
जेवा फड कोसळला तेवा पण आधी घरची वाट पत्करली
बायका पोरांनी बाहेर काढले तेव्हाच कलेची सेवा केली
मग हा माणूस नटरंग कसा ?
आजच्या दैनिक सकाळ मधे कोणी कोणता आय टी आर अर्थात आयकर रिटर्न फॉर्म भरावा या संबंधी मार्गदर्शन करणारा लेख आला आहे. त्यात आय टी आर १ हा पगारदार वा सेवा निवृत्त यांचे साठी प्रामुख्याने असल्याचे नमूद केले आहे. पण काही
अधिक निकष लागू होत असतील तर आय टी आर १ हा पगारदार व सेवानिवृत्त यानाही भरता येणार नाही असे म्हटले आहे.
